Een paar weken later word ik gek genoeg vrolijk wakker. Het is de eerste schooldag na de zomervakantie. Ik kijk op de wekker en stoot Rein aan. Ik ben de hele vakantie bij hem gebleven, maar na vandaag moet ik toch echt weer naar huis gaan. "Goedemorgen reintje!", roep ik. Ik moet hem extra vroeg wakker maken, omdat hij verder moet fietsen aangezien zijn school in Waalre staat. Een beetje vermoeid doet hij zijn ogen open en glimlacht. Hij is mooi, of het nou ochtend is of middag. Ik rek me uit. Ik haat school en vooral de eerste schooldag, maar toch ben ik vrolijk. Gelukkig is het mijn laatste jaar op de middelbare en voor Rein ook. De afgelopen 2 weken hebben we het echt supergezellig gehad, we zijn naar de film geweest, hij heeft een concert gehad en ik mocht backstage, maar ook de normale dingen voor ons zoals naar de Starbucks of naar de KFC gaan waren leuk. Ik glimlach terug en sta op. Ik kijk nog even achter me en zie dat Rein nog even blijft liggen. Ik loop naar de badkamer en maak me klaar.
We fietsen een klein stukje samen, maar dan komen we bij een kruispunt dat we allebei de andere richting op moeten. Ik geef hem nog een kus en een knuffel. "Ik zie je snel he?", vraagt Rein. Ik knik. Als ik alleen fiets voel ik me meteen ook heel erg alleen. Wie heb ik nog naast Rein en Owen? Nou ja, en Zoë.. Opeens hoor ik iemand met me praten, er is een meisje naast me komen fietsen "heb je met Rein?". Ik kijk op en zie zelfs 2 meisjes van mijn school naast me fietsen. Ik knik. "Nou, hij verdiend beter!", zegt eentje en ze fietsen samen lachend weg. Pff, dit wordt nog een lang schooljaar.
Ik zet mijn fiets in het fietsenrek en wordt meteen al raar aangekeken. Ik negeer het, ik heb zelf van mama geleerd dat ik mensen die mij niet accepteren ik ook niet moet accepteren. Oja. Mama. Elke dag blijf ik natuurlijk denken aan haar, ookal laat Rein het altijd minder worden. Ik slik even. Ik ging het schooljaar uit met moeder, als supergrote mainiac en vriendinnen, maar nu ik het schooljaar weer in ga, heb ik geen ouders meer, amper vriendinnen en ben ik geen mainiac meer.. Ik mis de tijd van het mainiac zijn toch eigenlijk wel.. Het sparen voor concerten, het fangirlen over een foto en al je geld uitgeven aan mainstreet truien of posters en mainstreet fanfictions lezen. Maar ik ben zo blij dat ik Rein wel mijn vriendje kan noemen en Owen mijn beste vriend!
Ik loop de klas binnen. Iedereen kijkt me aan en heeft al een plekje naast iemand. Ik ga links achterin de hoek zitten. Ik pak mijn telefoon en zie al meteen dat ik een paar whatsappjes heb van Rein. "Alles goed daar?" "Mis je nu al :(", ik glimlach en stuur wat terug, daarna leg ik mijn telefoon snel weg voordat de lerares binnenkomt. Ik leg mijn hoofd in mijn armen en zucht. Ik heb nú al de behoefte aan zomervakantie.
Goed kan ik niet echt opletten, mijn hoofd zit vol met van alles. Niemand die me ook echt vraagt hoe het gaat met mijn ouders, alleen mijn engelsleraar vroeg hoe mijn vakantie was. Ik kijk op mijn telefoon, nog 6 minuten totdat ik vrij ben. Ik zie dat ik in een groepswhatsapp gestopt ben met Rein en Owen, die me blijkbaar ontzettend veel missen aangezien ze willen vandaag samen naar de Starbucks, alhoewel ik al tevaak ben gegaan deze vakantie, stem ik toch maar toe. Ik stuur dat ik er aan kom en stop de boeken in mijn rugzak. Als de bel gaat weet ik niet hoe snel mogelijk ik weg ren. Eindelijk verlost van school.
Onverwachts komt Zoë naar me toe, we kijken elkaar lang aan. "Zoë, het spijt me dat ik je zo heb laten stikken, ik wist gewoon niet of je nog wel behoefte had aan me", zeg ik. Uit het niets krijg ik een knuffel van Zoë "natuurlijk had ik wel behoefte aan je! Mijn beste vriendin haar moeder is overleden, denk je dat ik er dan niet voor je wil zijn? Dat wil ik wel! Ik dach alleen dat jij juist geen behoefte aan mij had.. Je was de hele vakantie met Rein en soms zelfs met Owen. Ik miste je, ik mis je nu nog steeds zelf, ik mis de oude jij en hoe erg ik het ook vind, ik krijg de oude jij nooit meer terug, maar wat er ook gebeurd, je bent en blijft mijn beste vriendin". Ik schrik, dit wist ik helemaal niet. "Jij bent en blijft ook mijn beste vriendin. En het spijt me dat ik niet meer mezelf ben de laatste tijd, maar ik hoop dat je wel begrijpt waarom, mijn moeder is net overleden, die enige die is overgebleven van mijn ouders", zeg ik snikkend. Zoë kijkt me aan, ze wilt wat zeggen, maar ik ben haar voor, "ik heb afgesproken met Rein en Owen, heb je misschien zin om mee te gaan?". Zoë knikt lachend, "ik ben zo blij dat we weer vriendinnetjes zijn!"
