Inmiddels ben ik al een weekje bij opa en oma, maar vandaag ga ik weer terug naar huis. Nu ik erover nadenk was dit weekje eigenlijk nutteloos. Ik probeerde mama en papa te vervangen door opa en oma, alleen ben ik erachter gekomen dat dat niet kan. Hoe zou je in vredesnaam je eigen ouders moeten vervangen, zelfs als ze er net meer zijn en nooit meer terug komen?
Het is vandaag donderdag en ik zeg opa en oma alvast gedag, omdat ik na school gelijk weer terug naar huis ga. "Doei doei, bedankt dat ik hier zolang mocht blijven, het heeft me echt geholpen!", lieg ik. Na nog even hebben geknuffeld met ze, is het tijd om te vertrekken, anders kom ik nog te laat op school en dat moet ik niet hebben.
Onderweg naar school kan ik, zoals deze laatste paar dagen, alleen maar aan Rein en Rianne denken, wat ziet hij toch in haar? Het is een arrogante trut! Ik merk dat ik er weer bij moet zijn met mijn gedachten aangezien ik bijna naar het stuk wil fietsen waar Zoë en ik altijd afspreken, maar vandaag hoeft dat niet, ik moet namelijk een andere kant op. Wanneer ik ben aangekomen op het schoolplein, zie ik geen enkele fiets staan. Hé verdikkie! Ik herinner me weer dat ik vandaag en morgen vrij ben, studiedag of zo. Op een traag tempo fiets ik terug naar huis. Nu ik toch al wakker ben kan ik het best iets in het huishouden doen, dat moet natuurlijk ook nog gebeuren.
Na het stofzuigen en het dweilen begin ik al best moe te worden en besluit een dutje te doen. Mijn ogen vallen dicht en ik ben weer in dromenland. "Romy? Liefje?", zegt een stem. Huh? Wat hoor ik daar nou? "Ik ben het", zegt de stem. Dit keer is het geen vrouwenstem, maar een mannenstem, "papa?", vraag ik. Er komt een man in een zwarte jas naar me toe, ja hoor, papa. Ik ren naar hem toe en knuffel hem alsof alleen wij nog op de wereld zijn. Ik weet niet hoelang we nog hebben, dus ik vertel hem hoe het gaat met me, of.. misschien maak ik alles beter dan dat het is. "Je hoeft niet te doen alsof alles goed gaat, ik weet dat het niet goed met je gaat, ik weet wat er allemaal gebeurd is. Ik ben er bij alles wat je doet, dat weet je toch?", vraagt hij. Ik kijk hem met grote ogen aan, dat was ik helemaal vergeten! "Met mij komt het wel goed, na alles wat ik heb meegemaakt kan liefdesverdriet er nog wel bij", zeg ik. Ik zie dat er tranen uit papa's ogen komen, shit, denk ik. "Nee, liefje, het komt niet goed. Het komt niet goed zonder Rein, je moet je best doen", zegt hij zonder dat ik er iets van begrijp. "Rein kan me niet helpen, hij is nu met Rianne. En wat bedoel je met dat IK er iets aan moet doen? Ik kan niks, ik sta machteloos tegenover Rianne", zeg ik. Ik merk dat ik papa steeds minder goed kan zien en kan horen, dat betekent dat ik zo weer wakker word, met mama was dat ook zo. Met moeite zie ik papa's mond nog bewegen, "denk aan wat mama zei, Rein doet alles wat hij doet voor jou. Denk je dat hij met die Rianne wilt? Ze commandeert hem! Ze heeft iets waardoor Rein dit doet, maar daar moet je zelf achter zien te komen, sterker nog, je gaat morgen naar Rein om te vragen wat het is. Tussen jullie moet en zal het weer goedkomen". Ik schiet wakker, zag ik papa nou net? Ik kijk rechts naast me waar de spiegel staat en zie een glimlach verschijnen, "ik heb eindelijk mijn lieve papa weer gezien", fluister ik.
