Reflex

OO8

OO8

In de knoop met haar oordopjes werd Olivia wakker. Ze sliep wel vaker met oordopjes in, voornamelijk omdat muziek haar wel in slaap kon brengen en de meeste andere dingen niet. Ze wreef in haar ogen en besefte zich dat ze vandaag gewoon naar school zou moeten.

'Goeiemorgen,' Jurre kwam sloom de woonkamer in gesjokt, waar Olivia rustig bezig was aan haar yoghurt.

'Ook al zo op tijd wakker geworden?' Olivia keek naar Jurre, hij knikte.

Carel: Liv leef je nog?
Olivia: haha Carel toch, had je even bevestiging nodig?
Matthijs: nou het is toch wel fijn om te weten of dat hartje van je het nog doet.
Carel: maar ff, beter kom je vrijdag avond naar ons Liv
Olivia: want?
Carel: gewoon, we houden een avondje met wat mensen, gezellig
Olivia: vooruit dan maar ;)

Olivia twijfelde een beetje, aangezien ze niet wist wie er allemaal zouden komen. Maar ze had wel ontzettend veel zin om Carel en Matthijs te zien, dus eigenlijk maakte het haar ook niet heel veel uit.

De rest van de week was voor bij gegaan, het was geen bijzondere week, maar Olivia had nou eenmaal geen bijzonder leventje. Ze studeerde, ging naar school of werkte. Vandaag was het dan eindelijk vrijdag, Olivia baalde want ze moest wel nog van 4 tot 7 werken, het liefst was ze nog even de stad in gegaan.

Toen ze haar scooter had geparkeerd liep ze richting de winkel. Ze liep naar binnen en zag het bruine haar van Dustin, -haar nieuwe collega- boven wat dozen uit steken. Ongemerkt door Dustin liep Olivia snel naar beneden om haar jas uit te doen. Ze nam een diepe hap lucht, wat had ze een hekel aan Dustin, nu al. Het was wel een knappe verschijning, maar hij wist het zelf ook. Over het algemeen was daar niks mis mee, maar met Dustin was alles mis. Boven het feit dat hij zichzelf fantastisch vond, wist hij iedereen te imponeren en te charmeren. In de winkel was dit misschien handig, maar hij was een echte player. Olivia wilde niet weten hoeveel meiden hij al gebruikt had en ze bleef het liefst zo ver uit zijn buurt. Dustin vond Olivia echter wel interessant en probeerde haar een beetje uit, Olivia had hem alleen al lang door.

'Olivia? Ik dacht dat Esther zou komen.' Shit, dacht ze toen ze Dustin hoorde, hij had haar nu al gezien.

'Nee, die kon niet.' Ze keek Dustin niet aan en probeerde langs hem de trap op te lopen. Hij hield haar tegen en zette zijn hand onder haar kin.

Hij kneep zijn grauwe ogen tot spleetjes, 'we gaan wel aardig doen vandaag hé, dat verdien ik wel.' Zijn vieze grijns kon Olivia wel van zijn gezicht slaan.

Dustin had Olivia nog steeds stevig vast, 'laat me los.' Probeerde ze zo kalm mogelijk te zeggen, want ze wist dat Dustin er van genoot als ze tegenstribbelde.

Dustin zette nog een stapje dichterbij, 'niet zo boos kijken, en wat zeggen we dan?'

Olivia was razend, haar hart ging te keer en haar hoofd kolkte. Hard haalde ze haar voet uit naar Dustins scheen, wat raak was. Hij zakte een beetje in elkaar, waardoor Olivia zich makkelijk kon los trekken. Ze streek even haar shirtje glad en ze zag dat er iemand de winkel kwam binnen lopen, gelukkig.

'Hoi, kan ik u helpen?'

Nog een half uur, en dan was ze van Dustin verlost. Het was helaas rustig, het was etenstijd en het zou minstens over een uur pas drukker worden.

'Wat ga je vanavond eigenlijk doen, schat?'

Olivia keek niet op van het kledingrek waarmee ze bezig was. Ze haatte Dustin nu al, ze vond het ook verschrikkelijk dat hij haar schat noemde. Maar ze wist dat het beter was om dat gewoon te negeren.

'Gaat je niks aan,' zei ze toonloos terwijl ze een labeltje omdraaide.

'Ga je met mij mee uit? Je hebt waarschijnlijk toch niks te doen.' De toon in zijn stem beviel Olivia absoluut niet, maar dat deed het nooit.

'Nee liever niet, ik heb ook al plannen helaas.' Ze hing het shirtje in een maat s voor de m.

Ze verstijfde toen ze zijn lichaam achter haar voelde, 'wat voor plannen dan.' Dustin plaatste zijn hand op de muur.

Olivia werd boos, ze had zo snel de nijging om boos te worden, maar Dustin stopte nooit en ging maar door, dus dan mocht het, vond ze zelf.

'Ik zei dat het je niks aan ging, en ik raad je aan om een stapje naar achter te doen, ik vind dit niet fijn.' De kalmte in haar stem hielp Olivia om zelf ook rustiger te blijven.

'En wat als ik dit wel fijn vind?' Ze voelde zijn klamme adem tegen haar oor.

Woedend draaide ze zich om, 'ik zei dat je weg moest gaan.'

'Want anders?' Olivia beet op haar kaken, nu was het klaar. Ze haalde uit en haar vuist belande tegen zijn gezicht.

'Vieze kuthoer,' Dustin zei het aardig kalm, terwijl hij naar zijn ogen greep. Olivia wist wel dat hij deed alsof er niks aan het handje was, maar ondertussen was het anders.

'Jij achterlijke klootzak, hou je gore grafpoten uit mijn buurt!' Schreeuwde ze naar de in elkaar gezakte jongen.

Dustin keek op, zijn hand zat om zijn oog en uit zijn neus stroomde bloed. 'Wat sta je daar, ga een zak ijs halen of iets.'

Verontwaardigd keek ze hem aan, 'nee, je zoekt het maar uit.' Daarmee was het gesprek geëindigd en Olivia stormde de winkel uit.

Olivia had zichzelf geprobeerd te kalmeren, ze zat nu op haar bed met een bak ijs naar love island te kijken. Haar telefoon ging af, het was een nummer die niet in haar contacten stond.

'Hallo? Met Olivia,'

'Hoi Olivia met Leonie, de zuster.'

'Oh hoi Leonie,' probeerde Olivia zo kalm mogelijk te reageren, zouden dit haar resultaten zijn?

'Sorry dat ik bel, dat doen we normaal ook niet om zulke tijden. Maar je resultaten waren binnen en ik wilde gewoon heel graag kunnen uitleggen wat het is en hoe het zit, dan is het voor jou ook een stuk gemakkelijker. Bel ik ongelegen?' Ratelde Leonie.

'Uh nee hoor, ja is goed vertel maar.' Olivia begon steeds zachter te praten, ze had een vreemd voorgevoel in haar buik.

'Ik zal het maar gelijk zeggen, er is geen goed nieuws en er is geen slecht nieuws. Je hebt niet niks, maar het had ook erger kunnen zijn.'

'Uhuh,'

'We hebben de diagnose: het lange QT syndroom, vast kunnen stellen. Dit is een erfelijke ziekte, nu heb je verteld dat niemand in de familie soort gelijke klachten heeft. Maar we hebben je ouders bloed onderzocht, en je moeder had het gen, bij haar is het dus nooit komen door zetten en het was recessief gen. Vandaar dat ze nooit last heeft gehad.' Olivia vond Leonies uitleg altijd fijn, ze legde duidelijk uit en zo begreep ze het altijd.

'En dit betekend?' Olivia schaamde zich voor de onzekerheid in haar stem

'Nou ja we gaan beginnen met medicijnen, om je hart weer op een fatsoenlijk ritme te krijgen. Lukt dit niet of niet goed genoeg, dan krijg je een pacemaker.'

(A/N: nieuw hoofdstuk weer yes!! Dit boek begint eindelijk leuker te worden, al vind ik zelf. Maar, zondag was ik bij de klassieker en dat was echt super tof! Lekker ff die Rotterdammers ingemaakt, plus gister hebben we ook lekker gespeeld tegen Go Ahead, dus ik ben tevreden :)