Reflex

O17

O17

Olivia lag tegen Kasper aan op de bank. Ze had het niet door gehad, maar het was eigenlijk heel slim om een documentaire te gaan kijken, je kon met elkaar blijven praten. Met een film was het vaak zo dat je je moest focussen op een storyline, dat was hier minder het geval.

'Kan jij eigenlijk Zweeds verstaan?'

Kasper trok zijn wenkbrauwen op, 'ik ben Deens, niet Zweeds.' Hij kon het niet laten om niet te lachen. Olivia voelde zich alsof ze een hele domme opmerking had gemaakt, maar verdedigde zichzelf wel verder.

'Jaa, maar Nederlanders verstaan toch ook Vlaams.'

Kasper begon harder te lachen, 'ik versta niet zo goed Zweeds als jij Vlaams verstaat hoor'

'Lijkt het meer op Duits en Nederlands dan? Dat lijkt ook op elkaar.'

Kasper vond het lief dat Olivia interesse toonde in waar ze vandaan kwam. Zo ervaarde hij Olivia so wie so, ze zat vol begrip en vond het leuk om naar andere te luisteren.

'Nou, het zit er een beetje tussen in,' Kasper grijnsde en zat Olivia een beetje uit te dagen.

Olivia rolde haar ogen, 'met jou praten.. coger el toro por los cuernos.'

Kasper had een grote grijns op zijn gezicht.

Olivia vond het fijn bij Kasper, hij liet haar altijd zo op haar gemak voelen. Carel en Matthijs gaven haar een heel ander gevoel, die waren ook wat opener en getogener. Kasper was wat stiller, hij kroop wat sneller terug. Eigenlijk was het iets wat Olivia heel interessant aan hem vond, het had wat mysterieus.

'Maar wat was er nou allemaal met Rosalie aan de hand?' Olivia wist dat de vraag er aan zat te komen, zin om te beantwoorden had ze niet. Maar dat was wel zo eerlijk tegenover Kasper.

Olivia keek Kasper aan, 'we hadden laatst ruzie, om iets super kleins het ging nergens over. Maar ze had gedronken, ze deed zo dramatisch.' Olivia nam even een diepe zucht, 'en wat ze gister ook deed. Ja ik vond het echt niet kunnen.'

'Is ook niet normaal hoor.' Kasper keek haar aan. Hij zag dat ze niet wist wat ze moest zeggen, hij was er nieuwsgierig naar. 'En nu? Weet je niet hoe het verder moet?'

Olivia slaakte een diepe zucht, 'ja. Want moet ik nu mijn excuses aan gaan bieden? Ik heb niks gedaan he, niet om heilig te spelen, maar zij begon.'

'Wat was er dan?' Vroeg Kasper, 'je kan het vertellen he.'

Ze wist dat ze het kon vertellen, Kasper was nou eenmaal goed in luisteren. 'Ik zei al dat het nergens over ging he. Maar het was dus zo, zij had zo maar kleding van mij aan, dure ook.' Besloot ze er van te maken, ze wilde Matthijs niet naar boven brengen. 'Maar dus, ze weet dat ik daar een grote hekel aan heb, en toen vroeg ik gewoon of ze ze uit kon doen. Maar ze had dus gedronken en werd kei boos, en begon me helemaal uit te schelden enzo.' Olivia voelde zich ontzettend stom.

Kasper trok zijn wenkbrauwen op, hij vond het maar een raar verhaal. 'Maar de ruzie begon dus pas toen zij je begon uit te schelden?' Olivia knikte kort, waarop Kasper vervolgde. 'Met wat schold ze je allemaal uit dan?'

'Hoer en weet ik veel wat, en dat ik haar zo hard had laten vallen.'

Kasper beet bedenkelijk op zijn lip, 'hoelang was dit aan de gang?'

'Een paar weken, hoezo?' Olivia had het idee dat Kasper meer wist, maar dat wist hij niet.

'Ik zou maar is even heel goed met haar gaan praten.' Zei Kasper terwijl hij zijn hand door Olivia's donkerblonde lokken haalde. 'En niet alleen goed maken, misschien is er meer aan de hand, je weet het niet.' Zei hij zachtjes.

'Goed punt...' zei Olivia zachtjes terwijl ze knappe Deen aankeek, zijn blik was ook op de hare gericht. Het liefst had Olivia gewild dat het er aan toe zou gaan als in hoe het in films ging. Kort samengevat, lang en gelukkig. Maar dat was het niet, Olivia wist haast wel zeker dat Kasper niks in haar zag, hij zag haar als goede vriendin, meer niet. Ze draaide haar blik weg van Kasper, ze kon hem niet langer aan kijken, ze wilde zich niet blootgeven.

Kasper had haar allang door, 'Liv, wat is er nog meer?'

Olivia's gedachten doelden op de avond terug bij Matthijs, waar ze geconfronteerd werd door Carel, die het zelf waarschijnlijk niet eens door had. Over hoe ze nooit echt goede vrienden had gehad, en hoe pijnlijk het was om een beste vriendin te verliezen. En dat als je een periode had waarin je jezelf een beetje kwijt was, zulke gedachtes niet hielpen. Ook had Olivia zich gerealiseerd dat ze een studie deed waar ze geen werk in was, daar zat ze misschien nog wel meer mee. Wat wilde ze gaan doen? Laborant worden? Of in een ziekenhuis werken waar ze de hele dag andermans ellende moest mee maken, nee dat was leuk.

'Van alles, ik weet niet het zit me allemaal even niet lekker, ik begin zelfs te twijfelen aan mijn studiekeuze.' Wist Olivia uit te brengen, zonder oogcontact te zoeken.

Kasper keek haar liefkozend aan, 'dat is alleen omdat alles even tegenzit, je moet je niet zo'n zorgen maken. Dat farcamalogie en zo, het komt wel, je moet het niet zo willen pushen.'

'Het is farmacologie, sorry.' Kasper had toch een kleine glimlach op Olivia's gezicht weten te brengen. Toch was Olivia's frustratie niet helemaal weg. 'Hoe hou jij je zo koel dan altijd, je blijft altijd rustig en maakt je nooit druk, dat kan toch helemaal niet?' Onbegrijpelijk keek ze in zijn kristal blauwe ogen.

'Ik maak me wel druk hoor, gewoon niet zo erg. Zo heb ik het geleerd, je kan het gaan zitten piekeren als iets niet goed gaat, maar dat gaat je prestaties niet beter maken. Dat heb ik geleerd in het voetbal, je moet blijven presteren, het altijd beter willen doen. Natuurlijk lukt dat niet altijd, iedereen maakt fouten, we zijn maar mensen, fouten mogen gemaakt worden. Maar dat neemt niet weg dat je niet je eigen verwachtingen nog harder achterna moet willen streven.'

Ja shit, was vergeten te uploaden. Ik zat midden in een verhuizing, plus heb pas sinds vandaag WiFi. Helaas doet de WiFi het niet op mijn kamer, dus kan ik ook nog is niet schrijven