KARANLIK SIRLAR

5.Bölüm《İşkence》

Zaman durmuş gibi yerimde hareketsiz kalmıştım.Nereden... Nereden biliyordu bunu.Kafam allak bullak olurken Utku hafif geri çekilip buz gibi gözleriyle gözlerime baktı.Aklıma takılan bunu nasıl öğrendiği değildi. Çetenin dışındaki hiç kimse çete üyelerini bilemezlerdi.Yalnızca çetedeki birinin tanıdığı veya üyeleri birbirinden haberdar olurdu.Eğer Utku benim o çeteden olduğumu biliyorsa ya çeteden tanıdığı biri vardı yada...

Gözlerim şaşkınlıkla açılırken Utkunun tehlikeyle kıvrılan dudaklarına baktım.Olamazdı ki ,o çetenin bir üyesi olsa onu görürdüm.Bu imkansızdı.Utku isminde biri bile yoktu ki o çetede.İyide o zaman çetedekilerin bana hitap ettiği şekli nasıl biliyordu .Ordaki herkes bana Yarasa derdi.Utku bunu nereden bilebilirdi ki.Ben gözlerine anlamamış gibi bakarken o dilini dudaklarında gezdirip daha fazla yaklaştı bana.

"Ne oldu Yarasa,niye donup kaldın!"

"Sen... Nasıl?"

"Nasıl mı biliyorum bunları.O gece seni kimin kurtardığını merak etmiyormusun."

Aklıma üşüşen anılarla gözlerimi acıyla kapattım.O kişiyi çok aramıştım ama bir izine rastlayamamıştım.Buhar olup kaybolmuştu adeta.Ona dair bir fikrim olmasa bile o kişinin Utku olmadığına adım kadar emindim.Gözlerim bulanık görse de onun sarışın olduğuna kalıbımı basardım ama Utku esmerdi.Ayrıca Çetenin kaldığı ortamlara çeteden olmayan biri asla giremezdi.

"Yalan söylüyorsun ,muhtemelen içerden tanıdıkların var"

Soğuk gri gözleri benimle alay edercesine baktı.Tekrar kulağıma yaklaştığında içimi yakan şeyleri fısıldamaya başladı.Dedikleri tekrar tekrar beynime işlenirken o güne dair bütün anılar gözümün önünde bütün gerçekliğiyle belirdi.Belimdeki ellerinden birini vücuduma sürterek sırtıma götürdü,elbisenin kapattığı dövmemin üzerine geldiğinde parmaklarını sertçe oraya sapladı.Ellerim titremeye başlarken onu itmeye çalıştım.Beni bırakmadan o lanet şeyleri kulağıma fısıldamaya devam etti.Ben bir an önce bu eziyetin bitmesini beklerken o titreyen vücudumu hafiften kendinden uzaklaştırdı.

"Sence bunlar içeridekilerin bildiği bir şey mi."

Hayır değildi.Bunu sadece üç kişi biliyordu.Birisi şimdi mezarda diğeri ise kendini gösteren Utku ve son olarak üçüncü o günün sebebi olan kişi ortalıktan kaybolmuştu.O it benim canımı öldürdükten sonra ortalıkta dolaşıyordu.Ben ise ona son sözümü verdiğim halde o şerefsizi bulamamıştım.Olayın üzerinden 4 sene geçmesine rağmen hala bulamamıştım o kıza bu caniliği yapanı.

Göz bebeklerim titremeye başlayınca zorda olsa Utkuyu göğsünden itip arkamı döndüm.Savaş kaşları çatık bir ifadeyle bizi izliyordu.Ne olduğunu merak ettiğini biliyordum ama kimseyle konuşacak gücü kendimde bulamıyordum.Vücudum daha fazla titremeye başlayınca gözlerimi yeşillerinden kaçırıp hızla lavabolara gitmeye çalıştım.Kapıyı ittirip içeri girdiğimde kimsenin olmadığına şükrettim.Suyu açtığımda titreyen ellerimle yüzüme su vurmaya çalıştım.Yine bir şekilde karşıma çıkıyorlardı.Nereye gidersem gideyim bu hep böyle olacaktı.Kaçamayacaktım bu işkenceden.Duvar kenarına konan oturacaklara ilerleyip oturdum.Bacaklarımda beni taşıyacak gücü bulamıyordum artık.Ellerimle yüzümü sertçe sıvazlayıp derin nefesler almaya çalıştım.Olmuyordu, Nefesim tıkanmıştı sanki.Daha fazla kendimi tutamayıp dolan gözlerimden bir damla yaşın akmasına izin verdim.Elim kendiliğinden sırtımdaki dövmenin üstünde yerini alınca,sanki o zamanki gibi sızlamıştı altındaki izler.O kan donduran sahneler bir türlü kafamdan çıkmıyordu.

Esra...

Bu hayattaki tek ailemdi belkide .O kadar güleç pozitif bir insandı ki,onun yanında kendimi çok rahat ve mutlu hissediyordum.Ben yetimhaneden kaçtığımda oda peşimden gelmişti o bataklığa.İlk zamanlar takmamıştım yalnız olmadığıma seviniyordum ama sonradan bunun yanlış olduğunu onu da bu kötü işlere bulaştırdığım aklıma dank edince kendimden nefret etmiştim.O kadar güzel bir kalbi vardı ki sırf benim için o rezilliklere katlanmıştı.Birlikte kaçacağız der dururdu.Sesi kulaklarımda yankılanınca özlemle tebessüm ettim.Ona o kadar çok ihtiyacım vardı ki şuan.