Reflex

O11

O11

Matthijs had haar onder de douche gezet en een stapel kleren neergelegd. Carel, Frenkie en Kasper zouden zo komen gamen. Olivia had er op gestaan dat Matthijs ze niet zou afzeggen, ze vond dat ze dat niet kon maken. Alhoewel dacht Matthijs er heel anders over.

De warme stralen van de douche wilde haar niet omarmen, hoe heet ze de douche zette, hij bleef als ijskoud aan voelen. Ook kon ze niet schoon worden, Olivia voelde zich gebruikt en dat zou niet veranderen. Meer kou omarmde haar toen ze de douche verlaten, en haar weerspiegeling liet haar schrikken. Dit was ze niet, ze had geen plekken in haar nek, opgezwollen rode ogen.
Ze probeerde het trainingspak wat Matthijs haar had gegeven zo snel mogelijk aan te trekken, als flitsen kwam er terug wat er zojuist was gebeurd, hoe het trainingspak over haar uit schoof, hoe Dustin haar kleding wilde uittrekken.

Toen Olivia de deur naar de woonkamer open deed zag ze dat Frenkie, Carel en Kasper er ook waren. Ze had helemaal niet door gehad dat die waren binnen gekomen.

'Olivia,' geschrokken en uit reflex stond Kasper op, toen hij het meisje aan trof. Ze had zich klein gemaakt en stond er in elkaar gedoken bij. Zo kwetsbaar had hij haar nooit gezien.

'Hoi,' zei ze zacht terwijl ze naar de drie jongens knikte. Olivia ging zitten waar er plek vrij was, tussen Matthijs en Carel. Twee jongens die in een korte tijd veel voor haar waren gaan betekenen.

'Oke, vertel rustig wat er was gebeurd.' Carel legde een hand op haar been, Olivia leek het niet eens te merken, doordat ze in trans zat, maar Kasper voelde zich wel een beetje jaloers worden. Normaal had het hem echt niks uitgemaakt, maar hij wilde haar nu troosten, hij wilde er voor haar zijn.

Glazig keek Olivia voor zich uit, 'nou Dustin en ik moesten papier weg brengen op werk en toen duwde hij me tegen de muur aan en en-' als een machine herhaalde het moment zich keer op keer.

'Liv even rustig nu oke? Rustig maar er is niks meer aan de hand.' Kaspers stem klonk zacht, hij probeerde haar te kalmeren.

Olivia nam moedig een diepe zucht. 'Hij had me vast, hij zat aan me op plekken waar ik het niet wilde, en hij begon me te zoenen. Ik wilde niet, begon te protesteren en toen sloeg hij me.' Haar stem zwakte steeds meer af en haar ogen waren gevuld met tranen, die van haar wangen begonnen te stromen. Matthijs sloeg steunend een arm om haar heen. Kasper kon het niet meer, hij stond op en ging voor Olivia zitten. Hij pakte haar hand vast en met zijn andere hand veegde hij zachtjes haar tranen weg. Olivia voelde zich rustiger worden, Kaspers aanraking maakte altijd iets los in haar.

Carel aaide zachtjes over haar rug, 'ik ga wel even wat water halen, goed?'
Olivia knikte dankbaar naar Carel die opstond. Kasper kwam naast haar te zitten en liet haar hand niet los. Met zijn vingertoppen tekende hij zachtjes over haar hand heen.

'Je hoeft niet verder te vertellen he, als je dat nu niet kan dat is helemaal niet erg.' Zei Frenkie rustig.

'Nee nee, ik vertel het.' Bemoedigde Olivia zich zelf.

Met Matthijs die over haar rug wreef en Kasper die haar hand vast hield ging ze verder. 'Hij ging verder, voor zijn genot. Hij streelde me zoende me, ik schreeuwde maar niemand hoorde me. Hij wilde zijn broek uit doen en verder gaan, maar toen wist ik weg te komen.'

De tranen bleven stromen maar Olivia durfde de jongens aan te kijken. Toen haar blik die van Kasper kruiste, leek het voor een seconde anders, ze was niet bang, het was fijn. Kasper sloeg zijn sterke armen om haar heen, daar had ze geen problemen mee en ze liet haar hoofd rusten op Kaspers borstkas, waar ze vredig luisterde naar zijn stabiele hartslag.

'Olivia je moet wel aangiften doen he,' begon Carel.

'Ja zeker, maar eerst de tijd nemen om alles te verwerken en bij te komen.' Zei Matthijs, hij schonk haar een lieve glimlach.

'Wat wil je eten Liv, we bestellen wat.' Carel haalde haar uit haar gesprek met Frenkie. Kasper en Matthijs waren FIFA aan het doen, en zij zaten rustig op de bank.

'Ik hoef niks, bedankt.'

Matthijs begon te protesteren, 'je moet wel wat eten hoor'

'Ja nee ja, ik heb gewoon echt geen honger.' Het was intussen al 8 uur, de gekke sfeer was verdwenen en ze hadden het gezellig met z'n alle, iets wat Olivia nodig had.

Uiteindelijk hadden de jongens allemaal een pizza op, maar Matthijs had nog tomatensoep liggen. Dat was Olivia haar avondeten geworden. Matthijs en Frenkie waren nu een schietspel aan het doen, en Carel zat op de kruk er naast, hij had de rol als commentator op zich genomen.

'Moe?' Grinnikte Kasper toen een grote gaap Olivia's mond verlaten.

Olivia knikte, 'best wel.'

Olivia legde haar hoofd op Kasper zijn schouder, het maakte haar niet uit. De jongens in deze ruimte betekende steeds meer voor haar. Ze groeiden dichter naar elkaar toe, en Olivia wist dat ze levenslange vrienden aan de groep kon overhouden. Kaspers arm die op de bankleuning lag, legde hij voorzichtig om Olivia heen.

'Jij gaat in slaap vallen!' Zei Kasper zachtjes terwijl hij met zijn vingers over Olivia's arm kriebelde.

Olivia gromde zachtjes, 'nee echt niet, ik doe gewoon even m'n ogen dicht niks aan de hand.'

'Geloof ik niks van,'

Niet veel later, was Olivia inderdaad in slaap gevallen, bij Kasper. Kasper vond het niet erg, in tegendeel zelfs. Het meisje stal telkens zijn aandacht en hij vond het heerlijk om haar eindelijk zo dichtbij te hebben.

Zie mijn ingevallen wangen in de spiegel, ben de laatste tijd te hard gegaan

De tranen rollen langs hart zo naar benee,
Mijn pijn hou ik verborgen daarom lach ik met ze mee