Reflex

O25

O25

'Goeiemorgen prinsesje,' ze voelde Kaspers lippen zachtjes tegen haar neus. Een grote glimlach stond op haar gezicht, toen ze haar ogen open deed zag ze dat Kasper haar aan aan het staren was.

'Lekker aan het staren?' Zei ze, toen ze hem zachtjes een tikje gaf op zijn neus.

Kasper kleurde rood, 'ja, maar jij bent mijn vriendin dus ik mag dat gewoon.' Zei hij eigenwijs terwijl hij zijn armen om Olivia heen sloeg en haar overal op haar gezicht kusjes begon te geven.

Olivia schrok toen Kasper haar opeens begon te kietelen, 'Kas!' Ze begon hard te lachen en Kasper vond het alleen maar leuker.

'Shit,' zei Kasper toen hij met alleen een handdoek om de kamer in kwam gelopen. 'We moeten over een kwartier weg Liv, ik moet zo trainen.' Olivia was voornamelijk afgeleid door de manier hoé hij de kamer in kwam gelopen, zijn handdoek liet zelfs nog een stukje van zijn v'tjes zien.

'Ne..e ja, ja is goed.' Olivia voelde zich zelf rood worden. Ze stond snel op om haar lege bakje ontbijt in de vaatwasser te zetten.

Ze schrok toen ze Kasper opeens achter zich voelde, ze draaide zich om en ontmoette zijn blauwe ogen. Ze begon te giechelen, 'kas, we moeten zo weg.'

'Helaas wel ja,' hij trok een pruillipje, en zoende haar.

'Doei Livje, ik zie je snel!' Zei Kasper voordat Olivia uit stapte.

Olivia glimlachte, 'doei Kas,' zei ze terwijl ze de jongen een kus gaf. Als een verliefde tiener stapte Olivia uit. Ze was trots, trots dat dingen zo goed dingen. Niet alleen tussen haar en Kasper, maar ook tussen haar en Rosalie, Mikky en Annick, Matthijs en Carel. Olivia wist het, ze was echt gelukkig. Ze had haar plekje gevonden, in de goede opleiding, tussen de mensen die ze waardeerde. Alles klopte.

'Liv, je bent precies op tijd!' Zei Rosalie, terwijl Olivia het appartement nog niet in was gestapt.

'Maar natuurlijk,' Olivia moest even nadenken, maar ze wist het al weer, ze ging met Rosalie naar het ziekenhuis. 'Hoe laat was je afspraak ook al weer?'

Rosalie keek even naar de tijd, 'kwart voor elf. Het is nu half, dus zullen we gaan?'

Olivia fronste even, maar bedacht zich dat het verstandiger was niet tegen Rosalie in te gaan. 'Is goed.' Ze maakte een rechtsom keert naar de deur, en kwam de frisse buitenlucht weer tegemoet.

xxx

'Zou u het geslacht willen weten?' Vroeg de zuster, terwijl Rosalie op de stoel ging liggen.

Rosalie twijfelde, dat was duidelijk te zien. 'Roos, als je het niet weet kan je altijd wachten he, het kan altijd de volgende keer.'

En met dat was Rosalie haar beslissing gemaakt. 'Misschien later inderdaad. Het heeft geen haast.'

'Zou je al babykleding willen kopen?' Vroeg Olivia, toen de twee het ziekenhuis weer uit liepen. De baby was helemaal gezond en alles verliep goed. Dat stelde verbazingwekkend genoeg, Olivia het meest gerust.

Rosalie haalde haar schouders op, 'ik weet niet. Ik heb al wat basic dingen, die echt nodig zijn. Maar ik zou eerst een kamertje willen.'

Olivia dacht daar overna, dat was waar, ze hadden helemaal geen kamer over. Nu maakte dat niet heel veel uit, in het begin kon de baby makkelijk bij Rosalie zelf op de kamer. Maar als het ouder werd, zou een eigen plekje wel fijner zijn. 'Hoe was je dat inderdaad van plan om te gaan doen?'

Rosalie haalde haar schouders op, 'ik weet het niet, waarschijnlijk ga ik terug naar mijn moeder. Of jij moet al bij Kasper gaan wonen, of Jurre bij Dominique. Maar ik verplicht jullie natuurlijk niks, dus ik denk dat ik naar mijn moeder ga.'

'Begrijpelijk, ik ga je wel missen als je weg bent hoor.' De twee hadden besloten wat te gaan drinken, en de ober kwam de drankjes brengen.

'Mijn moeder belt me, ik neem hem even als je het niet erg vind?' Zei Rosalie, terwijl ze de telefoon op nam. Olivia pakte haar telefoon er bij. Ze besloot haar mail te checken, dat deed ze de laatste week constant. Dit kwam doordat ze voor volgend jaar een stage zou moeten regelen. Hij mocht zo lang duren als je zelf wou, maar het moest minimaal een maand. De stage zou plaats vinden nadat iedereen was afgestudeerd, omdat er daarvoor geen plek voor zou zijn.

'Niet waar..' fluisterde Olivia bijna toen ze een belangrijk mailtje aanklikt, en las. Rosalie was ondertussen al van de telefoon af, en keek Olivia nieuwsgierig aan.

'Je weet dat ik op stage moest he?' Rosalie knikte, snakkend naar de rest van het verhaal. 'Mijn favoriete stage, de plek zeg maar waar ik het liefst stage zou willen lopen, hebben mij aangenomen.' Ze geloofde haar ogen niet. In het mailtje stond zelfs dat als alles goed ging, en als ze het wilde, ze op het einde haar stage nog twee maanden kon verlengen.

'Super gaaf!' Vond Rosalie, 'was het die met die dieren helpen? En hoe lang en waar?'

'Ja het was die, nadat ik ben afgestudeerd, een half jaar op stage, maar ik kan eventueel nog verlengen. Het is in Barcelona en Curacao.'

'Liv.. dat moet je doen!' Rosalie werd helemaal enthousiast, 'dit is je droom! Dit moet je doen, weet je hoeveel ervaring je ook gaat op doen.'

Tien maanden weg van hier, het prille Nederland. Het klonk niet spectaculair, maar dat was het zeker. Ze zou alles achterlaten, zo'n 240 dagen weg, weg van alles. Weg van al haar vrienden, 43 weken kei en kei hard werken. Niet zo maar werken, werken aan iets wat ze het allerliefste wilde doen. Weg van haar vertrouwde omgeving, weg van Kasper.

(Normaal heb ik niet echt een excuus voor vertraagde oploads, maar ik heb het gevoel dat jullie dat verdienen. Het is helaas niet spectaculair, want ik ben gewoon druk. Ik vertrek 7 sochtends naar school, en kom om 6 uur weer thuis. Ik eet gelijk, en daarna ga ik gelijk door naar de sportschool. En dit 4/5 x per week. (Ik sport zo veel omdat ik goud droog wil, maar helaas zullen weinig van jullie dit snappen ;) vaak heb ik dan 1 dag in de week dat ik laat moet beginnen of vrij ben. Dan heb ik rijles, en doe ik alles waar ik de rest van de week geen tijd voor heb. Dus verslagen en interviews afmaken, ik plan alles op die vrije dag want verder heb ik echt geen tijd. En vervolgens ga ik in het weekend soms 1 dag uit en moet werken. Het is super kut, maar zo vergeet ik wattpad echt een beetje. Ik doe Mn best, ik hoop dat dat genoeg is.)