Don't Mess with the T5

Chapter #54.2

Keya's POV

*blaaaaaaaaaaag*

Just as when I'm ready to accept my death, a loud sound erupted into my ears kaya napamulagat ako and was shocked to see what it was.

The sound came from the door na ngayon ay nasa lapag na. It was kicked by someone.

Agad na napuno ng pag-asa ang mukha ko nang makita ko si Dale. It was him. He's here!

"HOW DID YOU GET IN HERE?"-gulat na sigaw ni Evelaine kaya napatigil ang ginagawa nito sakin.

Imbes na sumagot ay napabaling ang tingin nito sa akin at nakita ko kung pano ito magulat nang makita ang kalagayan ko. He was about to get near me when Evelaine stopped him.

"Huwag kang lumapit kung ayaw mong tuluyan ko na itong babaeng ito." -banta nito kaya napatigil si Dale. Binigyan nalamang siya nito tinignan ng nakakatakot na tingin. But that didn't seem to bother her.

Itinutok ulit sakin ni Evelaine ang hawak na kutsilyo tsaka ako sapilitang pinatayo. Pumwesto siya sa likuran ko nang makatayo na ako.

Kung hindi lang ako nanghihina dahil sa mga sugat na natamo ko sa pagkabangga, malamang kanina pa sana ako nakawala.

"STOP! DON'T YOU DARE."- tarantang sigaw ng nasa likod ko nang makita niyang tinangka ulit ni Dale ang makalapit.

Idiniin nito lalo ang pagtatutok sa kutsilyo hanggang sa may naramdaman akong pagdaloy ng likido sa leeg ko. Probably my blood.

"Okay! Just stop doing that to her." -pagsuko ni Dale habang nakatingin sakin ng may labis na pag-aalala.

"Now step away from the door and let us through." - she demanded na agad sinunod ni Dale.

She then slowly directed me to walk. Naglakad kaming dalawa habang nasa likod ko parin siya.

And when we reached the door, may bigla itong tinawag, na sa tingin ko ay ang mga kasamahan niya.

Habang tinatawag ang mga kasamahan niya ay nakaisip naman ako ng paraan para makawala mula sa pagkakabihag niya.

Nang wala paring sumasagot sa kanya ay napansin ko ang pagkainis niya dahil idiniin ulit nito ang kutsilyo sa leeg ko sabay baling kay Dale.

"What the heck did you do to them?! Where are they?!" -nagngangalaiting tanong nito.

Dale was about to answer pero naagaw ng malakas na kalabog ang pagsasalita niya.

*boooooooogsh*

Another sound was heard.

Naagaw ang atensiyon namin dahil don kaya we all looked at the direction where it was heard and ganon na lamang ang pagkagulat ko sa nakita.

"Are you looking for these goons?" -Joy mockingly asked habang nakaturo sa limang lalaking bagsak na sa sahig with their blood. I think they're still alive but unconcious lang dahil mukhang nabugbog.

Sa tabi naman ni Joy ay ang iba pa naming kaibigan including Dale's. At mas nagulat pa ako nang makita ko si Jamil na nasa tabi nila. How?

"NOOOOOOOOOO! AAAAAARGH!" -frustrated na sgaw ni Evelaine. She seemed occupied and so I decided to execute my plan.

I gathered all my remaining strength tsaka ko siya tinadyakan ng malakas causing her to step back at mabitawan ang hawak nitong kutsilyo as well as her grip sa braso ko.

"Aaaah!"- she groaned in pain.

Paika-ika akong lumapit sa kinatatayuan ni Dale where he met me midway. Nang magkalapit na kami ay bigla akong nakaramdam ng sobrang panghihina. I was about to fall into the ground but he immediately catched me and pulled me for a hug.

"You're okay now.  I'm here. Shhhh." -he assured then kissed my forehead which made me feel better.

Kahit na nanghihina'y pinilit ko paring tumingin sa gawi ni Evelaine. At ganon na lang ang naramdaman kong relief nang makita kong hawak a siya ng mga pulis.

"Let go of me! I still haven't killed her! Let me go." -paulit ulit na sigaw niya habang nagpupumiglas at nakatingin sakin ng masama.

"Scream your lungs out, Evelaine. But you'll never get near her again." -Jamil coldly said na nagpataka sa akin.

"You traitor! Akala ko kakampi kita! PERO PARE-PAREHO LANG KAYO! MGA WALANG KWENTA!" -Evelaine shouted tsaka siya kinaladkad ng mga pulis kasama ng mga tauhan niya.

But before they disappeared to our line of sight, may pinahabol ang mga kaibigan ko.

"AND DON'T YOU DARE MESS WITH THE T5 AGAIN, OBSESSIVE BITCH! -they shouted in unison.

Natawa pa sila sa naging reaksiyon ni Evelaine pero agad iyong nawala ng makita nila ang kalagayan ko.

"KEYA!" -nag-aalalang sigaw nila nang makalapit sakin.

I tried to smile at them pero parang bahang rumagasa ang lahat ng sakit na nararamdaman ko pati ang labis na pagkapagod from everything that had happened. My sight became blurry until all I could see was pure darkness.
~~~

VOTE(IF you like it), COMMENT(IF you want to),FOLLOW(IF you think I deserve such)