Dipendenza

Rozdział 21

Stali wpatrując się w siebie gniewnie.

-Już dawno nauczyłem się przełamywać wasze bariery elfie- odparł spokojnie Otonowa.- I cieszę się, że Cię widzę- dodał spoglądając z drwiną na Chrisa.

-A ja nie- odparł Chris i zacisnął dłonie w pięści.-Wynoś się stąd!!-krzyknął.

Kira zaśmiał się głośno i ruszył na Chrisa wyciągając sztylet. Elf instynktownie uniknął ostrza i rzucił się na Otonowę wylatując z nim na słońce. Rozpoczęła się walka między nimi w której nikt nie był wstanie zdobyć przewagi.

Patrzyłam z ukrycia na ich bijatykę i postanowiłam postawić wszystko na jedną kartę i przekonać co będzie dla nich ważniejsze- ja czy ich głupia przepychanka. Wzięłam głęboki oddech i wrzasnąwszy ich imiona wyszłam na słońce. Moje życie właśnie zależało od nich. Jednak w duchu liczyłam, że mnie nie uratują i ten wieczny koszmar się zakończy.

Zarówno Kira jak i Chris spojrzeli na mnie, kiedy czułam już tylko ból. Słońce niczym ogień paliło moją skórę. Tylko elf patrzył z przerażeniem. Widziałam rozbawienie Kiry i czułam jeszcze większy ból. Chris wyminął ostrze lecące w jego stronę i łapiąc mnie w ramiona wskoczył do altany.

-Co ty odwalasz?-zapytał patrząc na mnie ze złością i troską- Tobie naprawdę życie niemiłe?- zapytał, a ja poczułam frustrację. Kira...nie zareagował. Zostawiłby mnie...na śmierć.

-A tobie? Powiedz w końcu o co mu chodzi! Domyślam się, że masz inną odpowiedź niż twój morderczy kompan?-zapytałam wściekła na siebie i to jak ufałam naiwnie Otonowie. Jednocześnie bałam się wyznać Chrisowi, że chciałam w jakiś sposób ściągnąć go tu, do altany i pomóc mu się bronić, a tylko z ukrycia mogłam tego dokonać.

-Po pierwsze to nie mój kompan, a po drugie celem Kiry jest zlikwidowanie mojej rasy. On i jego klan ubzdurali sobie, że mój lud stanowi obrazę dla wszelkiego istnienia na ziemi- odparł z nutą gniewu- Nie spocznie dopóki któryś z nas nie zginie- dodał.

-Świetnie,więc zaczekasz tutaj i walczymy z nim razem, nie pozwolę, byś kazał mi się tylko przyglądać-odparłam i pocałowałam go jednocześnie odbierając jedną z jego broni umieszczonych przy pasie.

Chris się uśmiechnął, a Kira zaśmiał głośno i rozpiął prawy rękaw ukazując karwasz wysadzany barwnymi kamieniami. Wiedziałam, wiedziałam, że coś nosi od zawsze na ramieniu. Biały kamień zajaśniał. Kira cisnął białym światłem w altanę i aż zapiekła mnie skóra. Światło słoneczne. Szlag. Nic mi się nie stało, bo Chris momentalnie użył własnej mocy i wypowiadając szybko kilka niezrozumiałych słów stworzył przed nami coś przypominające tarczę w mrocznych barwach. Wiedziałam, że Chris właśnie wkłada całą swoją moc w tarczę tylko po to by mnie chronić.

-Nex pomóż!-krzyknęłam przyzywając smoka.

-Już pomagam jak tylko mogę, jestem połączony z Chrisem- odparł- Jestem częścią jego duszy, kiedy on słabnie ja też- wyjaśnił.

-Chris to nie ma sensu!!-krzyknęłam- Jestem twoim słabym punktem, on to wykorzystuje! Idź, odciągnij go jakoś, nie pozwolę byś zginął z mojej winy!-próbowałam jakoś go przekonać, by mnie nie chronił. Nieco ciszej zwróciłam się do smoka- Nex zabierz gp stąd, zatrzymam Kirę jak długo zdołam.

-Nie mogę- powiedział smok-Chris chce walczyć, a ja muszę mu pomagać dając siłę- odparł

-Nie myśl sobie, że dam ci popełnić samobójstwo- zwrócił się do mnie Chris i wolną dłonią machnął w moją stronę. Chmura dymu otoczyła mnie, a gdy się rozwiała byłam w hangarze.

-Nie!!!-mój krzyk wypełnił puste ściany hangaru. Chris przysięgam, że Cię zabiję za to- pomyślałam.

Wtedy do środka hangaru weszła Lea

-Kope lat Lenka- odparła, a ja uśmiechnęłam się. Ze wszystkich osób z dawnych lat tą laskę lubiłam najbardziej.

-Hej Lea- odparłam ustawiając się bojowo. Nigdy nie wiadomo,który przyjaciel zamieni się w wroga.

#Od Autorki

Kolejny rozdział. Mam nadzieję, że wam się podoba.

Trochę czasu zajęło mi dodanie go, no wiem, ale myślę, że warto było poczekać.

Co myślicie?

Jakiś komentarz? Gwiazdka?

Pozdrawiam

Roxi