Dan staan we voor Nils zijn huis, alweer. Toen we hier gisteren waren, was Nikki er. Ik vraag me af hoe dat is afgelopen, ze tweette gisteren wel dat ze zich gebruikt voelde, maar er stond geen naam bij. Rein belt aan, wanneer Nils de deur opendoet, schrikt hij. Hij had Owen hier vast niet verwacht. "Mogen we binnen komen?", vraagt Rein geduldig. "Ja, ja kom binnen", zegt Nils.
Na 5 minuten zitten we allemaal op de bank. Iedereen is stil, dus ik besluit de stilte te onderbreken, "waarom heb je Owen neergestoken, Nils?! Het enige wat hij wilde doen was jou helpen". Ik schrik van mezelf, "sorry, het was niet de be.. Ik wilde niet dat het er zo bot uitkwam, sorry". Ik kijk naar Nils en zie dat er tranen uit zijn ogen komen. Shit, dit was echt niet de bedoeling. "Nee, je hebt gelijk Romy, ik had het nooit zo moeten aanpakken", zegt Nils. Hij bijt op zijn lip, "Owen, het spijt me zo erg. Ik wilde je niet neersteken, ik was zo gefrustreerd.. Het spijt me zo, zo, zo erg. Ik wil het goed maken, wat moet ik doen?". Het spijt Nils echt zo te zien, ik vraag me af wat Owen gaat zeggen. "Je hoeft niks te doen, Nils. Het is al goed. Verliefdheid kan je dingen laten doen die je helemaal niet wilt doen, dat had ik vorig jaar ook met Myrthe, weet je nog? Jij hebt het me toen ook vergeven zonder dat ik iets moest doen", komt er uit Owens mond. "Wat was er dan met Myrthe?", vraag ik zachtjes. Nils en Owen kijken elkaar aan en moeten opeens lachen. Zo te zien snapt Rein er ook niks van. Ach, wat maakt het ook uit, het is weer goed en daar gaat het om. Het blijft een lange tijd stil. Oke, ik snap dat je niet met elkaar kunt lachen als iemand je gestoken heeft, maar het word ernstig ongemakkelijk. Ik sta op. ''Ik ben uhm.. helemaal vergeten dat ik zo thuis moet zijn!'', zeg ik om er onderuit te komen. ''Maar je ouders zijn toch op vakantie?'', vraagt Nils. Ik bijt op mijn lip.. Shit. Betrapt. ''Maar.. ik.. moet gewoon naar huis. Gaan jullie mee?'', vraag ik terwijl ik naar Rein en Owen kijk. Een beetje verbaasd staan ze op . We zwaaien nog even naar Nils en lopen naar buiten, richting het station. ''En waarom moesten we nu al weg?'', vraagt Owen. ''Wat denk je? Er werd 5 minuten niet gepraat en hij heeft je zojuist neergestoken. Als je naar hem toe wil, ga'', zeg ik terwijl ik naar de deur wijs. Oke, misschien ben ik wel een beetje bot bezig, maar ik snap niet waarom hij bij Nils wil blijven. ''Nee.. Ik heb behoefte aan slapen'', zegt Owen.
We stappen uit bij het station in Eindhoven. Nadat ik Owen een knuffel heb gegeven en Rein Owen zo'n jongensknuffel heeft gegeven, zwaaien we elkaar uit. Rein en ik moeten naar links en Owen naar rechts. ''NOG VEEL BETERSCHAP!'', roepen Rein en ik als hij bijna om de hoek is. Rein pakt mijn fiets en ik spring achterop. Ik sla mijn armen om zijn middel heen en leun mijn hoofd op zijn rug. Eindelijk een rustig momentje voor mij en Rein alleen, wat we de afgelopen dagen niet echt hebben gehad. Onderweg zijn we allebei stil. Ik weet niet hoe het komt, maar misschien zijn we gewoon allebei te moe om te praten. Gelukkig woon ik maar 5 minuten van het station af. Rein gooit mijn fiets tegen het hek en ik haal de sleutel eruit. Terwijl ik hem in het sleutelgat steek stoot Rein me aan. ''Je vader zit aan tafel. Ze waren toch op vakantie?'', vraagt Rein. Ik slik. Ik heb het nog nooit met hem over mijn vader gehad. ''Uhm.. dat is mijn moeders collega'', zeg ik, "mijn vader is een paar jaar terug overleden". Ik zie dat Rein niet weet wat hij moet zeggen, ik kijk hem aan, "het is oké, Rein. Je hoeft niks te zeggen". Ik vind het wel een beetje raar dat hij eerder thuis is, en waarom zit mijn moeder er niet bij? Ik doe de deur open en loop naar binnen, gevolgd door Rein. Als ik in de woonkamer zit, zie ik dat hij gehuild heeft. Natuurlijk denk ik meteen het ergste en ren naar hem toe. ''WAT IS ER AAN DE HAND?'', vraag ik. Hij blijft naar beneden kijken. Rein blijft een beetje verschrikt bij de deur staan. ''HALLO? CONTACT? WAAR IS MAMA!'', gil ik bijna. Ik durf te wedden dat de hele buurt het gehoord heeft. Bas houdt zijn hoofd een beetje omhoog, maar blijft stil. ''Ga even zitten'', zegt hij terwijl hij een stoel aanwijst. Ik luister en pak aggresief een stoel en ga voor hem zitten. ''WAT IS ER? BEN JE NOG VAN PLAN OM HET TE ZEGGEN?'', roep ik. Het lijkt net alsof de hele wereld stil staat, en ik gil voor mijn leven. Rein staat nog steeds bij de deur en Bas zegt nog steeds niks. Totdat zijn mond een beetje begint te bewegen. ''Romy.. Je moeder heeft kanker..''
