Reflex

OO5

OO5

'Doei Jur en Roos, zie jullie snel!' Riep Olivia naar haar twee huisgenootjes.

'Liv, wacht!' Jurre en Rosalie kwamen door de deur gestormd. Ze besprongen haar en knuffelde even.

'Heel veel succes Liv.'

Olivia nam afscheid van haar vrienden, en liep daarna richting de auto. Ze zou naar haar ouders gaan en daar vanavond ook slapen. Vervolgens zou ze die dag er na met haar vader naar het ziekenhuis gaan, om onder andere een hart filmpje te maken. Ook zou ze een dag of twee moeten blijven, zodat de dokters er achter zouden kunnen komen wat er nou eigenlijk mis met haar was.

'Hee mam,' zei Olivia toen haar moeder de deur open deed.

'Hee lieverd,' haar moeder sloeg de deur helemaal open en Olivia ging naar binnen. Het voelde ergens wel fijn om thuis te zijn. Kwispelend kwam Simba op haar af, de rhodesian ridgeback van de familie.

'Mateo! Je dochter is thuis.' Riep Olivia's moeder naar boven. Een fractie van een seconde later kwam haar vaders donkerbruine haar al te voorschijn.

'Hee kleine meid,' Mateo trok haar in een knuffel.

'Pap, jij bent ook klein.' Grinnikte Olivia.

Haar moeder moest lachen, 'perks of being Spanish.'

'Helemaal speciaal gekomen voor jou he, zusje.' Olivia keek op en zag haar broer Milan in de deur opening staan.

'Miel!' Olivia sprong op en stormde richting Milan. Milan leek zo veel op haar vader, hij had dezelfde honing bruine ogen en het donkere haar. Ook was hij niet heel groot, een stuk groter wel dan Olivia, maar voor een man was hij klein. Toch had een atletisch lichaam, precies als zijn vader. Ze realiseerde zich dat ze Milan echt weinig zag, maar dat kwam nou eenmaal doordat hij studeerde in Den Haag.

'Ik heb iemand om voor te stellen,' Milan had een grote grijns op zijn gezicht. Olivia dacht al dat er iets met Milan speelde, maar wat wist ze niet. Milan was af en toe nog al ouderwets, dus zou eerst zijn vriendin aan zijn familie voor stellen voordat Olivia haar op instagram voorbij had zien kunnen komen.

'Dit is Celine.' Milan sloeg zijn arm om een prachtig meisje heen. Celine was zoals haar naam, ze leek net uit een tijdschrift gehaald.
Uiteindelijk was Celine wel leuk, ze praatte niet ongelooflijk veel, maar Olivia kon zich daar goed iets bij voor stellen. Het was notabene de eerste keer dat ze haar schoonfamilie had ontmoet.

Olivia maakte een einde aan de gezellige avond, 'ik ga naar bed. Morgen acht uur op toch?' Ze keek haar vader aan, die gaf haar een knikje als bevestiging.

xxx

'Zenuwachtig?' Vroeg Mateo toen hij de auto voor het VUmc had geparkeerd. Olivia hoorde zijn Spaanse accent goed, ze bleef het leuk vinden.

'Eerlijk?' Olivia draaide zich om naar haar vader.

Mateo glimlachte zwakjes en legde zijn hand op de hare, 'altijd.'

Olivia knikte, 'best wel.'

'Mevrouw Cavallero? Neem maar plaats, u wordt enkel ogenblik gehaald.' De vrouw achter de balie wees naar de wachtkamer. Olivia knikte vriendelijk en nam plaats in de wachtkamer. Ze wist niet of het daadwerkelijk lang duurde, maar minuten leken uren.

Mateo bevestigde Olivia's gedachten, 'enkel ogenblik? We zitten hier nu een half uur.'

Olivia keek haar vader aan en hield haar schouders op, 'het is niet anders.'

'Olivia? Olivia Cavallero?' Olivia keek op toen een blonde vrouw haar naam riep. Ze stond op en gaf de zuster een hand.

'Hoi Olivia, Leonie van der Horst, maar je mag me gerust gewoon Leonie noemen hoor.' Leonie klonk erg vriendelijk, dat stelde Olivia op haar gemak. Olivia schatte haar een jaar of 35.

'Sorry dat het zo lang duurde, we krijgen weer bezoek dus het is nogal chaotisch.' Leonie glimlachte zenuwachtig.

'Maakt niet uit hoor,' reageerde Mateo, 'leuk bezoek hoop ik dan wel?'

Leonie knikte enthousiast, 'we krijgen jaarlijks bezoek van de Ajax spelers, vandaag zijn ze weer te gast.'

Mateo, was helemaal gek van voetbal. Olivia was er van overtuigd dat het kwam omdat hij Spaans was, die Spanjaarden hielden nou eenmaal van een goed potje voetbal. Olivia's Spaanse roots waren integendeel iets minder enthousiast aan het juichen langs de zijnlijn. Ze had tot haar negende gevoetbald, maar ging daarna op een andere sport. Zo had ze wel tien sporten gedaan, zo uitbundig was ze niet geweest over voetbal. Het dansen was haar tenslotte wel bijgebleven.

'Wat leuk, zullen de kinderen ook vast zin in hebben?' Mateo was erg te spreken over het fenomeen.

'Jazeker, niet alleen de kinderen hoor! Er liggen mensen van 25 die ze graag nog even willen zien. Maar Olivia, zou je willen gaan zitten? Dan leg ik het ook gelijk even uit.'

Olivia volgde braaf de bevelen, en ging zitten.

'Oke we gaan dus een hartfilmpje maken,' begon Leonie. 'Dat doen we door een aantal elektronen op je huid te plakken. Twee op je pols, twee op je enkels, en zes op je borst.' Legde Leonie uit terwijl ze de elektronen er bij pakte.

'We kunnen gelijk na het opnemen zien of er wat aan de hand is, doordat de elektronen de elektrische signalen van het hart  weergeven. Nu is het zo dat je op een hart filmpje niet altijd wat ziet. Zien we niks, dan doen we waarschijnlijk een 24uurs onderzoek, je blijft een dag hier en vanaf daar kijken we verder.'

Olivia had haar mouwen opgestroopt en haar trainingsbroek omhoog geschoven.

'Shirt uit zeker?' Constateerde Olivia, aangezien er elektronen op haar borst moesten.

Leonie knikte, 'graag.'

Olivia voelde zich wat ongemakkelijk met de elektronen op haar lichaam, ze had haar comfortabele Calvin klein bh aan en die mocht aan blijven. Zo vond ze het wel minder erg.
Enkele minuten streken voorbij, en er werd gewoon gepraat. De elektronen zouden hun werk wel doen, hoopte Olivia.

'Trouwens, zou ik wat DNA van u mogen af nemen? Er zijn hartritmestoornissen die erfelijk zijn, hierbij heeft bijvoorbeeld de ouder of het broertje nergens last van, maar beschikken wel over het gen. Daar zijn we ook wel benieuwd naar.' Vroeg Leonie aan Mateo, die vond alles wel prima dus ging akkoord.

'Oké, ik zet de elektronen stop en dan gaan we naar je resultaten kijken. Goed?'