Talk [l.r.h]

fifty six

P.o.v Julia
Ik loop door de grootste winkelstraat van de stad heen en bij elk winkeltje blijf ik zowat een uur hangen. Het is zo geweldig hier. Na een tijdje kom ik langs een cd-winkel en ik besluit even te kijken. Ik kijk wat rond maar ik vind niks leuks.

Totdat mijn oog valt op een cd van Blink-182. Ik glimlach en pak hem snel uit het rekje. Het is de laatste en hij is voor de helft van de prijs. Ik bekijk de cd even. Het favoriete album van Luke, dat vertelde hij me onderweg naar het concert. Zelf heb ik de cd al, maar deze stuur ik op naar Luke.

Bij de kassa vertelt de man dat ik er een Blink-182 shirt bij kopen kan als ik wil, voor een tientje extra. Ik neem het aanbod aan. De man glimlacht en vraagt naar de maat. Ik denk even na, maar zeg dan "L". Dat moet Luke passen.

Helemaal blij verlaat ik de winkel, op weg naar mijn hotel. Onderweg haal ik een grote envelop, een leuk kaartje en postzegels. Ik loop de straat uit en ik sla de hoek om naar de pizzaria. Nog even een pizza halen voor bij mijn hotel, denk ik. Met mijn handen vol loop ik door de stad, op weg naar mijn hotel.

Ik open de deur van mijn kamer en ik leg de pizza op het tafeltje. Als eerste pak ik het shirt en de cd in, en dan schrijf ik het kaartje met een leuke tekst. Dat stop ik samen in de envelop, waar ik zijn naam en adres op zet. Ik glimlach, zou Luke het leuk vinden?  Vast wel. Ik eet mijn pizza op, die overigens echt fucking lekker is, en ik zet ondertussen even een serie aan. Vandaag was best een volle dag, dus ik besluit even tot rust te komen en goed voor mezelf te zorgen vanavond. 

Ik laat het bad vollopen. I know, mijn hotelkamer heeft een bad, zo fijn. Ik pak mijn boek, een kop koffie en een halve reep chocola die ik nog ergens in mijn tas vond en ik kleed me uit. Ik stap het bad in en ik laat me zakken in het warme water. Ik steek een kaars aan en ik leg mijn hoofd naar achteren, eerst maar even mijn hoofd leegmaken. En terwijl ik dat doe snap je natuurlijk zelf ook wel dat Luke in mijn hoofd blijft zitten. Ik ben zo benieuwd naar wat hij me dan gestuurd zou hebben en waarom hij het verwijderd heeft. Hij denkt nog wel aan me, daar ben ik blij om. 

Mijn telefoon gaat, en eigenlijk wil ik niet opnemen, ik had net wat tijd voor mezelf. Toch klik ik op het groene hoorntje als ik zie dat het mijn moeder is, die heb ik zo weinig gesproken sinds ik hier ben. Ik voer een fijn gesprek met haar, en voel me ook eindelijk comfortabel genoeg om het volledige Luke-verhaal te vertellen. Fijn om het eruit te gooien.