Hayat Oyunu (Tamamlandı)

[12] Her Kalp Sevdiğine Aittir

UMUT bu sabah, bir kadının çığlığıyla uyandı ya da öyle zannetti. Belki de odasının soğuk, boş duvarlarında yalnızlıktan dökülmeye yüz tutmuş ruhunun çatırtıları yankılanıyordu, hiç bilemedi; ama bildiği bir şey vardı ki içinde yeni yeni filizlenmeye başlayan bir aşk varken, geçmişten gelen bir his tarafından esir tutulduğuydu. Nasıl oluyorsa o his bir şekilde gelip tüm sevgisini alıyor, geride simsiyah bulutların çöküp de yağmura boğduğu yıkık bir şehir bırakıyordu ve Umut ne kadar istese de Duygu'ya karşı tüm kalbini açamıyor, ona doğru bir adım atamıyordu. Oysa tek istediği, 'Sen olmasan ben buralarda olmazdım.' diyebilmekti.

Bu sabah yine aynı duygularla uyandı. Göğsünü sıkıştıran kötü hislerin yanı sıra, göz ucuyla baktığı dışarısı onu çağırmamış, gürleyen gök neredeyse yaşama isteğini elinden almıştı. Yorgana sarılıp uyumak istediyse de mecburen doğruldu. Ani bir kalkış yapmamış olsa da başında hafiften bir dönme hissetti, gözü de birazcık kararmış gibi geldi. Yataktan kalktığında hiç dışarı çıkmak istemediğine dair kararı pekişti ve tekrar yatağa oturdu.

Etrafı seyrederken masa üzerindeki bir kâğıda takıldı gözleri. Usulca uzanıp kâğıdı eline aldı ve dün gece yatmadan önce karaladığı şu dizeleri okudu:

Bir gün gelir de unuturmuş insan

En sevdiği hatıraları bile

Bari sen her gece yorgun sesiyle

Saat on ikiyi vurduğu zaman

Beni unutma

Çünkü ben her gece o saatlerde

Seni yaşar ve seni düşünürüm

Hayal içinde perişan yürürüm

Sen de karanlığın sustuğu yerde

Beni unutma

O saatlerde serpilir gülüşün

Bir avuç su gibi içime, ey yar

Senin de başında o çılgın rüzgâr

Deli deli esiverirse bir gün

Beni unutma

Büyük acılarla tutuştuğum gün

Çok uzaklarda da olsan yine gel

Bu ölürcesine sevdiğine gel

Ne olur Tanrıya kavuştuğum gün

Beni unutma