Reflex

OO4

OO4

Een aantal dagen waren voorbij gegaan, Olivia had veel rust gehouden. Ze was naar langs de huisarts geweest, die had niks zo snel kunnen bedenken, maar waarschijnlijk zat een bezoekje aan het ziekenhuis er nog wel in. Ook moest ze vanaf nu meet een personal trainer trainen. Ze had het natuurlijk haar familie verteld, en haar moeder stond er op. Zelf had ze het nogal overdreven gevonden, maar keus had ze niet gehad.

'Hoe laat had je afgesproken met Chris?' Rosalie haalde haar uit haar gedachten. Chris, de sportschool medewerker gaf ook personal training.

'Uh,' Olivia kon net een glimp op vangen van de klok die achter Rosalie hing. 'Ik eet dit even op, en dan ga ik er vandoor.'

Zo gezegd zo gedaan, niet veel later stond Olivia in de sportschool. Ze liep richting de zaal waar ze met Chris had afgesproken, daar deed ze altijd haar losse oefeningen. Toen ze bij de zaal stond was er nog niemand, gelukkig hoefde Olivia niet lang te wachten. Wel kwamen er drie jongens aangelopen, waaronder Chris maar ze zag ook dat de sportschool jongen er bij liep.

'Goeiemorgen Olivia, John en ik hebben per ongeluk allebei onze personal training opgezet in deze zaal. Maar gelukkig is de zaal groot, dus we hebben gezelschap vandaag. Ik denk niet dat je het erg vind?' Legde Chris uit.

Olivia schudde haar hoofd, 'nee hoor.'

De sportschool jongen was van dichtbij nog knapper. Zijn blonde haren zaten warrig in model, en zijn ogen waren helder blauw. Ze schatte dat hij rond de 1.90 was, wat ook niet verkeerd was. Ze liepen met ze alle de zaal in, Chris en Olivia naar de linkerkant en de jongen en John naar de rechterkant.

'Chris, wij dj'en vandaag!' Riep John, die zijn telefoon aansloot op de box. Er klonk muziek die Olivia niet 1,2,3, herkende, maar ze vond het allemaal wel prima.
Chris was aan het uitleggen hoe en wat ze vandaag allemaal zouden doen, maar Olivia kon haar ogen niet van de jongen af houden. Hij zat niet ver weg, plus ze kon alles horen.

'Dus, Kasper.' John pakte een schrift vast, Kasper, dat was dus de naam van de knappe sportschool jongen. 'Het herstel gaat goed. We kunnen nog niet zeggen of het nog twee weken, een maand of misschien wel twee maanden duurt, maar dat komt door dat je nu in de slotfase zit. Voor het zelfde geld gaat alles als een trein, of je lichaam besluit toch nog langer nodig te hebben. Hier van was je op de hoogte toch?'

Kasper knikte, 'de fysio's hadden het ook aangegeven.' Zijn stem was laag en hij had een accentje, alleen kon Olivia niet goed plaatsen waar het accentje vandaan kwam.

'Dus, duidelijk?' Chris keek haar aan. Olivia had geen idee want ze had niet opgelet, dus knikte ze wat.

'Als jij de elastieken haalt, haal ik de gewichten.' Gelukkig wist Olivia wel wat de woorden betekenden. Ze haalde de elastieken die ze ook aan deed. Kasper was aan het stretchen en John hielt hem scherp in de gaten. Olivia voelde zich ongemakkelijk, die elastieken flatteerde haar benen niet.

'Dus, wij gaan even drinken halen en jullie hebben even pauze. Tot zo,' Chris stond op en volgde John, Olivia knielde bij haar tas om haar fles te pakken. Moest ze nu wat gaan zeggen tegen Kasper? Dat was toch raar, als ze opeens uitgebreid tegen hem begon te praten.

Olivia draaide zich om toen ze zijn stem hoorde. 'Heb je ook een blessure? Omdat je traint met een personal trainer?' Kasper wees kort naar de deur.

Olivia schudde haar hoofd, nu ze er over na dacht, wat moest ze hier op zeggen? Ze had officieel nog niks.

'Ik voel me de laatste tijd niet zo goed, artsen denken dat het met mijn hart te maken heeft, daarom train ik voor de zekerheid niet alleen.' Probeerde ze zichzelf uit te leggen.

Kasper knikte, 'want wat heb je dan? Als ik vragen mag.'

Olivia moest gniffelen om Kasper, hij was lief.
'Ze gaan vooral kijken naar eventuele hartritmestoornissen, of hartfalen en dingen in die richting. Ik ga volgende week naar het ziekenhuis.'

'Je klinkt alsof je er verstand van hebt, dat lijkt me fijn.' Zei Kasper zachtjes, maar toch hoorde ze het.

'Ja ik studeer biologie, spieren, organen, ik vind het heel interessant.' Olivia keek op naar Kasper, hij staarde naar zijn voeten. 'Studeer jij?' Besloot ze maar te vragen, om het de jongen zo onongemakkelijk mogelijk te maken.

Een klein lachje ontstond op zijn gezicht, 'nee,'
Ze besloot daar maar niet verder over te vragen, hij zou dan overduidelijk een tussenjaar hebben. Toch?

'Maar wat voor blessure heb je dan?' Nu keek Kasper haar wel aan.

'Aan m'n voet, er waren wat bandjes gescheurd.' Legde hij uit. Dit vond Olivia interessant, bandjes gescheurd in je voet. Dat moest wel in je middenvoet zijn, constateerde ze.

'Dat vind je zeker interessant?' Kasper had duidelijk opgemerkt dat ze diep in gedachtes was, en keek haar vragend aan.

Olivia schudde enthousiast haar hoofd, 'heel leuk. Tenminste niet leuk voor jou, maar ik vind het leuk mezelf er in te verdiepen.' Ze voelde zich zelf rood worden, ze was hier niet zo goed in. Kasper glimlachte koeltjes, en Chris en John kwamen al weer binnen.

Als laatst waren Kasper en Olivia nog even op de loopband gezet. Ze had opgemerkt dat voor iemand met een blessure, Kasper ontzettend veel deed. Zou hij zo veel sporten?
Olivia vond het altijd heerlijk om op de loopband te rennen, ze was nu al even bezig maar voelde zachtjes steken op komen. Ze hoopte dat Chris het niet opmerkte, want voor haar gevoel kon je het heel goed zien als ze ergens last van had. Ze trok dan heel wit weg, en op een of andere manier zag Chris het altijd. Zoals helaas nu weer.

'Olivia, dit is precies waarom je niet alleen traint. Pak is een keer je rust joh.' Zuchtend drukte Chris op de rode knop en de loopband kwam tot stilstand.

'Chris, ik heb nergens last van. Laat me verdergaan alsjeblieft.' Smekend keek ze hem aan.

'Oh nee echt niet, Olivia je weet dat ik hier een opleiding voor heb gedaan he? Ik zie dat je last hebt en wat jij hebt is niet niks. Je moet jezelf niet zo tot het uiterste duwen, klaar daarmee.' Chris sprak haar streng toe. Zuchtend sjokte Olivia naar de kleedkamer, waar ze op haar gemakje opkleden. Douche deed ze thuis wel.

'Bedankt Chris, zie je volgende week weer!' Riep Olivia naar haar trainer die achter de balie stond, en ze liep naar de uitgang.

'Olivia!' Olivia draaide zich om en ze zag dat het Kasper was, die haar riep.

'Succes in het ziekenhuis, en doe rustig aan.'

(A/N: nieuw hoofdstuk want ik ben terug in Amerika! Ik hoop dat jullie het leuk vonden, er komt veel leuks aan!)