Talk [l.r.h]

two

P.o.v Julia

"Lucas, kom je?" vraag ik bij de kluisjes. De schooldag is voorbij, tijd om thuis verder te gaan met ons werkstuk voor geschiedenis. Lucas kijkt me even raar aan. "Het werkstuk, weet je nog?" vraag ik met een lachje. Lucas knikt snel en lacht verlegen. "Oh ja," zegt hij.

De meest verlegen jongen van de klas. Ik zit al 4 jaar bij hem in de klas maar ik ken hem amper. Jammer, wel. Hij lijkt me zo leuk. Ik hoop dat hij een beetje loskomt.

"Ben je op de fiets?" vraag ik. Lucas knikt. "Kom," zeg ik en samen lopen we het schoolgebouw uit. "Al enig idee wat we kunnen gaan maken?" vraag ik terwijl ik opkijk naar Lucas. Man, wat is hij eigenlijk lang.

Hij haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet. Misschien een poster, of zo. Volgens mij doet de helft van de klas al een powerpoint." zegt hij. "Dat is zo, een poster is wel het makkelijkste, ja," zeg ik. Lucas knikt en pakt zijn fiets.

Onderweg naar mijn huis begint Lucas ineens uit zich zelf te praten, iets wat eigenlijk nooit gebeurt.

"Julia?" vraagt hij. Ik kijk hem aan. "Ja?" vraag ik. "Weet jij veel over de Franse revolutie?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op.

"Ik weet het nodige, ja. Ik let op tijdens de lessen, ik zit niet achter in de klas met een koptelefoon op." zeg ik. Lucas fronst even. Het duurt even voordat hij merkt dat ik het over hem heb. Hij kijkt me dan aan en hij lacht. Wat een mooie lach.

"Ik ben niet zo sociaal," zegt hij. "Ik merk het," zeg ik. "Hier rechts is mijn huis," zeg ik na een poosje fietsen en we slaan af mijn oprit op. Ik zet mijn fiets voor de garage neet en Luke doet hetzelfde. Hij volgt me naar de voordeur, terwijl ik mijn sleutels uit mijn jaszak haal. Ik open de deur er mee en laat Luke binnen.