Reflex

OO7

OO7 (bewerkte author's note, lees deze vooral even!)

Carel, Matthijs en de andere jongens hadden de kamer al even verlaten. Olivia baalde, ze vond de jongens oprecht gezellig en het feit dat ze ze dan nooit meer zou tegenkomen of spreken liet haar down voelen. Ook was heel haar kamer ondertussen leeggestroomd, de jongens waren nu bij het open deel van deze afdeling, waar ze met de kinderen konden tafeltennissen en voetballen. Olivia twijfelde of ze toch nog even zou gaan kijken. In eerste instantie had ze niet gewild, ze gunde de kinderen die echt fan waren van de spelers de tijd om met ze te praten. Het kriebelde om te gaan, en nog even gedag te zeggen.
Niet veel later stond Olivia naast haar bed, met de grote grijze stang in haar hand, waar het apparaat aan verbonden was. Wat onhandig liep ze de kamer uit, speelruimte, rechts dus. De stickers zaten allemaal verbonden met snoeren dus het was een beetje onhandig. Op haar badslippers strompelde ze naar de ruimte waar ze moest zijn. Toen ze links was afgeslagen zag ze de deuren al open staan. Ze liep door en haar oog viel gelijk op alle kinderen en tieners die overal krioelden, ze vond het moeilijk om al deze zieke kinderen te zien. En dan konden deze nog lopen, er lagen ook kinderen die ongeneeslijk ziek waren. Hartverscheurend.

'Hee, gaat het?' Het was Kasper die naast haar stond en Olivia uit haar gedachten haalden.

Ze knikte langzaam, 'ja, het is gewoon rot om al deze kinderen te zien.'

Kasper keek haar meelevend aan, 'kom.'

Hij hielp Olivia met de stang die nog al stroef rolden, en samen gingen ze aan de zijkant op grote blokken zitten. Ze hadden overzicht over heel de ruimte, en het deed Olivia goed om al Kaspers teamgenoten zo intensief bezig te zien met de zieke kinderen. Haar oog viel al snel op Carel en Matthijs, de twee zwaaide naar haar en ze zwaaide terug.

'Hartproblemen dus?' Klonk Kasper naast haar.

Olivia keek niet weg van het vrolijke tafereel dat voor haar plaats vond, 'klopt, hoe weet je het?'

'Carel en Matthijs natuurlijk,' Kasper stak zijn hand naar ze op.

Liep Kasper naar haar te vragen? Waarom was hij op de kamer niet even naar haar toegekomen?

'Die waren nogal onder de indruk van je.'

Olivia draaide zich om en keek recht in Kaspers kristal blauwe ogen, 'onder de indruk?'

Kasper draaide vlug weg, alsof hij bang was voor het oogcontact.
'Ja, zoals Carel zei "je komt niet elke dag leuke, gezellige meisjes tegen in het ziekenhuis" ze vermaakten zich wel.'

Iets in Kaspers woorden gaf Olivia wantrouwen, alsof ze klonken als echte voetballers die het met elk meisje leuk wilden hebben, alsof het niet oprecht was.

Kasper leek Olivia's afstandelijkheid door te hebben, 'geen zorgen hoor, het zijn oprecht goede jongens. Ze zijn in voor een lolletje en gezelligheid, ze maken daar geen misbruik van.'

Olivia kreeg een klein lachje op haar gezicht, 'fijn om te weten, zo komen jullie ook niet over.' Ze draaide zich om naar Kasper, die haar nu wel aan durfde te kijken.

'Hoe komen wij niet over?' De nieuwsgierigheid in zijn stem maakte hem liever.

'Als arrogante voetballers die denken dat ze alles kunnen, zo zijn jullie niet, denk ik althans.'

Kasper schonk haar een dankbare glimlach, hij waardeerde haar woorden.

Kasper was nog even met de kinderen gaan tafeltennissen en voetballen, en Olivia had de hele tijd blijven kijken. Stiekem keek ze vaker dan Kasper, dan naar Carel en Mathijs. Maar nu was het dan echt tijd om te gaan, de jongens namen rustig van iedereen afscheid.