Reflex

O12

Duizend reads en door naar de laatste 16.. ❤️

O12

'Liv, wakker worden.' Carel schudde haar aan haar arm, Olivia gromde onverstaanbaar en bleef bij Kasper liggen.

'Olivia, hallo' probeerde Carel nog een keer. Langzaam opende Olivia haar ogen en ze zag dat ze zich in haar slaap nogal vastgeklampt had aan Kasper. Ze liet hem los en was in lichte paniek, ze voelde zich gedesoriënteerd. Maar door Matthijs en Frenkie zaten rustig te gamen Bløf die door de box klonk, voelde ze zich al rustiger worden. Ze wreef rustig in haar ogen en nam onopmerkzaam een diepe hap lucht.

'Hoe laat was het?' Ze keek Carel aan, die een blik wierp op zijn telefoon.

'Half 11,' Olivia liet een grote gaap haar mond verlaten.

'Je hebt je ouders toch wel laten weten waar je was?' Carel keek haar een beetje bezorgd aan.

Olivia grinnikte, 'ik woon niet meer bij mijn ouders, met vrienden in een appartement.'

'Heb je hun het al laten weten dan?' Olivia was even vergeten hoe het was om ouders te hebben, maar Carel kwam aardig dicht in de buurt van hoe het er normaal ook aan toe zou gaan.

'Nee overprotective Careltje, maar dat maakt niet uit, die vergeten me zelfs als ze aan het koken zijn, ik denk dat ze me een avondje niet zullen missen.'

Carel wist even niet wat hij moest zeggen, hij vond het zonde dat Olivia's vrienden niet zo veel om haar gaven.

'Heb je eigenlijk een beste vriend/vriendin?' Het flapte het zo maar bij Carel uit.

Deze vraag wist altijd elke keer wel wat los te maken bij Olivia. Hoewel het antwoord heel simpel was, ze had geen beste vriendin, nooit gehad. Althans, toen ze 14 was had ze een paar jaar een beste vriendin, maar dat eindigde ook vervelend. Carel voelde zich schuldig, Olivia's lange antwoord duidt er al op dat het geen fijn antwoord zou zijn.

'Nee.' Ze keek Carel aan, open en bloot, zo voelde ze zich.

Carel keek haar een beetje verbaasd aan, 'nooit gehad ook?'

Olivia schudde zachtjes haar hoofd, Kasper legde zijn hand op haar middel.

'Dat is niet waar, toen je veertien was ofzo toch?' Kasper keek haar geruststellend aan.

Ze knikte, 'ja voor twee jaar of zo. Maar we groeide uit elkaar, toen ik het door had wilde ik er wel alles aan doen om het tegen te houden, maar zoiets valt niet tegen te houden.'

Nu kon ze het wel goed vinden met Jurre, Rosalie, Bo en Indy, maar dat was toch anders. Ze waren inmiddels met zijn vijven, en Olivia was vaak het buitenbeentje van de groep. Het zelfde met haar schoolvriendinnen Melissa en Nina, ze had ze beide op kennismakingsdag ontmoet en ze kon het individueel goed met ze vinden. Helaas kwam ze er achter dat Melissa en Nina dezelfde vriendengroep hadden, waardoor ze erg naar elkaar toe trokken.

Olivia schudde even haar hoofd, 'ben kapot, ik denk dat ik maar is naar huis ga.'

Carel en Kasper stemde in, ze zouden morgen weer moeten trainen, dus hun wilden ook gaan.

'Wat ga je morgen doen?' Vroeg Carel, terwijl hij zijn schoenen aantrok.

'Langs mijn ouders, s'ochtends al heb toch niks te doen. Neem m'n laptop mee zo dat ik aan m'n verslag kan, ik eet daar en ga in de avond weer naar huis, jullie?' Olivia griste haar jas van de kapstok en keek de jongens aan.

'Trainen, en zorgen dat we klaar zijn voor overmorgen.' Antwoordde Kasper.

'Tegen wie moeten jullie?'

'Ado, je zou echt een keer moeten komen kijken Liv!' Vond Carel, terwijl ze naar de parkeerplaats liepen.

Olivia stopte haar handen in haar zakken, 'prima, maar je moet maar niet denken dat ik er verstand van heb!'

De jongens begonnen te lachen, 'maak je maar geen zorgen, dat wisten we al.'

'Maar ik zie jullie snel!' Zei Olivia toen ze eerst bij haar scooter aangekomen kwamen. De jongens draaide zich om toen ze zagen dat de scooter niet starten.

'Echt een vrouwen ding dit, kom op Liv je kan toch wel een scooter starten!' Zei Carel eigenwijs.

Olivia gromde zachtjes, 'natuurlijk, maar dit ding doet het maar half.' Ze gaf een harde trap tegen de standaard en draaide de sleutel meerdere keren om, gelukkig ging de scooter aan.