UMUT için dün akşam zorlu geçmiş, gece ruhunu dinlendirmemiş, rüya geçmiş ile geleceği birbirine katmış, bahar sabahı neşe vermemiş, kutu sırrını açık etmemiş de olsa, giderek uzaklaştığı kütüphanedeki o ayna ona Sevda'sını hatırlatmıştı ve artık umutsuz bir vaka değildi. Kütüphaneden çıktıktan sonra hangi tarafa, nereye yürüdüğüne aldırmaksızın yürüyordu. Yolu, Kimsesizler Mezarlığı'nın bulunduğu sokağa düşünce zihnine de bir düşünce düştü: Acaba buraya ait olabilir miydi? Kimsesiz miydi? Değildi; ama yalnızdı, 'Sevda'sızdı ve onsuz olmak başka hiçbir şeye benzemiyordu. Diğer bir deyişle sadece kendin olmak demekti ve insan sevdalısına ait olamazsa nasıl sevdasına sahip çıkabilirdi!
Umut karşı kaldırıma geçip iki eliyle demir parmaklıklara sarıldı ve başını dayayıp içeri baktı. Gösterişten uzak, isimsiz, çiçeksiz mezarları görünce kesinlikle buraya ait olduğunu düşündü ve içeri girip kıyıda köşede kalmış, yoldan geçenlerin göremeyeceği, kuşların bile konmayacağı çıplak bir ağacın dibine yatıp üstüne de topraktan yorganını çekmek istedi.
Aradığı giriş çok uzağında değildi; lakin üzerine sarmaşık dolanmış yüksekçe ferforje kapı kilitliydi. Umut mezarlığın arka kapısını zorladığını bilmiyordu. Oysaki önündeki köşeden dönüp diğer uzun kenarını da geçse pek tabii açık olan kapısını görebilecek, o gönülden istediği toprak yatağına girip topraktan yorganını üzerine örtebilecekti ve belki de Sevda'nın umudunu yitirmesine saniyeler kala, 'Umut bensiz kimsesizdir. Mutlaka oradadır.' diyerek canhıraş halde koşarak mezarlığa gelişini, üşümesinler diye yapraklarını kimsesizlerin üzerine örten çıplak kollu bir ağacın dibinde iki büklüm oturan, hayattan daha beter bir kâbus görebileceği korkusuyla yatağına girememiş kendisini bulacağına şahit olabilecekti.
Bakmayın çevremi kuşatanlara
Hüznün, yalnızlığın şairiyim ben
Issız ovaların nehiriyim ben
İçimde işliyor derin bir yara
Aşkın öldürmeyen zehiriyim ben
Kapattım kalbimin son kapısını
Dokunun, boşlukta bir taş gibiyim
Hafızası ölü nakkaş gibiyim
Çekiyorum mutsuzluğun yasını
Ayaklara mahkûm bir baş gibiyim
Ölümü yaşadım ölmeden önce
Bana sonsuzluğu beklemek düştü
Mazide benim de yüzüm gülmüştü
Uyandım, mutsuzluk geri dönünce
Nerde bir kuş varsa öldürülmüştü
Gelsene, nerdesin ey sessiz ölüm
Adını yazsana dudaklarıma
Zaman kan süzüyor kulaklarıma
Hıçkırığa mahkûm biçare gönlüm
Haydi takılıver ayaklarıma
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayat Oyunu (Tamamlandı)
Romance"Ma ve Ra" adlı bir kitaptan çıktı bu hikâye ya da "Ma ve Ra" adında bir kitap yazıldı bu hikâyeden, belki de her şey "mavera" kelimesinden yazıldı, kim bilir! Gerçek ile rüyanın, geçmiş ile geleceğin, soyut ile somutun, madde ile mananın iç içe geç...
