Reflex

O1O

O1O

'Nou, moet je nu al weg?' Kasper trok een pruillip.

'Kasper, het is kwart over 3 en morgen moet ik ook gewoon weer werken.' Olivia grinnikte, zelf was ze bijna al helemaal nuchter, maar Kasper was nog wel flink aangeschoten.

'Vooruit, ik laat je wel uit dan.' Ook hij stond op.

'Doei jongens, ik zie jullie vast nog wel!' Olivia zwaaide het overgebleven clubje uit.

'Doei Liv, zeker tot snel!' Riep Matthijs terwijl hij zijn bier heften.

Samen liepen Kasper en Olivia naar de voordeur, daar deed ze haar jack aan. Kasper pakte voorzichtig haar haar vast wat in het jack gestopt zat, en haalde het over haar schouder. Ze moest om hem grinniken, Kasper was schattig als hij had gedronken.

'Doei he Kas,' Olivia keek hem aan en Kasper trok haar in een stevige knuffel. Ze genoot van zijn heerlijke cologne, en zijn hart die ze vredig in zijn borstkas hoorde kloppen. Hij plaatste een kus op haar kruin, ze had het niet zien aankomen, maar ze vond het lief.

Olivia genoot van haar warme douche, ze was helemaal brak. Het was nu half acht, dus het was een korte nacht geweest. Terwijl Olivia haar lichaam inzeepte vroeg ze zich af wat Kasper allemaal nog wist van gister. Ze was bang dat hij zo lief deed in gewoon een dronken bui, ze wilde geen zwak daar voor krijgen.

Het werken was snel voorbij gegaan, het was weekend dus het was super druk in de winkel. Gelukkig hoefde ze niet met Dustin te werken, hij kwam haar alleen afwisselen.

'Hee Olivia voordat je gaat, zou je samen met Dustin nog even het oud papier buiten willen brengen? Het is altijd zo veel en hij is er net.' Olivia draaide zich om van haar kledingrek en keek Esther aan, ze moest wel.

'Natuurlijk.' Ze duwde een grote nep glimlach naar buiten.

'Ik stond al op je te wachten,' Olivia had de deur nog maar net open gedaan of Dustin begon al met praten. Ze besloot hem te negeren, en raapte zo veel mogelijk karton op.

'Heb je niks te zeggen, schat?' Zei Dustin terwijl hij de achterdeur openhield.

Olivia schudde haar hoofd, 'niet tegen jou in ieder geval, ik praat so wie so liever niet met, of tegen je.' Ze duwde het karton in de grote karton container en draaide zich om om weer naar binnen te gaan.

'Kom op, ze missen ons echt niet hoor.' Dustin duwde haar tegen de muur aan. Het voelde niet alsof haar hart nu een slag miste, maar er juist drie te veel maakte.

'Laat me met rust, alsjeblieft'

'Jij bent veels te leuk om met rust gelaten te worden.' Zijn bekende gore grijns zei genoeg.

Olivia wist haar vuist omhoog te halen, en wilde hem heel hard in zijn gezicht gooien, maar Dustin was duidelijk alert en ving haar hand op. 'Niet zo snel jij,'

Paniek sloeg toe, ze wilde schoppen, slaan duwen alles, ze wilde Dustin hier weg hebben. Haar hoofd werd heter en haar hart klopte woest in haar borst. Ze wilde zo graag rustig blijven, maar ze voelde zich een geladen geweer, ze hoefde alleen maar getriggert te worden voordat ze uit barste.

'Rustig maar, adem diep in en uit.' Dustin lachte vals en haalde zijn vingers langs haar gezicht. Olivia voelde zich verlamd, ze moest af gaan, waar was de boze kant van haar gebleven?

Dustin begon aan haar vestje te friemelen en wist het uit te trekken. 'Dustin stop!' Schreeuwde Olivia, haar stem brandde in haar keel en ze had moeite met haar tranen weg te knipperen.

Dustin duwde zijn lichaam tegen haar aan, 'stil, nou is, relax maar gewoon.'
Olivia begon te zweten, ze wilde overgeven bij het idee dat ze heel zijn lichaam tegen zich aanvoelde, alles. Ruw drukte hij zijn lippen tegen de hare, ze hield haar mond stijf dicht, ze wilde dit niet. Dustin ging ongestoord verder, Olivia gebruikte al haar kracht en beet hard op zijn lip.

Dustin haalde uit naar haar gezicht en raakte Olivia hard. 'Tering hoer! Kap nou is man, zo heb ik geen leuke tijd, vuil kreng.' Mopperde Dustin na. Nu waren alle alarmbellen af gegaan, zijn handen gleden over haar lichaam.

'Help, iemand help me!' Je kon het krijsen noemen, een grote error, zo voelde het in Olivia's hoofd. Ze wist niet wat ze kon of moest doen. Bij elke centimeter die Dustins handen aan het verkennen waren stroomde de tranen nog harder over haar wangen. Toen Dustin zijn riem begon los te maken, leek het is slow motion te gaan. Hij was haar gewoon aan het aanranden. Olivia voelde zich voor een seconde helemaal bij zinnen, alsof ze niet meer van bovenaf aan het mee kijken was. Deze seconde was genoeg, ze trapte hem hard op zijn knieën en begon te rennen. Rennen door de steeg, rennen naar waar haar scooter was, rennen naar waar mensen waren. Toen het was gelukt om met trillende handen de scooter sleutel om te draaien wilde ze gelijk weg. Ze wilde niet rustig aan doen, haar tranen af vegen. Ze wilde weg.
Het kon Olivia niet schelen dat ze niet mocht bellen tijdens het rijden. Ze wilde Matthijs of Carel bellen, het maakte niet uit, als er maar iemand opnam.

Ze nam een diepe zucht van opluchting toen Matthijs de telefoon opnam.

'Hey Liv, hoe is het?'

'Matthijs, ben je thuis? Kan ik komen alsjeblieft' stotterde Olivia nog steeds in blinde paniek.

'Liv? Rustig maar oke? Ja ik ben thuis, kom maar langs. Hang wel alsjeblieft op ik wil niet dat je rijd en belt tegelijk, ik spreek je zo oke?' Matthijs wilde het beste voor haar, en het leek haar een beetje te kalmeren.

Met trillende handen drukte ze de bel van Matthijs in.

'Liv? Wat is-' Matthijs keek haar in shock aan. Haar mascara zat tot op haar kin, het was helemaal uitgelopen door de tranen en op een wang zat een hele plek van waar Dustin haar geraakt had. Olivia's ogen waren vuurrood, en stonden nog steeds waterig. Haar haar stond wild alle kanten op, en van haar blouse waren knopen ontknoopt, en achter de stof waren de plekken in haar nek te zien.

Olivia liep naar hem toe en Matthijs zei niks, hij omarmde haar stevig.

En voor even, voor heel even voelde Olivia zich veilig.

(AN: wow, ik kom er gewoon achter dat ik dit in juni al geschreven heb! Maar ja sorry, een dagje te laat. Ik heb het nog al druk, en struggle nog al veel, met name met mezelf. Maar voor al geen zorgen, ik hoop in ieder geval dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden!)