Out of the dark ( gestopt per 12-09-2020 )

Hoofdstuk 8

Ziggy p.o.v
Ik zit tegenover Annemiek mijn psychiater, ze bekijkt mijn huiswerk en glimlacht af en toe en kijkt dan op naar mij ' heb je nog last gehad van nachtmerries en flashbacks ' vraagt Annemiek ' ja af en toe ' zeg ik ' hm oké, slik je die pillen nog die Dr.Verbeek je gegeven heeft, voor de angsten die je vaker hebt ' vraagt Annemiek ' nee slik ik niet meer want mijn angsten zijn weg zover ik weet ' zeg ik ' Ziggy dokter Verbeek heeft gezegd dat je de kuur moet afmaken, dat begreep ik uit zijn dossier ' zegt Annemiek ' weet ik, maar mijn angsten zijn over zo goed als, mijn ouders zeiden dat ik gewoon kon stoppen, nou dat heb ik gedaan ' zeg ik, poo pokke wijf serieus. Annemiek kijkt me aan en drukt haar brilletje verder op haar neus, ik kijk naar haar, dan komt een andere psychiater binnen ' Annemiek ' zegt de andere psychiater ' ja Nico ' zegt Annemiek, Nico kijkt naar mij ' niets sorry ' zegt Nico en loopt weer weg en sluit de deur achter zich, Annemiek kijkt weer naar mij ' we zijn klaar voor vandaag ' zegt Annemiek en ik sta op en loop naar buiten en sluit voor een paar minuten mijn ogen en adem de frisse zomer lucht op en open dan weer mijn ogen en loop naar dokter Verbeek,s praktijk, hij is gespecialiseerd in het helpen van mensen die angsten, trauma,s en flashbacks over hebben gehouden van hun ontvoering of een andere traumatische aanvaring, volgens hem zit ik in het hoogste stadium vandaar dat ik pillen heb gekregen tegen mijn angsten en om zware flashbacks tegen te gaan. Ik zucht als ik de praktijk binnen stap en me meldt aan de balie en in de wachtruimte ga zitten, het is niet druk maar er zitten wel een paar mensen in de wachtkamer waaronder een meisje van rond de 25 of zo, ze heeft een flink litteken over haar onderarm lopen die half bedekt is met een tattoo, ik glimlach naar haar en ze glimlacht terug. Dan komt dokter Verbeek ' Ziggy Verstappen ' zegt de dokter en ik sta op en loop achter hem aan naar de spreekkamer en ga zitten, hij doet de deur achter me dicht en neemt plaats tegenover me ' Ziggy de vorige keer hebben we over je flashbacks gehad, je vertelde me toen dat je er nogal veel last van had, hoe gaat het daar nu mee ' zegt de dokter, ik denk na ' ja laatst nog ' zeg ik ' oké, wil je me vertellen waar hij over ging of liever niet ' zegt de dokter ' ik wil het wel vertellen ' zeg ik ' ga je gang ' zegt de dokter, ik doe mijn verhaal en hij luistert en schrijft af en toe iets op en als ik klaar ben kijkt hij me aan ' slik je je pillen nog Ziggy ' vraagt de dokter ' nee want mijn angsten waren weg en de flashbacks waren een stuk minder en een stuk minder heftig ' zeg ik ' oké, ik wil wel dat je de kuur die ik je gegeven heb afmaakt, na de flashback die je vertelde hebt gehad, wil ik toch graag dat je de kuur afmaakt ' zegt de dokter ' nee ik overleef zo,n flashback echt wel, daar hoef ik geen pillen voor te hebben ' zeg ik en sta op en loop naar de deur en maak die open en loop weg, dokter Verbeek blijft zuchtend in zijn spreekkamer zitten, ik wordt tegengehouden door zijn assistent, dokter Verbeek komt zijn spreekkamer uit en loopt naar mij ' Ziggy ' zegt de dokter en zijn assistent laat me los ' nee ik slik die pillen niet meer ' zeg ik ' Ziggy het is beter voor je ' zegt de dokter ' ik wil ze niet meer ' zeg ik en ren weg huilend, ik ren naar het huis van Karlijn en bel en bonk op de deur, Bram doet open ' omg Ziggy gaat het, Karlijn! ' roept Bram en Karlijn komt aan rennen ' Ziggy omg kom binnen ' zegt Karlijn en ik loop naar binnen en Karlijn neemt me mee naar de kamer en zet me neer op de bank, Bram komt aan met een glas water en geeft het aan Karlijn, die het op de tafel zet en mij probeert te troosten ' hey wat is er ' zegt Karlijn en veegt een paar tranen bij mij weg ' niets ik moet jullie hier niet mee opzadelen, jullie zijn mijn vrienden, jullie verdienen gewoon niet om meegetrokken te worden in mijn shit ' zeg ik ' ben je gek Ziggy, je bent mijn beste vriendin, ik wil hier juist bij betrokken zijn, ik wil ervoor je zijn Ziggy en Bram en onze ouders ook, het is niet niets wat je meegemaakt hebt he ' zegt Karlijn ' je hebt je broer verloren, mijn vriend ' zegt Bram ' we willen je gewoon steunen en helpen ' zegt Bram en Karlijn knikt ' maar het hoeft niet, ik krijg hulp ' zeg ik en droog mijn tranen en drink mijn glas ineen keer leeg