Talk [l.r.h]

seven

P.o.v Julia

"Wie waren dat?" vraag ik voorzichtig. "Oh, wat jongens. We waren gewoon wat aan het stoeien," zegt Luke nonchalant. "Luke.. ik geloof niet dat jullie aan het stoeien waren," zeg ik zacht en ik help hem overeind. "Julia, laat maar even," zegt hij. Ik knik langzaam. Ik denk dat hij zich schaamt, iets wat ik opzich begrijp, maar ik maak me wel echt zorgen.

"Fietsen we op?" vraag ik. Luke haalt zijn schouders op. "Ben niet op de fiets." mompelt hij dwars. "Oh. Ehm, ik loop wel een stukje met je mee. Zouden we vanmiddag nog verder met het werkstuk?" vraag ik. "Kan wel," zegt Luke. "Mijn huis, net als gisteren?" vraag ik. Luke knikt. Hij is weer de verlegen jongen, weer terug in zijn oude rol. En dat terwijl hij juist zo zichzelf begon te worden.

"Ga maar bij me achterop," zeg ik als ik mijn fiets gepakt heb. "Dat houd je niet, gek," zegt Luke met een klein lachje. Ik rol mijn ogen. "Komt wel goed," zeg ik. Luke lacht even. "Hier, ik fiets wel, ga jij maar achterop." zegt hij. Ik knik. "Kan ook," zeg ik. Luke pakt mijn fiets aan en ik ga achterop zitten.

"Had jij nog informatie gevonden?" vraag ik onderweg. "Ja. Ik heb voor het vierde hoofdstuk een heel groot stuk informatie gevonden en opgeschreven, en ik heb nog wat aangepast aan het vorige en verder was ik-.."

Luke stopt met praten wanneer ik mijn handen om zijn middel leg. Hij slikt even en ik voel zijn hart sneller kloppen. Dit zorgt er stiekem ook voor dat mijn hart ook sneller kloppen gaat. Dat mijn aanraking zo'n reactie bij hem oplevert maakt me gevleid. Het is echt een lieverd.

"Verder was ik nog op zoek gegaan naar die ene vent maar daar kon ik weinig over vinden," zegt Luke. "Dan kijken we daar zometeen samen nog even naar," zeg ik, "Is goed." mompelt Luke. Ik leg mijn hoofd tegen zijn rug aan en ik geniet van het moment.