Reflex

O18

O18

Olivia lag te draaien in haar bed, ze had het zo gezellig gehad met Kasper, maar zelfs met hem wist ze niet wat ze moest doen. Ze had verwacht dat het antwoord voor de hand zou liggen, vrienden blijven. Maar daar was ze het ergens niet helemaal mee eens. Ze wilde continue zijn aandacht hebben, ze wilde bij hem zijn, met hem praten, het maakte haar niet uit. Ze kon niet wachten tot ze zijn knappe gezicht en atletische bouw weer kon zien. Olivia kon het niet laten, ze dacht steeds vaker aan de jongen en het maakte haar langzamerhand helemaal gek. Ook was het tegenwoordig zo makkelijk, één klein berichtje en ze had al contact met hem, het was oneerlijk.

De volgende dag was Olivia uitgeput van school terug gekomen, ze had de hele dag met Zara gewerkt en het was een productieve dag geworden. Onrustig roerde Olivia met het lepeltje door haar thee, haar gedachtes zaten overal.

'Liv, wat ben je stil?' Vond Jurre, die van de bank op stond en naar haar toe ging. Het was ook zo, hij had gelijk. Olivia zat er de laatste tijd niet bij met haar gedachtes.

Olivia knikte langzaam, 'waar is Roos, ik moet echt met haar praten.' Haar stem stierf langzaam weg bij de gedachtes aan haar. Het maakte niet uit door wat voor periode ze gingen, ze was nou eenmaal wel een belangrijke vriendin.

'Vanavond komt ze thuis, het gaat niet zo goed volgensmij.' Olivia knikte, ze wist wel zeker dat het niet zo goed ging met Rosalie.

'Hee,' het was Rosalie die in de deur opening stond, en Olivia benaderde.

'Hee Rosalie,' Rosalie vond dat Olivia nog steeds zo warm en lief klonk als altijd, onlangs alles wat ze had gedaan. 'We moeten even praten,' ging Olivia verder, nog steeds heel kalm. Rosalie knikte en ging naast Olivia op haar bed zitten.

'Roos, wat is er nou? En niet alleen door die ruzies, je lijkt zo opgefokt, uit het niets. Alsof er een hormoonbom elk moment kon ontploffen.' Rosalie perste voorzichtig een glimlach naar buiten, maar haar ogen begonnen zich te vullen met tranen.

'Het is zo,' zei ze zachtjes, 'ik ben mezelf helemaal kwijt, er gebeurt zo veel en ik heb niks in controle ik i...-' Olivia sloeg troostend haar armen om haar heen.

'Roos, we hebben misschien niet de meest perfecte vriendschap, maar je kan alles kwijt.' Olivia wreef met haar handen voorzichtig over haar rug.

Rosalie begon zachtjes te praten tussen het snikken door, 'L-liv, ik ben zwanger.' Olivia verstijfde toen ze het hoorde. Rosalie was wat? Olivia stond perplex, ze wist niet wat ze kon zeggen, ze wilde dingen ook niet erger maken.

'Van wie?'

'Johan,' Rosalie was piepklein en fluisterde haast. Johan was een jongen die ze kende van de middelbare, hij deed ook havo, alleen zat in een andere klas. Af en toe zagen de meiden nog wat oude middelbare schoolvrienden tijdens het uitgaan, maar alleen Bo en Indy gingen nog met ze om.

Olivia had medelijden met het meisje, ze had geen idee wat ze met zichzelf aan moest. Het kwam haar bekend voor.

'Hoe reageerde hij?'

Rosalie haar haren stonden wild en de mascara zat tot haar kin. 'Hij schrok, hij zei dat ik moest kiezen, hij wilde zelf geen vader worden, maar hij vond dat hij het niet kon maken om me het te verbieden. Het is ook mijn kind.' Bij de laatste woorden brak Rosalie helemaal, met harde uithalen stortte ze zich in Olivia's armen.

De laatste dagen had Olivia zich afgezonderd van bijna iedereen, met Rosalie als uitzondering, die had haar nodig. Ze had nog wel wat contact gehad met Carel en Matthijs, maar die zou ze eind de week pas weer zien. Ze was in ieder geval blij dat die jongens haar wilde zien. Met Kasper had ze minder gepraat, maar niet zo weinig als ze had gewild. Hij moest en zou uit haar leven moeten, ze kon het niet aan. Olivia dacht dat hun vriendschap haar kapot maakten.
Maar het was niet de vriendschap die Olivia pijn deed, het was haar gevoel. Haar gevoelens had ze in zichzelf weggestopt. Kasper deed haar júist goed, hij haalde de betere versie in haar naar boven.
Dat zag Olivia alleen zelf niet.

Het was vandaag dinsdag, Olivia was klaar met school en ze zat nu in de metro, opweg naar het tentje waar ze met Mikky en Annick had afgesproken. Door haar oordopjes bulderde Avicii, met een nummer die ze net als Kasper, niet uit haar hoofd kon zetten.

I got to learn how to love without you
I got to carry my cross without you
Stuck in the middle and I'm just about to
Figure it out without you

Toen ze de metro was uitgestapt en het tentje binnen liep, zag ze Mikky en Annick al zitten.

Sorry voor het onregelmatig uploaden.. ik heb nog steeds geen WiFi en zonder WiFi kan ik niet uploaden, ik moet het dus met magere momenten doen sorry