Umutlar azalıyor yavaş yavaş . Ne kadar çabalarsan çabala hayat olmaz dediği şeyi oldurmuyor. Hayaller kelebeğin kanadında 1 günlük özgürlüğünü yaşıyor. Sonu gene ölüm hayallerin. Gene kalpte bir parça burukluk daha demek. Suskunluk ve biraz da gözyaşı misafirindir yanına. Kocaman karanlık odada yanına oturmuş ne olduğu belli olmayan bir gölge, camı arayan o kelebek. Zaman tükeniyor, güneş doğuyor yavaş yavaş . Ömrün bitiyor en güzel kanat! Hala çabalamak neye yarar , o camı bulup çıksa bile üstüne karanlık sinmiş bir kanat ne kadar gider güneşe? Gecenin sabahla bütünleştiği o saat 5 aralığı.. Ne hava aydınlandı ,nede gökyüzü sıyrıldı zifiri geceden. Evet o günün başlangıcıda hepsi gibi aynı. Bir cenaze de o kelebeğe kalkıyor arşta. Maviliğe saklanan bunca acı varken maviye hayran kalıp birer birer askıda bırakmak nedir hayalleri ? Bile bile acıya koşmak mı , umudun kesik ellerinden tutmak mı ? Yoksa gökyüzüyle oyuna gitmek mi kazanacağını bildiğin halde ? Sahi neydi bu insan adını almış bedenlerin solundaki inat, vazgeçmeyiş? İnsan ... Anlamak her zaman zor olacak o kapalı unutulmuş müzik kutularını . Zorlamamak gerek bazen de . Herşeyin altında bir çöküş getiren duygu olduğu sürece ..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
