Achter gesloten deuren~ Deel 2

5

Ik werd wakker en sprong een gat in de lucht met het zien van Koen die op het uiteinde van mijn zetel zat. Ik keek hem vragend aan terwijl ik mezelf rechtzette. "Wat doe jij hier?" Vroeg ik hem half in shock. "Even checken of je je nog alles kan herinneren in verband met Brigitte en Tineke." Zei hij droog en zonder emotie. Als een klap in mijn gezicht kwamen alle herinneringen naar boven. Zelfs die van enkele uren geleden. "Ja tuurlijk." Zei ik hem. "Ik hoop dat je na deze ervaring stopt met dit." Hij stak een van mijn uitgedoofde joints in de lucht. Ik rolde mijn ogen, trok mijn wenkbrauwen op en stond recht om naar de keuken te gaan. "Wil jij u niet moeien met mijn zaken?" Mijn stem klonk kwaad. Al wist ik dat hij dit met alle juiste bedoelingen deed. "Uw beste vriendin ligt in het ziekenhuis en heeft uw hulp nodig." Zei hij snauwend. "Ze is niet mijn beste vriendin" hij keek me onbegrijpend aan, "ze is de vrouw waar ik enorm veel van hou. Mijn grote liefde. Ze is niet zomaar mijn beste vriendin, nee. Ze is iemand waar ik alles voor zou doen, letterlijk alles. Haar zien lijden maakt mij kapot! Elke keer ik haar zie huilen is het alsof er een stukje in mij afbreekt.  Ze is de enigste persoon waar ik enorm veel om geef en dag en nacht mijn tijd en aandacht aan wil spenderen. Dus sorry...sorry dat ik een keer op zoek ben naar een ontsnapping van alles." Oorverdovend stil werd het in de ruimte. Hij keek me strak aan. "Als ze zoveel voor je betekent, waarom kus je dan met andere vrouwen?" Ik slikte. Dit was enorm pijnlijk. Ik deed mezelf al enorm veel pijn met dit, dus hoe zou het voor Brigitte zijn als zij het te horen krijgt? Dit moest verzwegen worden. Ik wou niets meer met Tineke te maken hebben. Alleen Brigitte telde voor mij. 

"Ben je er nu zeker van dat dit allemaal echt is?" Vroeg hij me rustig. Ik haalde mijn schouders op. "Het kan niet anders. Al had ik het graag anders gezien." Hij knikte. Ergens kon hij dit wel snappen, al was het voor hem ontzettend moeilijk om te weten wat wij meemaakten. Hij had een beetje ervaring met Tineke. Maar hij houdt niet van haar zoals ik van Brigitte houdt en dat was het grootste verschil. "Wil je zwijgen over Tineke en mij tegen haar? Dat gaat haar echt pijn doen en dat verdient ze niet." Hij keek me aan. "Ze verdient de waarheid en ik denk dat ze het liever van jou hoort dan van Tineke." Ik knikte. "Maar het heeft tijd nodig. Kan jij met Tineke praten? Ik wil haar even niet meer zien." Hij zuchtte zachtjes en knikte. "Komt inorde. Maar ooit ga je er met haar over moeten praten. Jullie kunnen elkaar niet blijven ontlopen." Dat begreep ik, al wou ik het liever niet. "We lossen het allemaal wel op, maar het heeft tijd nodig." Zei ik hem. "Zoals bij Brigitte? Je ziet wat tijd met haar heeft gedaan." Ik zuchtte en voelde het bloed in mij koken. "Ze moet geholpen worden, Eric. Zo kan het niet verder." Zei hij koelbloedig. Ik balde mijn vuisten, ik wou mijn woede niet aan Koen laten zien, want dan zou hij mij helemaal als onstabiel verklaren. "Ik doe mijn best, Koen, echt waar, maar het is moeilijker dan je denkt." Zei ik hem zonder enige emotie in mijn stem te vertonen. "Je mag dat niet allemaal op u nemen. Ik weet dat je haar wilt helpen, maar je kan het zelf niet meer aan. Het wordt tijd dat je die zorgen in professionele handen leggen." Ik schudde mijn hoofd. Brigitte wou nooit naar een psycholoog of eender welk professionele hulp en ik was niet bereid om haar los te laten. Als ze haar nu van mij zouden afnemen, dan zou er een stuk van mij afbreken. Ik heb haar in haar aller slechtste dagen gekend en geholpen, ik heb haar op haar goede dagen aangemoedigd, ik deed alles voor haar zodat ze zich beter zou gaan voelen. Ik kan nu niet zomaar niets doen, plotseling, ik wil alles aan haar blijven geven. "Ik ga naar haar, ik wil haar zien." Zei ik en nam alles wat ik nodig had. "Eric", ik draaide me om en keek hem aan, "vertel haar ook dat je dit allemaal hebt gedaan." zei hij me. Ik schudde mijn hoofd. "Ik ga haar daarmee niet lastigvallen." Ik liet hem voor mij de woning uitlopen en volgde hem naar buiten toe. "Ik zie je nog wel." Ik stapte mijn auto in zonder te wachten op antwoord en reed naar het ziekenhuis.