Nadat Owen me naar huis heeft gebracht voel ik me nog steeds rot. Wat heb ik gedaan? Dit had een leuke dag moeten worden. En Rein en Daan... Ik heb ze alleen gelaten! Ik weet niet eens waar ze nu zijn?! Owen heeft op me ingepraat dat ik ze alleen moest laten en dat Nils nu bij ze is, maar ik besef nu pas dat ik dat echt niet kan maken? Rein heeft me gezegd dat hij er altijd voor mij zou zijn, ik moet er ook altijd voor hem kunnen zijn. Ik besluit om hem te zoeken. Wanneer ik net de deur uit wil lopen zie ik Daan voor mijn deur staan. "Wat doe jij hier?! Rot op man!", schreeuw ik in z'n gezicht. Ik wil weglopen, maar Daan pakt me bij zijn arm. "Het.. Het spijt me.. Het was niet de bedoeling dat je dat zou zien", zegt hij. "O, het was niet de bedoeling dat ik het zou zien maar het was wel de bedoeling om Rein dood te slaan?! Ga weg, Daan! Ik hoef je NOOIT meer te zien!", zeg ik. Ik zie dat Daan spijt heeft en dat het niet was wat hij bedoelde. Ik besluit om weg te lopen en nu echt Rein te zoeken. Het leek alsof Daan helemaal niks mankeerde, hij had geen schrammen, blauwe plekken of een bloedneus terwijl ik dat wel bij Rein zag. Is hij dan zo boos?
Na langer dan 2 uur zoeken naar Rein, heb ik alweer meer dan 30 gemiste oproepen. Ohnee! Wat dom! Waarom heb ik mijn telefoon ook op stil staan, denk ik bij mezelf. Rein heeft inmiddels al 8 keer gebeld. Als ik hem terug bel, krijg ik geen reactie. Ik besluit om gewoon door te zoeken. Ik weet zeker dat hij nog hier is. Oke, als ik Rein was, waar zou ik naartoe gaan? Naar de bieb? Nee. Naar de stad? Nee. Naar de bioscoop dan? Alleen een film kijken? Nee.... Maar, wacht eens.. Naar het park?
Ja hoor, na lang zoeken heb ik hem gevonden.. Hij zit op een bankje en bloedt overal. "REIN", schreew ik. Hij ziet me. Ik ren naar hem toe en wil hem knuffelen, maar dat doet hem teveel pijn. "Rein, het spijt me zo erg, ik had, ik had nooit", ik kan mijn zin niet eens afmaken of Rein onderbreekt me al. "Het is niet jouw schuld, Romy. Het is niemand zijn schuld. Dit gaat over gevoelens. Gevoelens kun je niet besturen. Daan kan er niks aan doen dat hij gevoelens voor jou heeft en daar kan ik ook niks aan doen. Op dit moment gaat het om jouw gevoelens. Als je geen gevoelens hebt voor Daan en voor mij, dan is dat ook prima. Als we maar vrienden blijven", zegt Rein. Ik denk even na. "Maar als ik er niet was.. dan zou dit nooit gebeurd zijn", zeg ik snotterd. "Zo moet je niet denken! Geloof het of niet, maar ik ben blij. Ondanks dit alles ben ik blij. Het is niet misschien de dag waar we op gehoopt hadden, maar ik ben nu met je, ik weet nu hoe je echt bent en dat wilde ik weten", zegt hij lief. "Rein.. Het is niet zo dat ik geen gevoelens heb voor geen één van jullie, want ik weet nu zeker dat ik wel iets voor je voel. Daan stond net toen ik wilde vertrekken voor mijn deur, het enige wat hij heeft gezegd was dat het hem speet", zeg ik. "Maar dat is toch goed?", vraagt Rein onbegrijpelijk. "Het speet hem dat ik het gezien had, niet wat hij jou heeft aangedaan". "Oh.. Ach.. Zo is hij. Hij draait wel weer bij". Dat weet ik nou niet. Ik heb hem nog nooit zo boos maar toch gekwetst gezien. Maar Rein kent Daan beter, dus ik vertrouw hem. "Rein.. Ik heb WEL gevoelens, zoals ik al zei.. Ik heb gevoelens voor jou en niet een beetje ook. Het enige waar ik aan kan denken, ben jij. Ik mis je stem als je niet met me praat, ik mis je lach als ik hoor dat je verdrietig bent, ik mis zelfs je knuffels als je niet bij me bent..", zeg ik blozend. Ik zie dat Rein lacht. Wat is hij mooi als hij lacht.. En dan.. Ik voel een warm gevoel, alweer, Rein zoent me en het is geen korte zoen, het is een lange, een hele lange. "Dus je kiest voor mij?", vraagt Rein? "Ja, Rein, ik kies voor jou, maar dan moet je nu met me mee naar het ziekenhuis, ik wil dat ze je checken en je hebt echt een paar hechtingen nodig". "Het gaat wel, maak je geen zorgen", zegt Rein met een ander stemmetje dan normaal. "Nee, ik geloof je niet, we gaan nu naar het ziekenhuis, ik wil van een dokter horen dat het wel gaat". Rein staat op. "Kom dan maar", zegt hij, "we gaan naar het ziekenhuis en daarna kom je mee naar mijn huis en dan praat ik zoveel mogelijk met je, lach ik zoveel mogelijk naar je en knuffel ik zoveel mogelijk met je zodat je dat de komende tijd niet meer hoeft te missen, ik hou van je". "En ik van jou". Ja, ik weet het zeker, ik heb de goeie keuze gemaakt.
