Reflex

OO6

OO6

'Dus,' Leonie had met wat andere dokters naar de beelden gekeken, en kwam nu terug naar Olivia en Mateo.

'We hebben niks duidelijks kunnen vinden, zoals je hart die een slag miste, maar dit was natuurlijk een moment opname. Wel leek het niet 100% in orde, dus we zouden je graag hier houden voor een 24uurs onderzoek.' Bracht Leonie het nieuws.

Olivia knikte, Mateo liep naar zijn dochter toe en omhelsde haar stevig.

'Ik ga even je spullen halen, goed?' Mateo aaide Olivia over haar kruin, ze knikte langzaam.

'Nu gaan we weer stickers op je plakken, maar ook eentje in je hals en op je rib, dit zijn ander soort elektronen, deze meten specifieker.' Olivia vond het fijn dat Leonie alles zo gedetailleerd uitlegde, ze studeerde tenslotte biologie en vond dingen als dit heel interessant.

'Wil je alles zo blijven uitleggen? Ik vind het interessant.' Besloot Olivia toch maar te vragen.

Leonie glimlachte, 'natuurlijk, wil je later in het ziekenhuis werken?'

'Niet perse, maar ik studeer wel biologie. Ik vind het lichaam in zijn werking heel interssant.'

Leonie bevestigde nog een sticker, 'wie weet.'

Nadat Mateo met een weekendtas had aan komen zetten, waren ze naar de kamer gegaan waar Olivia sliep. Ze vond het een beetje jammer, want ze sliep met alleen maar kinderen had ze al gezien. De oudste was hooguit 15, zelf was ze geen 10 jaar ouder, maar alsnog.

Mateo zag dat haar dochter gemengde gevoelens had, hij gaf haar een tikje tegen haar schouder. 'Misschien halen al deze kinderen het kind in jou weer naar boven.'

'Dat hoop ik niet hoor, ik vind het wel prima zo.' Grinnikte Olivia zachtjes.

Mateo was weggegaan, en nu was Olivia alleen. Tenminste alleen, met de kinderen op de kamer, dat was het. Wel had ze kennis gemaakt met haar buurvrouw, die inderdaad 15 bleek te zijn. Ze heette Lauren en had een hersenschudding, voorlopig mocht Lauren alleen maar in bed blijven liggen en ze mocht over 2 dagen pas naar huis. Dat leek Olivia pas ellendig. Ook lag ze nog met een jongetje die zijn been had gebroken en nog met een andere jongen die iets van een gat in zijn hoofd had. Iedereen had tekeningen en kaarten boven zijn bed, behalve Olivia. Eerlijk gezegd zag het er een beetje sneu uit.

'Een beetje zin in vanmiddag?' Lauren keek haar met haar grote groene ogen aan.

Olivia keek op van haar tekenkladblok die ze had meegenomen, zodat ze zich niet helemaal zou vervelen. 'Nee, wat is er vanmiddag dan?' Vroeg ze nieuwsgierig.

'Ja het eerste van Ajax komt toch!' Riep Lauren zachtjes verontwaardigt uit.

'Tja, ik heb niet zo veel met voetbal.'

Na nog even met Lauren gepraat te hebben was Olivia weer gaan tekenen. Ze genoot van de muziek die door haar oordopjes klonk, en ging fijntjes met haar potlood over het papier.

'Olivia, hallo wakker worden!' Vlug opende Olivia haar ogen, even voelde ze zich verward, maar niet toen ze Lauren naast zich haar naam hoorde roepen.

'Ja ja ja, waarom ook al weer? Oh nee ik weet het al laat maar.' De spelers van Ajax kwamen langs, dit boeide Olivia niet zo heel veel, dat was ze niet vergeten.

Lauren kwam voorzichtig naast haar op bed zitten, 'niet weer in slaap vallen he?'

'Zorg jij daar maar voor,' grinnikte Olivia zachtjes, terwijl ze haar ogen weer dicht deed.

'Olivia!'

'Lauren, ik heb alleen even mijn ogen dicht.'

'Vinden die jongens niet leuk hoor, weet je hoe knap ze zijn!' Ratelde Lauren.