We zijn alweer een week verder na het zoengebeuren met Owen. De laatste dagen waren moeilijk, ik loop alleen mijn deur uit of word al uitgescholden voor 'slet'. Rein en Owen heb ik wel aan het denken gezet, sterker nog, ik heb ze haast overtuigd. Ze denken nu allebei ook dat het met een jaloerse stalker te maken heeft. Vandaag is het interview. Na schooltijd moet ik meteen naar Reins huis, Owen is er dan ook. We moeten alles uitleggen, maar we vertellen niks over onze gedachtes over de stalker, dat moet nog even geheim blijven als we willen weten wie het is.
Eenmaal aangekomen op school gaat het net als de vorige dagen, ik heb nog maar 1 iemand over, Zoë. Het laatste lesuur van de dag komt eindelijk nabij, mentoruur. "Ik heb de cijfers van het proefwerkweek en ik moet zeggen, ze zijn hartstikke goed gemaakt!", zegt mijn mentor tevreden, "ik roep jullie 1 voor 1 op en dan mag je bij me komen om te praten over je cijfers en eventueel over hoe het is gegaan". Bij ons op school gaat het anders dan bij andere scholen wat betreft de proefwerkweek, onze mentor geeft ons onze cijfers terug in plaats van de leraren bij wie we het proefwerk gemaakt hebben. "Romy", roept mijn mentor. Lopend naar zijn bureau word ik raar aangekeken, vast weer om het Owen/zoen-ding, "kun je het ziet?", vraag ik kattig en zo zacht mogelijk zodat mijn mentor het niet hoort. "Ga zitten, Romy", zegt hij als ik bij zijn bureau ben, "je hebt het geweldig gedaan, je hebt maar 2 onvoldoendes, 1 voor Duits en 1 voor wiskunde, maar voor de rest heb je allemaal achten". Trots kijk ik naar al mijn proefwerken, dit voelt goed, ook al heb ik 2 onvoldoendes, die had ik toch al verwacht aangezien ik daar niet goed voor geleerd had.
Na een halfuur gaat de laatste bel, ik loop naar mijn kluisje, pak mijn jas en ga naar mijn fiets. Zo snel mogelijk wil ik bij Rein zijn, als dat intervieuw maar snel klaar is.
Wanneer ik eindelijk bij Rein ben, bel ik aan. Een onbekende vrouw doet open, "hallo, ik ben mevrouw Zandberg, van het intervieuw, weet je nog?". Wat een domme vraag, natuurlijk weet ik dat nog, dat is de reden waarom ik hier ben. Ik knik en loop naar Rein en Owen, "hey jongens". "Hey Room!", zeggen ze tegerlijkertijd. "Dus, kunnen we beginnen?", vraag ik ongeduldig.
Na een kwartier is het intervieuw eindelijk afgelopen. Ik dacht dat zoiets leuk zou zijn, maar blijkbaar dus echt niet. En waarschijnlijk geloven de Mainiacs ons helemaal niet? Ach, ze zullen we moeten, als Rein het Owen vergeeft, moeten hun ook in staat zijn om dat te doen, want daarom zijn ze Mainiac toch?
"Jongens, ik ga weer! Ik heb nog wat huiswerk en dat kan ik beter nu gelijk maar eens gaan doen, doeii!", roep ik naar Rein en Owen. "Krijgen we geen knuffel?", vraagt Rein. "Dit keer niet, ciao!", zeg ik om zo snel mogelijk weg te zijn, ik weet zeker dat die mevrouw Zandberg me nog meer vragen wilde gaan stellen.
Onderweg naar huis gebeurd er iets heel onverwachts. "Romy, toch?", vraagt een meisje die naast me komt fietsen. "Ja, en wie ben jij?", vraag ik. Het meisje grinnikt, "hoe was je interview? Ik neem aan dat we straks horen hoe het echt is gegaan?", zegt het meisje en ze fietst weg.
Ik schrik, dat is dus mijn stalker. Niemand mocht over het interview weten en we hebben het daarom dus ook tegen niemand gezegd. Ik kan het niet geloven, ik heb gewoon een "gesprek" met haar gehad, mijn stalker.
