KARANLIK SIRLAR

27.Bölüm《Helena》

Keyifli okumalar☺☺

Gözlerimi kırpamadan baktığım odak noktasından Savaş benden uzaklaşınca bakışlarımı çektim. Savaş yüzümü görebileceği bir mesafeye gelene kadar beni uzaklaştırdı. Bir şeyler oluyordu..!  İçime çöreklenen korku ve huzursuzluğu tarif edemiyordum. Neden böyle bir şey olmuştu bilmiyorum ama o kızın gözleri gözümün önüne geldikçe kara dumanlar üzerime çöküyor gibi hissediyordum.

 Bir kaç saniyenin ardından tekrar o yöne baktığımda koca bir boşlukla karşılaştım.

Gitmişti...

Yada hiç oraya gelmişmiydi 

Elimi saçlarıma daldırıp avuçlarken başımı sağa sola salladım. Neler oluyordu bana böyle! Bu gördüklerim hayal mi yoksa gerçek miydi? Önce onu ağacın yanında gördüğümü sanırken evin etrafına bakındığım halde hiç kimse yoktu. Şimdi ise ağaçların arasında gördüğüm o gözler de neyin nesiydi. Neden saniyeler içinde yok olmuşlardır. Kafamın iyice karıştığını hissediyordum.

"Kızıl!!"

Savaşın sert sesi kulaklarıma işlerken eğdiğim başımı kaldırıp ona baktım. Kollarımı indirmem için tutmuş kaşlarını çatarak bana bakıyordu. Bir şey anlamaya çalışır gibi bana bakmasına cevap veremiyordum. Daha doğrusu önce kendimin neler olduğunu öğrenmem gerekiyordu. Olaylar yeni yeni yatışmışken bu gizemli kızın ortaya çıkması hiç iyi olmamıştı.

"Ayırt edemiyorum"

Sessiz çıkan mırıldanma mı dinlerden beni anlık sarstı.

"Kendine gel, neler oluyor! Neyi ayırt edemiyorsun."

Ellerimi saçlarımdan çekip etrafa daha dikkatli baktım. Çıt çıkmayan sokak kimse görünmüyordu.

"Gerçekliği ve hayali şeyleri artık ayırt edemiyorum Savaş!"

Sesimi yükselterek söylediğim şeyle beni arkamdaki duvara daha fazla yasladı. Ellerini kaldırarak etrafa çevrilen kafamı tutup yüzüne sabitledi. Yüzümü saran parmaklarını hissetsem de şuan aklımı ona veremiyordum.

"Sorun ne?"

Temkinlice yaklaşmasına tepkisiz kaldım. Sorunun ne olduğunu ben bile anlayamıyordum ki. 

"Bilmiyorum ben..." Ellerimle omzumu tutan kollarını tuttum. "Bilmiyorum işte Savaş!! Neler oluyor bilmiyorum ve buda beni delirtme noktasına getiriyor!"

"Şhh"

Beni kendine çekerek sarılırken sakin olmam için sırtımı okşadı. Gözlerimi kapatıp kendime gelmeye çalışırken nefesimi verdim. Bana neler oluyordu bilmiyordum ama birileri benimle oynuyordu. Bunun başka açıklaması olamazdı.

'Belki de artık delirme sınırını geçmişsindir!' 

İç sesimin sesi beynimde yankılanırken belkide dedim. Belki de artık başkalarına suçu atmayıp delirdiğimi kabullenmeliydim.

Off

Allahım gerçekten delireceğim şimdi ya!!

Savaştan geri çekilmeye çalıştığımda bana sert bakışlarıyla karşılık verdi.

"Neler oluyor sana Buğlem? Kendine gel artık!!"

 Sesini yükseltmesiyle kendime gelirken bir adım atıp kollarımı boynuna doladım. Neden yapmıştım bunu bilmiyordum. Sadece o an içimden öyle yapmak gelmişti.