Reflex

O22

O22

Er waren ongeveer zo'n drie maanden voorbij gegaan. Dit klonk misschien wat lang, maar ze waren voorbij gevlogen. Olivia had het druk met haar opleiding, waar het gelukkig wel goed mee ging. Het was nou immers veel, ze deed de opleiding versneld en deed hem dus in twee jaar. Wat betekende dat ze volgend jaar al zou moeten afstuderen, als je dit een aantal maanden terug had gezegd, had Olivia keer op keer in paniek geraakt. Maar het was niet meer zo, het ging goed en ze wist dat ze het kon. Rosalie wist nog steeds niet of ze haar kindje wilde houden, dan wilde ze het niet, dan weer wel. Olivia had de hormonen maar de schuld gegeven. Wel zou ze het deze week definitief moeten beslissen, anders was abortus helemaal geen optie meer. Tussen Olivia en Kasper had het goed gegaan, tot dat Kasper volledig hersteld was. Het voetbal kostte veel tijd, en Olivia had het ook druk, dus er is een tijdje geweest dat ze wat schommelde en weinig contact hadden. Dit was overigens helemaal over, het ging nu al zeker al anderhalve maand goed. Ze was nou eenmaal tot over haar oren verliefd op Kasper, en Kasper op haar. Ze wilde het laten werken en dat ging lukken, daar waren ze van overtuigd.

'Goeiemorgen,' Olivia wreef slaperig in haar ogen terwijl ze de keuken binnenliep. Ze schrok toen ze Jurre zag zitten met een andere jongen, ze wist niet dat Jurre na het uit gaan iemand had mee genomen?

Jurre zat zenuwachtig aan zijn haar, 'Liv, dit is Dominique. Hij is gister avond nog gekomen nadat we al bed lagen, vandaar.' Olivia had Jurre wel is gehoord over een Dominique, ze had door dat ze nog geen stelletje waren. Maar ze hoopte dat het wel zou gebeuren, Dominique zag er uit als een leuke jongen.

'Hey, Olivia.' Zei Olivia wat lachend.

Met haar kop koffie, en een pakje paracetamol voor Jurre, nam Olivia plaats aan tafel. Ze hoorde Jurre iets richting 'dankjewel' mompelen. Olivia had het gister express maar bij twee drankjes gehouden, ze had echt geen behoefte aan een kater. Plus, ze voelde zich de laatste tijd goed, ze had helemaal geen alcohol nodig.

'Wat zit jij te glimlachen?' Jurre keek haar met een grijns aan.

Olivia begon te stotteren, 'nee, gewoon.'

'Wanneer ga je weer naar Kasper?' Jurre liet de deur maar gewoon in huis vallen, hij had toch wel door dat Kasper de reden was waarom Olivia zich zo goed voelde.

Jurre kreeg bevestiging toen hij zag dat Olivia's glimlach alleen maar groter werd. 'Ik weet het nog niet, wel snel in ieder geval.' Kasper had Jurre en Rosalie al wel is ontmoet, daar was Olivia blij mee, dan was dat maar gebeurt.

Rosalie kwam nu ook de kamer binnen gesjokt, ze wenste iedereen een goeiemorgen en dook de keuken in. Zo lang was ze niet zwanger, maar ze at nu al voor 2. Olivia en Jurre maakten er regelmatig grapjes over. Vooral als Rosalie gekookt had, dan had ze eten voor een heel weeshuis gemaakt. Jurre vond dat nooit erg, dan vriest hij het in en at het de volgende dag. Dit was alleen elke keer een tegenvaller, want Rosalie at gewoon alles op. Olivia had het knap blijven vinden.

'Jurre jij zou toch boodschappen doen?' Gromde Rosalie terwijl ze de koelkast voor de tweede keer goed door spitten.

Jurre werd rood, 'sorry.'

Grinnikend rolde Olivia met haar ogen, 'zullen wij anders even boodschappen doen vandaag Roos?'

'Is goed.'

'Huh, waar ga je heen? De afslag naar de supermarkt was rechts.' Een beetje verward keek Rosalie naar de weg die ze voorbij reden.

Olivia grijnsde, 'we gaan bij de groothandel wat boodschappen doen.' Zelf vond Olivia de groothandel altijd leuk. Ook winkelde het een stuk fijner aangezien er veel minder mensen waren. Dat was vooral het ding, Olivia had nog al het gevoel dat mensen haar raar aankeken. Dit kwam doordat ze vaak met Kasper te zien was in het openbaar, ze hadden al in een paar artikelen gestaan. Olivia vond het maar vervelend, ze waren geen eens een officieel stel.
Rosalie en Olivia zongen samen hard mee met de muziek die op stond, en Olivia drukte het gaspedaal wat verder in. Wat was haar auto toch fantastisch.

'Eet Jurre niet mee vanavond?' Vroeg Rosalie, terwijl ze de boontjes fijn sneed.

Olivia schudde haar hoofd, 'nee ik had het er over met het ontbijt. Hij is bij Dominique.'

Rosalie knikte, 'ik heb trouwens een besluit genomen.' Olivia wist meteen waar het over ging. Rosalie's zwangerschap was onder de huisgenoten zeker een besproken zaak. 'Ik wil het houden.'

'Is dat omdat het nu al zo groot is dat je het niet meer weg wil halen, of wil je het echt?' Olivia had zelf ook over de situatie nagedacht, als ze er zelf in gezeten zou hebben. Ze kon zich niet voorstellen om nu al een kind te hebben, ze had superveel respect voor de vrouwen die het wel willen, maar zelf echt niet. Nu hoefde ze zich ook geen zorgen te maken over kleine Kaspertjes, ze had het nog nooit met hem gedaan.

'Ik wil het, ik wil geen moord op mijn geweten hebben staan, elk kind verdiend een kans.' Rosalie klonk vastbesloten. Olivia was blij, dat Rosalie het zo zeker wist. Maar ze vond het ook moeilijk. Zelf dacht ze er heel anders over, ze wilde Rosalie helpen, heel graag zelfs. Maar ze wilde niet dat Rosalie maar een moment twijfelde of Olivia er wel voor haar was, doordat ze er zo anders over dacht. Want ze was er voor Rosalie, dat zeker, na alles wat ze hadden meegemaakt.

Toch wilde Olivia kwijt wat ze dacht, 'nou ja, een moord, dat is een groot woord. Maar ik snap wat je bedoeld Roos, en ik sta volledig achter je, als je dat maar weet.'

Rosalie glimlachte, 'wat ben ik blij dat alles goed is gekomen, dat alles een plaatsje heeft gevonden.'

Ik weet het, Mn uploads gaat stom gezegd gewoon kut. Heeft er mee te maken dat ik zelf ook niet zo lekker ga momenteel. Maar ach beter laat dan nooit