Out of the dark ( gestopt per 12-09-2020 )

Hoofdstuk 7

Ziggy p.o.v
Het zijn nu twee maanden later na mijn ontvoering en de dood van Xavi en ik ga allang weer naar school, ik zit wel nog onderbehandeling van een psychiater en een speciale dokter voor mijn angsten en flashbacks, dat heb ik ervan over gehouden flashbacks en angsten, mijn vertrouwen in andere mensen is ook flink aangetast en ik ben voor de rest van mijn leven bang voor spuiten. Het is pauze en ik sta met Karlijn bij het hek, ze verteld waar ze het afgelopen weekend is geweest, een of ander enorm winkelcentrum dat ook nog eens heel erg bekend is, ik heb er nog nooit van gehoord laat dat duidelijk zijn. Karlijn verteld er honderduit over en ik luister maar half, Timo staat verderop met zijn groepje en liggen weer eens iemand te klieren ' Ziggy luister je wel ' zegt Karlijn, ik schud mijn hoofd ' uh ja sorry ' zeg ik, Karlijn lacht en trekt me in een knuffel ' maakt niks weet je toch, na school ijsje halen, bij die super lekkere ijswinkel ' zegt Karlijn, ik glimlach ' is goed leuk ' zeg ik en dan moeten we weer naar de klas, we hebben tekenles met opdracht, de opdracht van deze les is dat we iets moeten tekenen waar we bang voor zijn en dan er iets bij schrijven en dan gaan we het de volgende les bespreken, ik pak een vel papier en een potlood en begin te tekenen, ik teken een spuit waar vloeistof uit loopt en daaronder maak ik een enorme plas wat het vloeistof moet voorstellen ' wow ben jij bang voor spuiten omg ' zegt Samantha, de bitch van mijn klas, ze pest iedereen. Timo lacht ook, ik slik en pak mijn tekening op en doe die in mijn tas en loop de gang op en ga daar op de grond zitten en laat de tranen de vrije loop gaan, met die emotie begin ik te schrijven, ik schrijf op waarom ik bang geworden ben voor spuiten en hoe die angst gekomen is en waarom ik die angst zo sterk heb, als ik klaar ben droog ik mijn tranen en bekijk de tekst ' hey Ziggy gaat ie ' vraagt Karlijn en komt bij me zitten ' ja hoor, Samantha weet ook niet dat ik ontvoerd ben, het geeft niets ' zeg ik, maar diep van binnen doet het me enorm pijn ' ho Ziggy het maakt wel iets uit, het boeit niet of ze het weet of niet, ze moet gewoon normaal tegen je doen ' zegt Karlijn ' Karlijn het geeft echt niets ' zeg ik ' wat heb je opgeschreven ' vraagt Karlijn en ik laat haar het blaadje lezen ' wow dat is precies hoe je je angst voor spuiten heb gekregen, dit moeten ze lezen ' zegt Karlijn ' ja maar niet nu ' zeg ik en pak het blaadje van haar af en sta op ' kom we gaan terug ' zeg ik en Karlijn staat ook op en we lopen samen de klas weer in en gaan weer zitten, ik stop mijn werk in mijn tas en sta op zodra de bel gaat en loop samen met Karlijn naar buiten en pakken daar onze fiets en lopen het plein af en stappen op en fietsen richting centrum ' zullen we straks ook nog even langs Xavi gaan ' vraag ik en Karlijn kijkt me aan ' vindt je dat fijn nu ' vraagt Karlijn ' ja ik vindt dat ik hem moet bedanken en sorry moet zeggen omdat ik niet naar hem geluisterd heb, en bedanken voor dat hij me toch een soort van beschermt heeft ' zeg ik en zucht ' hij is tenslotte gestorven omdat hij mij wou beschermen en daar ben ik hem dankbaar voor ' vervolg ik ' je bent de beste zus die Xavi had kunnen wensen ' zegt Karlijn, ik lach ' dat kun je niet weten want hij heeft nooit een andere zus gehad ' lach ik ' nee klopt ' lacht Karlijn en we stappen af bij de ijswinkel en kopen allebei een ijsje en eten het op op een bankje ' het is bijna zomervakantie he, zullen we dan een keer logeren, ik bedoel dat heb je nog te goed van me ' zegt Karlijn en stoot me aan en kijkt me serieus aan, ik schiet in de lach ' mij best bestie ' lach ik en eet veder van mijn ijsje, Karlijn grinnikt en eet ook weer verder van haar ijsje. Als we het op hebben lopen we weer naar onze fiets en fietsen we naar het kerkhof en lopen we naar Xavi,s graf en ik kijk ernaar, Karlijn legt haar hand op mijn schouder ' komt goed, hij deed het voor jou Ziggy ' zegt Karlijn ' ik weet het ' zeg ik, dan lopen we weer terug naar onze fietsen en fietsen weer richting huis en gaan naar mijn huis, ik zie verderop dat busje weer staan, en ik blijf stokstijf staan ' wat is er Ziggy ' zegt Karlijn ' het het busje ' zeg ik en Karlijn kijkt en ziet het busje ' wat is daar mee ' zegt Karlijn ' mijn ontvoerders ' zeg ik en slik ' oh my god, uh kom mee ' zegt Karlijn en trekt me mee ' we moeten Mark bellen, die agent die me geholpen heeft ' zeg ik ' nee wacht even Ziggy dat valt op ' zegt Karlijn ' dadelijk zien ze me, ik weet honderd procent zeker dat ze me herkennen, vooral die Vince ' zeg ik ' Ziggy rustig het zijn nu twee maanden later, je bent echt wel veranderd ' zegt Karlijn ' toch Karlijn het kan ' zeg ik en slik als ik voetstappen hoor ' stil ' zegt Karlijn en we zwijgen, de mannen stoppen bij onze fietsen en Vince grinnikt en pakt mijn fiets en bekijkt die ' ze is dichtbij hehe, ik ben benieuwd waar ze zich schuilhoudt ' grinnikt de man ' zoek haar ' zegt de man en Vince en de andere man beginnen te zoeken ' we moeten gaan Karlijn ' piep ik, Karlijn knikt en trekt me mee naar haar huis en opent de achter deur en doet die weer dicht en laat me los en zoekt snel naar het pistool van haar vader ' ik bel mam even ' zeg ik ' is goed, zeg maar dat je bij mij thuis bent ' zegt Karlijn en ik knik en bel mam en vertel het hele verhaal en hang dan op ' en ' zegt Karlijn' ze vond het oké ' zeg ik ' mooi, ik heb ondertussen het pistool van pap ' zegt Karlijn en we lopen naar de kamer en gaan bij het raam staan, de man loopt naar Karlijns huis en bekijkt het ' zou je hier zijn, vast wel of niet ' zegt de man en loopt naar de deur en belt aan, Karlijns broer loopt naar de deur ' Bram niet open maken please ' zegt Karlijn ' waarom niet zus ' zegt Bram ' omdat hij niet echt aardig is, hij heeft Ziggy ontvoerd twee maanden geleden en Xavi vermoord ' zegt Karlijn ' oh....oké ' zegt Bram en loopt weg van de deur ' hoe weet hij dan dat ze hier is ' vraagt Bram ' geen idee ' zegt Karlijn ' oh das kut ' zegt Bram ' nogal ' zegt Karlijn, dan horen we een schot en vliegt de deur open ' oké nog kuter ' zegt Bram, Karlijn rolt met haar ogen ' kom naar boven snel ' zegt Karlijn en we rennen naar boven naar Karlijns kamer en draaien de deur op slot en Karlijn legt het pistool neer op haar bureau ' oké wat nu ' vraag ik ' chill Ziggy we redden het wel ' zegt Karlijn ' zekers ' zegt Bram en opent een van de ramen zover het kan ' we kunnen door de raam vluchten als het moet ' zegt Bram ' ben je gek, die klootzakken zijn daar onder ' zegt Karlijn ' ik ben niet gek zusje, maar we zitten ingesloten anders ' zegt Bram ' das waar Karlijn ' zeg ik ' ja een beter idee dan ' zegt Karlijn ' zusje chill vertrouw op mij ' zegt Bram ' hmf mij best ' zegt Karlijn en gaat op haar bed zitten, ik ga naast haar zitten, dan horen we zijn voetstappen op de trap en hij stopt voor Karlijns kamer, we slikken allemaal ' klaar voor te vluchten ' zegt Bram zacht, wij knikken en dan gebeurd waar ik zo bang voor ben, hij trapt de deur in en staat midden in de kamer van Karlijn, maar wij zijn allang uit het raam geklommen en weg gerend. ' Waar gaan we heen ' zeg ik ' ik denk naar de politie ' zegt Bram en we rennen richting het politiebureau, Vince ziet ons weg sprinten en sprint erachteraan, ik kijk achter me en ga nog sneller rennen ' wow Ziggy ' zegt Karlijn en versnelt ook, Bram doet ons na, maar Vince is veel sneller en takelt me, ik val vol op de grond en wil weer super snel opstaan, maar Vince drukt zijn knie in mijn rug en grinnikt naar me ' dacht het niet ' zegt Vince en trapt me in mijn maag, ik kreun en dan komen de andere, de man snuift en kijkt naar me en trapt me, ik kreun en kijk naar hem ' je liet me zelf gaan, je hebt geen reden om me nu pijn te doen ' kreun ik, de man knielt bij me neer ' klopt ik liet je zelf gaan, toen je die spuit had gehad klopt helemaal, maar dat wilt niet zeggen dat je van me af bent ' zegt de man en pakt een briefje met een kleine spuit en stopt het in mijn broekzak ' je bent even mijn postbode oké, je moet dat briefje en de spuit aan je ouders geven, is een kleine hint van wat we met je gedaan hebben twee maanden geleden ' zegt de man en Vince trekt me omhoog ' ik stel het echt op prijs meis als je dat voor me wilt doen, het is een klein simpel taakje ' zegt de man en grinnikt, ik kijk hem aan ' denk je dat ik nog maar een ding voor je doe ' val ik naar hem uit, de man slaat me in mijn maag ' ja dat denk ik, je zult wel moeten hm, ik accepteer het niet als je weigert dus voer je taakje uit en ik val je niet meer lastig ' zegt de man ' nee ' zeg ik en ruk mijn hoofd los ' je vermoord mijn broer, je kunt het vergeten dat ik iets voor je doe ' zeg ik en trek mijn arm los en sprint weg huilend ' hm je gaat het nog veel zwaarder krijgen mijn schat, je komt niet zo snel van me af en ik vindt het enorm droevig dat je ouders nooit iets over me vertelt hebben tegen jou en je broer, dan had je misschien voor me kunnen uitkijken, moet zeggen dat dit ook best geinig is ' zegt de man