Achter gesloten deuren~ Deel 2

39

Brigitte

Ondertussen was het al zondag. Milan had voorgesteld om samen naar het ziekenhuis te gaan aangezien we niet ver van elkaar woonden. Eric bleek veel dromen te hebben over vroeger. Hij zei dan dat hij mij en de collega's herkende. Hij wist nog niet veel, maar volgens de dokter zou dat allemaal nog wel terugkomen. Tristan, de zoon van Milan en het petekind van Eric, hing enorm hard aan mij. Hij wou de hele tijd bij mij zijn en samen met mij spelen. Hij hield dan ook mijn hand vast toen we door de ziekenhuisgangen liepen. Het was de eerste keer dat hij meeging naar het ziekenhuis. "Kent pepa mij nog?" Vroeg hij bang. Hij keek van mij naar Milan. "Dat weet ik niet vriend, dat zullen we sebiet ontdekken." Antwoordde Milan en wreef over zijn hoofd. Hij kneep hard in mijn hand als we aan Eric zijn kamer aankwamen. "Dag mijnen beste vriend." Zei Eric met een brede glimlach toen hij Tristan zag verschijnen. Tristan liep meteen naar Eric toe om hem een knuffel te geven. "Je herkent mij." Zei hij opgelucht. Eric kreeg tranen in zijn ogen en ik zag hem Tristan steviger vastpakken.

Eric en Milan waren volop aan het praten terwijl ik me bezighield met Tristan. Hij wou veel spelletjes spelen die niet mogelijk waren in het ziekenhuis, dus besloot hij maar om mij te plagen. Het kon hem helpen om alles even van zich af te zetten dus ik liet hem doen. Eric probeerde te reiken naar de bel, Milan vroeg hem wat er was, waarna Eric zei dat hij dorst had. "Je mag dat ook tegen ons zeggen hoor." Zei ik hem en stond recht aangezien het drinken aan mijn kant stond. Ik probeerde een beker met water te vullen, maar doordat Tristan bleef spelen ging dat moeilijk. "Tristan, kom eens even bij papa." Ik glimlachte. Ik overhandigde de beker aan Eric en zette het terug op tafel als hij gedronken had. Tristan begon te lachen. We vroegen hem wat er zo grappig was. "Pepa is verliefd." Zei hij. We keken hem vragend aan. "Ja, pepa is verliefd op Brigitte. Pepa kon nooit zwijgen over Brigitte." Zei hij weer. Ik zag hoe Eric verward in het rond keek. Hij wist duidelijk niet hoe hij moest reageren. Ik glimlachte zwak. Het was leuk om te weten dat Eric zo over mij vertelde, maar het deed ook enorm veel pijn wetende dat het misschien nooit meer terugkomt. "Tristan," zei Eric rustig, "dat was wel ons geheimpje he." Zei hij stil. Tristan sloeg zijn hand voor zijn mond en lachte zachtjes. Milan keek me met een glimlach aan. Ik wist niet goed wat ik hiervan moest denken. Het kon even goed een slechte grap zijn. "Ik ga beneden iets halen om te eten. Moet er nog iets zijn?" Vroeg ik met een krop in de keel. Ik kon echt in tranen uitbarsten, maar dat wou ik niet. Niet hier, niet nu. Aangezien niemand iets wou ging ik dus meteen de kamer uit. Voor de deur bleef ik even staan om goed in en uit te ademen in de hoop de tranen tegen te gaan. "Dat doet haar pijn he?" Hoorde ik Eric vragen. "Ja natuurlijk. Je mag ook niet zo'n dingen zeggen he, dat doet haar meer pijn." Antwoordde Milan. "Ik zeg alleen maar wat ik mij herinner." Ik glimlachte. Ik was blij dat hij dan toch niet iets van mij herinnerde. 

Ik kwam terug boven en hoorde hen nog steeds over mij praten. "Ik heb een heel ander gevoel bij haar dan dat ik bij iemand anders heb. Het voelt allemaal zo anders aan." Zei Eric. Weer bleef ik even staan aan de deur. "Ja broertje, dat is de eerste vrouw die je hebt kunnen vertrouwen en waar je ook van bent beginnen houden." "Ik vind het zo ambetant dat ik niet meer alles weet." Ik klopte op de deur en ging voorzichtig naar binnen. Eric en Milan keken naar elkaar en dan naar mij. "Ik dacht dat je eten ging halen." Zei Milan met een lach. Ik knikte en zette me neer. "Er was niet echt iets lekker." Lachte ik. Milan besloot om samen met Tristan iets te gaan eten in de cafetaria. Eric en ik zaten dus alleen. "Hoe gaat het met u?" Vroeg ik hem terwijl ik mijn blik even op zijn lichaam richtte. "Het gevoel in mijn been is terug, het voelt wel voos aan. Mijn arm brengt geen vooruitgang met zich mee. Ik voel sommige dingen wel, maar voor de rest niets." Verklaarde hij. Ik knikte. Ik zag aan zijn gezicht dat hij enorm veel frustraties had. "Het wordt u wat te veel?" Hij knikte en liet zijn hoofd zakken. "Ik vind het zo ambetant dat ik zoveel voel, maar tegelijk ook niks. Dan ook nog eens mijn geheugen. Ik wil zo graag iedereen zijn verhaal terug volledig kennen. Ik zie ook aan jullie dat het jullie geen deugd doet." Hij keek me terug aan, met tranen in de ogen. "Jij moet nu aan jezelf denken. Uw tijd nemen om volledig te herstellen." Zei ik hem. Hij vroeg me om hem een gunst te doen, hij wou dat ik gewoon even bij hem op bed ging zitten, wat ik ook direct deed. Hij stak zijn hand uit, met enige twijfel nam ik zijn hand vast. "Jij was de enige dat me aanraakte tijdens mijn coma." Zei hij meteen. Ik keek hem vragend aan. "Ik voel dat direct aan uw handen." Ik glimlachte. Hij sloot zijn ogen en ademde diep in en uit. Na een tijd opende hij zijn ogen weer en keek me aan. "Ik heb u heel veel horen vertellen. Ik probeer te achterhalen wat het juist was. Ik weet dat er iets is dat ik mis in mijn geheugen, ik weet dat ik heel veel van u weet. Ik heb een enorm speciaal gevoel bij u, maar het moet gewoon allemaal nog terugkomen." Zei hij me. "Eric, ik wil dat je alles rustig doet. Je hebt zoveel te verwerken, nog zo'n lange revalidatie te gaan, je mag uzelf niet zoveel belasten." Sprak ik uit. Hij knikte. Hij wist dat ik gelijk had. "Misschien moet ik paar dagen op mezelf zijn. Even alles op een rijtje zetten." Meende hij. Ik probeerde mijn teleurstelling niet te laten zien. "Als jij dat goed vindt?" Ik knikte zachtjes. "Tuurlijk. Jij moet doen wat het beste lijkt." 

Uren had ik liggen piekeren en huilen. Ik voelde me zo slecht zonder Eric en nu wou hij nog enkele dagen alleen zijn. Hij moest doen wat het beste was voor hem, maar het deed me verdomme veel pijn dat ik niet bij hem kon zijn. Ik legde me op mijn zij en probeerde de slaap te vatten, al leek dat enorm moeilijk te gaan verlopen.