Mijn wereld stort in. ''Je moeder heeft kanker'', spookt er door mijn hoofd heen. Hetzelfde gevoel had ik toen mijn moeder zei ''Je vader heeft kanker''. Ik zie alles weer voorbij flitsen, van het begin tot het eind. Van de dag dat mama me huilend zei dat papa kanker had, tot de dag van papa's laatste adem. Ik zie dat Bas weer moet huilen, "dat is nog niet alles, Romy, er is nog iets wat je moet weten", zegt hij, "de dokters zijn er telaat achter gekomen dat je moeder kanker heeft, een overlevingskans zit er niet in, we kunnen het beste nu naar het ziekenhuis, dan kun je je moeder in ieder geval nog even spreken". Geen overlevingskans meer? Nog even praten? "Wat bedoel je hiermee? Bas, hoelang heeft ze nog?", vraag ik kalm. Hij blijft stil, "HOELANG HEEFT ZE NOG", schreeuw ik. Hij slikt, "een dag of twee". Ik ren naar de deur, waar Rein nog staat, en ga naar het ziekenhuis. Rein probeert me te troosten, maar het lukt niet. Niemand kan me nu nog troosten. Ik kijk naar achter, "Bas? Kom je niet mee?". Hij schudt zijn hoofd, "je moeder heeft je op dit moment nodig en tenslotte heb je Rein ook mee, jullie redden het wel samen". Ik knik, Rein pakt mijn fiets weer en ik spring achterop. Tien minuten later zijn we bij het ziekenhuis. "Ze zat in kamer 3.23 toch? Laten we even vragen waar dat is", zegt Rein.
Na een tijdje staan we voor de deur van kamer 3.23. Ik zie dat Rein me aankijkt, "laten we naar binnen gaan", zeg ik. Ik open de deur, daar ligt ze dan, ze ziet er zo zwak uit. Rein fluisterd me in mijn oor dat hij buiten blijft wachten. Ik loop naar mama toe en pak haar hand. Ik zie dat haar ogen langzaam openen. "Hey Romy", zegt ze zachtjes. Ik glimlach, "hey mama, hoe gaat het?". Hoe gaat het? Wat een domme vraag, alsof het goed met haar gaat. "Ik zal niet liegen, het gaat niet best, maar wat er ook gebeurd, jij gaat verder met je leven", zegt ze. Hoe moet ik verder met mijn leven gaan 1 van de enige mensen die ik nog heb, van me afgenomen wordt? "Mam.. ik kan me toch geen leven zonder jou voorstellen", zeg ik. Ze kijkt me lang aan, "je bent een sterke meid, Romy. Het wordt moeilijk, maar het komt allemaal goed, uiteindelijk. Ik zal altijd bij je blijven, maar je zult me gewoon niet zien". Dit was de druppel, ik begin weer te huilen, "ik ben zo'n sterke meid door jou, door jou ben ik wie ik nu ben", maar dit was kennelijk ook de druppel voor mama, want ze begint nu zelf ook te huilen. "Het spijt me, ik wilde je niet aan het huilen maken, mam", zeg ik snikkend. Ze begint te lachen, "ik houd van je, lieve Romy. Ik houd zoveel van je". Ik pak mama's hand nog vaster dan ik 'm al had, "ik houd ook van jou, ik zal je nooit vergeten. Deze twee dagen blijf ik gewoon de hele tijd bij je, oke? Ik laat je niet alleen". Mama lacht, haar ogen vallen dicht. Ik dacht dat ze sliep, totdat ik hoorde dat piepjes veel sneller gingen en uiteindelijk één hele lange piep hoor. "Mam? Mam, wakker worden!!", schreeuw ik, "DOKTER, DOKTER KOM!!!!!!" De deur wordt geopend en er wordt gezegd dat ik weg moet, maar ik blijf. "Jongeman, kun je je vriendin meenemen, alsjeblieft?", zegt een dokter. Rein pakt me bij mijn armen en neemt me mee. "Dit kan toch niet, Rein? Bas zei dat ze nog minstens twee dagen had", zeg ik huilend. Ik krijg geen reactie terug, hij weet biljkbaar niet wat hij terug moet zeggen. Maar, wat zeg je ook als je hoort dat je vriendins moeder net is overleden?
- 4 Dagen later -
De begravenis is nu alweer een dag terug. Iedereen was erbij, haar vriendinnen, collega's, Bas, Rein, Owen, Daan.. zelf Nils was er. Mama vond dat ik mooi kon zingen, dus ik besloot om te gaan zingen op haar begravenis. Nu ben ik bij Rein. Bas is bij ons ingetrokken en aangezien ik heb zelf nog niet zo goed ken, voel ik me meer op mijn gemak bij Rein.
Vandaag heb ik niet zoveel gedaan, alleen teruggekeken naar foto's met mama. Het gevoel dat ze nooit meer terug komt, dat ik nooit meer met haar kan winkelen, dat ik haar nooit meer om liefdesadvies kan vragen, alles gewoon. Toen papa overleed, had ik het minder moeilijk, omdat ik nog steun aan mama had, maar nu? Nu heb ik niemand meer, behalve Rein. De enige die me nu nog kan troosten, de enige die me een beetje kan opknappen is Rein. Alleen, Rein weet niet wat hij moet zeggen. Hij heeft al zoveel dingen geprobeerd te zeggen, maar het lukt hem niet om de juiste woorden te zeggen..
