Reflex

O26

O26

'Wat ben je stil?' Merkte Matthijs op, terwijl hij zijn negende goal scoorden. Carel, Matthijs en Olivia waren met z'n drieën bij Carel thuis, FIFA aan het spelen.

Carel stemde in, 'ja inderdaad. Je bent slecht in FIFA, dat weten we allemaal, maar dit is wel ff een gevalletje anders.'

Olivia haalde haar schouders op, 'het is niks.' Zei ze, ze deed haar best om de bal terug te winnen, zodat het leek alsof ze gefocust was. Maar dat was ze niet. Haar hoofd zat bij haar stage, de aangeboden kans.

'Liv,' Matthijs zette het spel op pauze. 'Er is iets, wij zijn twee van je beste vrienden. Denk je het nou echt dat wij het niet door hebben als jou iets dwars zit.'

Olivia gaf een zucht, ze wist niet hoe ze het moest verwoorden. Carel onderbrak haar gedachtes, 'het is toch niks met Kasper?'

Snel schudde ze haar hoofd, 'nee zeker niet, met Kasper gaat het juist geweldig.'

'Mooi, anders heb ik voor niks die avond Cupido lopen spelen.' Carel nam dramatisch een slok van zijn cola, het deed Olivia gniffelen.

'Nee het is gewoon..' ze stopte even, zoekend naar woorden. 'Mijn droom stage is aangeboden, maar ik weet niet of ik het moet doen.'

Carel begon hard te hoesten, hij had zich waarschijnlijk verslikt in zijn cola. 'Je droom stage? Waarom zou je dat in godsnaam niet doen?'

'Ik ben dan negen maanden weg he, en ook niet even om de hoek, of in Nederland. In Barcelona en Curacao, daar klop je niet zo maar gezellig aan.'

Matthijs keek haar begrijpelijk aan, 'dat is ook zo. Maar het is wel iets wat je echt wil, weet je hoeveel spijt gaat krijgen als je het niet doet?'

Olivia beet op haar lip, 'ik zit daar wel negen maanden alleen he, zonder jullie, zonder Rosalie die dan moet bevallen. Weet je hoe kut dat is? Zij wordt moeder, en ik ben daar niet bij, bij het eerste hele halfjaar van haar kind niet.'

'Tja, en je hebt Kasper niet.' Carel herpakte zich, 'nee maar ik snap je punt. Negen maanden is lang, nee het zal hier in Amsterdam zeker niet stil staan. Maar je moet niet vergeten dat het negen maanden zijn, en niet negen jaar. Als jij terug bent zijn we nog steeds bevriend. Doen we misschien een geüpgrade versie van FIFA, maar meer zal het niet zijn. Het water zal nog stromen in de gracht, en elke ochtend zal de zon opnieuw opkomen.' Carel vertelde het, alsof hij het uit een boek had.

Matthijs sloeg hem speels op zijn schouders, 'kan jij hier niet beter je werk van maken? Het schrijven van poëzie boekjes, ik denk dat je een bestseller hebt.'

Carel begon te lachen, 'misschien wel he. En dan ga ik ook op zo'n theatertour, zie je het al voor je? Een beetje lullen voor een paar duizend man, en dan eindeloos veel verdienen.'

'Lullen kan je zeker,' lachte Matthijs. Carel, die normaal onwijs eigenwijs was, stemde hier mee in.

Olivia zat met tranen in haar ogen, 'wat ga ik jullie missen jongens.'

Ze gaven elkaar een groepsknuffel, 'we zijn trots op je Liv.' Zei Matthijs, terwijl hij zachtjes over haar rug streek.

'Want wanneer ga je dan weg?' Vroeg Carel.

Olivia telde kort de maanden, 'over een jaar ongeveer. Dus ga maar is werk maken van die theatertour, die wil ik niet missen.'