Tiffany's POV
Wala pa ring tigil ang pagdaloy ng mga luha ko. I am trying my best to calm myself down kasi more than 30 minutes ng nasa invisible state ang katawan ko. Usually 3 to 5 minutes lang ay bumabalik na ko sa normal state.
Nakita kong palabas ng facility si Sehun, bumusina ako para makuha ang atensyon nya dahil imposible naman nya akong makita.
Mabilis syang tumakbo palapit sa sasakyan ko dala ang mga ninakaw nyang Sedatives. Pampakalma.
Nilapag nya ito at ako na mismo ang nagadminister sa sarili ko. After few seconds ay unti unti ng bumalik ang katawan ko.
"What happened?" bakas ang pag aalala sa mukha nya.
Umiling lang ako. Dahil naguguluhan din ako sa mga nangyari.
"I think we should tell your mom" dugtong pa nya.
"No! Please, wag muna" I pleaded and here are my tears again. Ayoko syang mag alala. I'm also afraid na baka hindi nya na ko payagang gawin yung mga bagay na nakasanayan kong gawin at pilitin akong mag stay na lang sa facility gaya ng ibang mutants.
Oo. Mutant na rin ako. Nagulat din ako nung una dahil sobrang imposible pero nang alalahanin ko lahat ng mga nangyari sa facility nina Mr. Z, nung time na nagising ako sa isang room at alalang alala si Lay nang makita ako dun sabi nya di daw ako basta basta dadalhin ng Dad nya dun ng walang malaking dahilan. (a/n: that's from chapter 34 guys) It hit me hard. Malamang ay dun nya na isinagawa ang procedure dahil wala na akong ibang maalala prior to that.
Ako, si Sehun, Mr. Z, Lay at kapatid nyang si Jun ang nakakaalam ng kondisyon ko. Kahit na ayokong sabihin kina Mommy ay alam kong dadating ang time na kailangan kong aminin lahat. Lalo na't nalaman ko kay Jun na gusto na naman akong kunin ni Mr. Z. Hindi ko na natanong kung bakit dahil nagmamadali si Jun that time dahil may klase pa daw sya.
Madalas kaming magkita ni Jun kahit na mukhang napipilitan lang sya dahil sa kuya nya. Alam ko kasing galit sya sakin dahil sa mga pagsasakripisyo ng kuya nya para samin at tsaka dahil ako ang dahilan ng pagkalumpo ni Lay.
"Tiffany" tawag ni Sehun. Kanina pa pala nya ako tinatawag. "He's back" seryoso nyang sabi.
"I know" halos pabulong kong sagot.
"He seems well. Bakit parang di ka masaya?" lumingon ako sa kanya pero umiwas sya ng tingin.
"Nagulat lang ako" mahina kong sabi.
"Why are you crying?"
"I don't know" huminga ako ng malalim. "Di ko lang siguro inexpect na makikita ko sya ulit" I smiled bitterly. He smiled back. Minsan lang sya magsmile kaya it means a lot to me.
*pick me pick me pick me up~ pick me pick me pick me up~*
Mommy calling....
"Hello Mmy, Yes po I'm with Sehun, nagpatulong lang po ako. Ok. Papunta na po kami"
....Call ended
M/R: Fakeu Love by 방탄소년단.
BINABASA MO ANG
Classified (Lufany)
Science FictionMamahalin mo pa rin ba ang isang tao kahit na di ka sigurado na matatanggap ka nya sa kabila ng pagiging kakaiba mo? Hi I'm Lu Han, and you read it right hindi ako tulad nyo, I'm different, and di ko rin alam kung ano ako, some people were referrin...
