Reflex

Epiloog

Epiloog

xxx

Bijna was het zo ver, overmorgen zou Olivia naar Barcelona vliegen, om te beginnen aan een nieuw avontuur. Ze wist precies hoe het zou gaan, alles was uitgestippeld. Ze zou drie maanden in Barcelona verblijven, en vervolgens naar Curacao gaan, om de rest van de stage af te maken. En wat had ze er ontzettend veel zin in, dat mocht niet vergeten worden.

'Hebben we alles voor vanavond?' Vroeg Rosalie, terwijl ze haar vierde boterham aan het smeren was.

Olivia grinnikte, 'dikzakje, en ik denk het wel.' Vanavond was haar afscheidsfeestje. Ze had het besloten klein te houden, alleen Matthijs, Carel, Kasper, Annick, en Mikky waren uitgenodigd. Nu had ze gezegd dat de jongens wel wat vrienden mee mocht te nemen, bijvoorbeeld Frenkie kwam, Sara, en nog wat andere spelers. Jurre kon niet, hij was nog steeds samen met Dominique, die hem op een mid weekje Parijs had getrakteerd. Eerst had hij boos geweest, dat hij de laatste daagjes niet met Olivia kon zijn. Natuurlijk, Olivia had het jammer gevonden, maar het was lief bedoelt van Dominique, dus ze had er verder geen drama over gemaakt.

xxx

De avond had tot zo ver perfect geweest, het was gezellig en iedereen had het naar zijn zin. Wel zat Kasper's gedrag Olivia een beetje dwars. Hij ontweek haar, dat wist ze bijna zeker.

'Waar is die glimlach? Het mag dan wel een afscheidsfeestje zijn, maar het doel is om het nog een keertje leuk te hebben.' Gniffelde Mikky, die naast Olivia op het kleine balkonnetje kwam staan.

Olivia knikte, en genoot van het uitzicht. Wat was Amsterdam toch prachtig, ze ging het missen, maar ze kwam terug, dat was zeker.

'Het is Kasper he?' Mikky wist het meteen.

Olivia voelde tranen opkomen, maar waarom? Er was niet eens echt iets aan de hand, ze had gewoon een naar gevoel, en hij deed een beetje kut. Maar meer dan dat was het niet.

Ze begon te stotteren, 'ik snap het gewoon niet,' het stotteren ging over in zacht gesnikt. 'Het ging zo goed, maar hij doet weer zo afstandelijk. En ik snap niet wat ik fout doe, ik snap het oprecht niet.'

Mikky legde troostend een arm om haar heen, 'Liv, het komt goed. Waarschijnlijk is het bij hem nu pas helemaal doorgedrongen, je gaat echt weg, en hij gaat je zo lang moeten missen. Ik denk dat hij het moeilijk vind om daar mee om te gaan.'

Olivia knikte, ze wilde Mikky's worden geloven, zo graag. Maar waarom lukte het dan niet?

'Zullen we terug naar binnen gaan?' Vroeg ze aan Mikky, die knikten. Snel maakte ze haar ogen droog en zette een neppe glimlach op. Waarschijnlijk zat het haar zo dwars omdat ze het zelf ook moeilijk vond. Dat zal het wel zijn.

Het einde van de avond was aangekomen, bijna iedereen was al weg en nu was het ook tijd voor Mikky en Annick om te gaan. Olivia kreeg al tranen in haar ogen toen ze tegenover haar beste vriendinnen stond. Beide hadden ze zo'n grote rol in Olivia's leven, daar kon je niet meer omheen.

'We komen je opzoeken he! Dat weet je.' Zei Mikky, terwijl ze elkaar met z'n drieën in een knuffel trokken. De meiden stonden erop dat ze zouden komen. Olivia had het alleen maar fijn gevonden, ze wist dat ze de meiden de komende tijd erg weinig zou spreken.

'Niet huilen,' zei Annick snikkend toen Mikky en Olivia hun tranen stonden te drogen.

Olivia lachte door haar tranen heen, 'ik ga jullie zo erg missen.' Ze vond het moeilijk om de meiden achter te laten. Carel en Matthijs zouden mee gaan naar het vliegveld. Ze was blij dat ze in ieder geval van hun nog geen echt afscheid hoefde te nemen, dat had ze niet gekund.