Talk [l.r.h]

thirty six

P.o.v Luke

"En Northside High scoort alweer! Wat een ondergang is dit voor Westbrooke." wordt er over het veld geroepen. Ik zucht. Het is zaterdag avond, en in de eerste tien minuten heeft de tegenspeler al twee keer gescoord. Wat een kutwedstrijd, het wil gewoon echt niet.

Tijdens de rust na de eerste helft kijk ik even om me heen, over het veld en in het publiek. Mijn blik blijft hangen bij Julia. Ze zit daar, in het publiek! Er verschijnt een lach op mijn gezicht als ik haar zie, dat kan ik niet helpen. We maken oogcontact, ze lacht naar me en zwaait enthousiast. Ik word warm van binnen en ik voel een sterk gevoel van motivatie. Ik moet winnen, voor Julia. Ik moet me bewijzen. Er word gefloten, ik loop naar mijn plek op het veld en ik focus me weer op het spel.

De bal wordt naar me toe gegooid en ik ren er mee naar de lijn. Net voordat een tegenspeler me onderuit wil halen, ontwijk ik en scoor ik een punt. Er word luid geklapt en geschreeuwd. Ik kijk blij over het veld, waar iedereen uit mijn team naar me toe komt lopen. "Yes! Lekker, Luke!" roept de ene. "De rest van de wedstrijd zo door, oké?" vraagt een ander. Ik knik zelfverzekerd en ik wacht op de volgende fluit.

Ik zie dat Julia naar me kijkt, ze zwaait en lacht. Ik ben blij dat ze hier is. Een harde toon klinkt en ik neem mijn plaats weer in. De rest van de wedstrijd lijken de tegenspelers wel in slaap gevallen te zijn. Ik ren langs ze allemaal en ik pak met gemak de bal van ze af. Na een klein beetje moeite scoor ik voor de tweede keer.

"Hemmings heeft een goede motivatie voor deze wedstrijd! Twee keer scoren in vijf minuten! Nu maar hopen op het volgende doelpunt! Laat je horen voor Hemmings!" word er omgeroepen over het veld. "Nog een keer scoren en dan is Westbrooke kampioen!" Het hele publiek gaat staan en ik hoor ze schreeuwen en roepen. Maar er is enkel een stem die er boven uit komt.

"Lekker, Luke!"

Alleen al de manier waarop ze mijn naam zegt laat me smelten. Ik ben zo blij dat ze hier is.