Talk [l.r.h]

forty four

P.o.v Julia

Huilend loop ik naar huis. Dit was niet het verwachtte einde van deze avond. Ik heb Luke pijn gedaan, en mezelf ook. Godverdomme, ik haat Jake. Zonder hem hadden Luke en ik zonder problemen samen kunnen zijn. Ik haat Jake en ik vergeef het hem nooit weer. De trust-issues die ik van hem gekregen heb maken me nu het leven nog zuurder. Ik ben zo ontzettend verliefd op Luke. Ik wilde hem echt niet kwijt. Wat nou, als hij na die paar weken bedacht heeft dat hij dit niet wil? Dat hij niets meer met me te maken wil hebben? Wat doe ik dan?

Ik ga thuis in bed liggen, ik voel me zo ellendig. Het voelt letterlijk alsof het uit is tussen Luke en mij, alsof we na jaren samen zijn uit elkaar zijn gerukt. Waar ik vooral heel bang voor ben, is dat ik hem pijn heb gedaan. Dat ik hem door mijn angsten precies hetzelfde gevoel heb gegeven.

-

Dagen gaan helaas maar langzaam voorbij. Ik kan de tijd maar moeilijk vullen. Ik ben weinig op school, ik meld me vaak ziek. Vooral denk ik veel aan Luke. Ik ben eigenlijk te bang om hem onder ogen te komen. Iedere dag heb ik hem tot nu toe al willen bellen, maar telkens durfde ik niet.

Het feit dat ik hem pijn gedaan heb vind ik vreselijk en ik besef me iedere dag een beetje meer dat ik niet de goeie keuze heb gemaakt door het contact met hem te verbreken.

-

Precies een week later, pak ik mijn telefoon en zweeft mijn duim boven het 'bel' knopje. Ik kijk lang naar Lukes naam die in beeld staat. Dan klik ik, en bijna direct neemt hij op. "Julia, godzijdank," zegt hij. "Luke, ik mis je," zeg ik. "Ik jou nog meer. Julia, ik wil je alle ruimte van de wereld geven. Als je 50 jaar nodig hebt, dan wacht ik zo lang. Ik mis je gewoon zo ontzettend erg." Ik glimlach. "Luke, anders kom je langs," zeg ik zacht. "Ik was al onderweg nadat ik zag dat je me belde. Ik ben er over een minuut," zegt hij. Mijn hart verwarmt. "Deze jongen gaat mij niet zo veel pijn doen als Jake," fluister ik in mezelf, terwijl ik wacht bij de deur.

Als de bel gaat ruk ik de deur open en Luke slaat gelijk mijn armen om me heen. "Sorry, Julia," fluistert hij. "Sorry dat ik je een gehaast gevoel heb gegeven," zegt hij. Ik kijk hem aan en glimlach. "Luke, het spijt me dat ik zo abrupt hiervoor gekozen heb. Ik raakte in paniek," zeg ik. Luke kust me op mijn voorhoofd en kijkt me aan. "Je bent vergeven, mooiste," fluistert hij dan.