Ik word wakker van mijn wekker. Het was niet echt mijn beste nacht. Het was zelfs 1 van de ergste. Ik stress hem zo erg om Daan. Om de mainiacs. Om Owen en Nils. Ik stap uit bed en haal mijn telefoon uit de oplader en zie dat het al 8 uur is. Daarnaast zie ik dat ik ook erg veel whatsappjes heb. Ik ben al uit alle mainiacgroepen gegaan, omdat ik mezelf niet echt meer een mainiac voel. Maar ik word er elke dag weer in nieuwe gestopt. Wanhopige mainiacs die fotos van Daan willen. Ik open mijn whatsapp. Ik zie dat ik 5 berichten van Daan heb. 2 van Rein. En de rest zijn groepen. Daan is blijkbaar een beetje boos. ''Bedankt voor de hoop'' ''heel veel succes met rein he'' ''je bent echt een schijnheilig persoon'' ''ik dacht dat je me echt leuk vond'' ik schrik, dit bedoelde ik dus. Het was mijn bedoeling niet om hem te kwetsen.. Dat was het nooit geweest. Rein heeft me ook geappt, ''Goodmorning beautiful'' ''ik heb zin in vandaag :))))'' ik glimlach, dat maakt mijn ochtend wat beter. Ik fris me snel op en pak mijn strandspullen. Na 3 kwartier storm ik naar beneden, waar net zoals altijd een briefje ligt dat mijn moeder de hele dag moet werken en dat ze geld heeft klaargelegd. Great. Ik pak het geld en stop het in mijn portomonee. Op naar het station.
Het is al 5 minuten na de afgesproken tijd. Ik ben doodsongeduldig. Ik kan niet wachten todat ik hem weer zie namelijk. Dan word er op mijn schouder getikt. Ik draai me om in de hoop dat het Rein is. Maar nee. Er staan 2 mainiacs die eerst mijn mainiacvriendinnen waren. Hoe zouden hun mij nu zien? Als mainiacvriendin of een vriendin die omgaat met hun idolen? ''ROMY!'' roepen ze tegelijk. Ik geef ze een knuffel. Na even gepraat te hebben over hoe jaloers ze op mij zijn en wat ik ga doen, lopen ze weg. Ik kijk op mijn telefoon. 9:14. Ik zie de trein al aankomen. Ik kijk om me heen. Nergens is Rein te bekennen. 2 minuten later, als de trein is vertrokken is hij er nog steeds niet. Er loopt en traan langs mijn wang. Hij laat me gewoon stikken. Ik ren de trap af, weg van dit station. Daar staat Rein. Met Daan. Ze zien er niet bepaald vrolijk uit, sterker nog, Daan geeft Rein een klap. Ik schrik zo erg dat ik begin te gillen. Als ze opkijken ren ik weg.
Ik zit op een stoep, ergens afgelegen de stad. Ik pak mijn telefoon. 6 gemiste oproepen van Rein en 2 van Daan. Ik open twitter. Nog steeds volg ik eigenlijk alleen maar Mainiacs, dus ik weet meteen waar het over gaat. ''Dit kunnen ze echt niet maken tegenover fans die een kaartje hebben gekocht!'' ''ik had me zo verheugd op morgen!'' ''misschien hebben ze er wel een goede reden voor!'' "'@TweetMainStreet dit slaat nergens op!'' Ik open de twitter. Ze hebben een twitlonger geplaatst.
''Hey Mainiacs! Morgen is er een concert in Utrecht, maar vanwege veel privé omstandigheden kan dit niet door gaan. Mensen met een kaartje mogen wat uitzoeken uit de MainStore als troost. Het spijt ons echt heel erg xx''
Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Dit was het concert waar veel vriendinnen van me op verheugden. En waarschijnlijk heb ik hun hele dag verpest. Voor alle Mainiacs, voor heel MainStreet. Ik trek mijn knieën op en begin zachtjes te huilen. Na 5 minuutjes voel ik een hand op mijn schouder. Ik hou mijn hoofd een beetje omhoog en zie Owen. ''Romy... what's going on?''. Hij gaat naast me zitten. ''Niks'', zeg ik. Het is even stil. ''Romy, ik weet dat er wat aan de hand is. Rein en Daan kan ik niet aan het praten krijgen, zelfs Nils niet. En Nils krijgt ze altijd aan het praten! Ze wouden morgen niet meer optreden, terwijl ze een paar maanden geleden zeiden dat ze nooit een optreden zouden aflasten tenzij er iets is waardoor ze niet kunnen optreden. Dus vertel op''. Er stromen tranen langs mijn wangen. ''Ik.. vond Daan een beetje leuk.. maar ik denk dat ik meer van de aandacht hield, dan van hem.. ik heb gewoon geen gevoelens voor hem.. maar volgens hem.. heb ik dat wel laten blijken.. Rein was zo lief voor me en ik kreeg bij Rein een warmer, leuker gevoel. Maar Daan accepteert dat niet, en dat snap ik wel eigenlijk...'', de tranen stoppen niet. Ik haat mezelf. Zodadelijk haal ik heel mainstreet nog uit elkaar. Hun hele vriendschap. Owen slaat een arm om me heen en troost me. ''Daan en Rein vallen gewoon op hetzelfde type, daar kan jij niks aan doen!'', zegt hij. Ik glimlach een beetje, maar ik voel me zo rot. En dat gevoel is nu niet meer weg te krijgen.
