"Romy, we gaan", zegt Rein, "en vraag me niet naar wie, het enige wat ik je kan zeggen is dat het iemand is die je wel wat kan opvrolijken". Oh.. Dus Rein heeft gemerkt dat hij niet tot me door kon dringen.. "Rein, dat is echt niet nodig, ik he", ik kan mijn zin niet eens afmaken of Rein onderbreekt me al, "jawel Room, het is wel nodig. Oja, en even dat je het weet, je moet je ogen de hele weg dichthouden want anders weet je waar we heen gaan".
- 1 Uur later -
Na een tijdje staan we blijkbaar voor iemand zijn huis. Ik kan nog steeds niks zien, mijn ogen waren dicht van het moment dat we uit Reins huis gingen tot nu. Met je ogen dicht treinen is best wel eng, ben ik achter gekomen. Rein belt aan en ik weet gelijk waar we zijn, "WE ZIJN BIJ OWEN, HE?", roep ik half schreeuwend. "Haha, ja, doe je ogen nu maar open", zegt Rein lachend. Ik open mijn ogen en zie Owen die net de deur open heeft gedaan, maar wat heeft hij toch aan.. Ik lach zo hard dat Rein en Owen zelf ook in een deuk belanden. Owen heeft zich verkleedt als een vrouw, hij heeft een croptop aan en een rokje, en die schoenen... hoge, roze pumps! Rein had gelijk, dit had ik echt even nodig. Als we naar binnen gaan, zie ik dat Owen het hele huis heeft "versierd" met domme foto's van Rein. Ik kan mijn lach niet inhouden en ik lach weer net zo hard al toen ik Owen in vrouwen kleding zag. Ik kijk naar Reins gezicht, dit had hij niet verwacht zo te zien. "Owentje toch, ik dacht dat je domme foto's van jezelf zou ophangen", zegt Rein lachend, "maar als mijn meisje hier blij van wordt, dan vind ik het prima". Ik geef Rein een kus en Owen een dikke knuffel, "bedankt jongens, jullie zijn de beste! Ik heb zoveel aan jullie, bedankt".
Een paar uur later zitten Rein en ik weer in de trein terug naar Waalre. Ik doe mijn handen in mijn jaszakken, omdat het best frisjes is hier, maar voel ik daar nou? Er zit een briefje in mijn linkjaszak. "Wat is dat?", vraagt Rein. "Geen idee, Rein", zeg ik en vouw het blaadje open.
Je ouders zijn de mensen die jou vanaf het allereerste bgin hebben gekend. Als kwetsbaar, afhankelijk kind heb je de veiligheid, liefde en zorg van je vader en moeder nodig om met vertrouwen 'uit te reiken', de wereld te gaan verkennen. Je leert dat je moeder even weg is, maar altijd weer terugkomt. Je leert om je te hechten, om troost te zoeken en te krijgen als je dat nodig hebt. Opgroeien is je stap vor stap losmaken van je ouders, leren het zelf te doen. Altijd vanuit het weten dat je ouders er zijn om op terug te vallen, ook als je al lang volwassen bent. Er is geen andere liefde zo onvoorwaardelijk dan de liefde van ouders voor hun kind. Het liefst willen we ouders zo lang mogelijk bij ons houden. Het is zo fijn als ze deel blijven uitmaken van ons leven en meedelen in onze vreugdes en er zijn in ons verdriet.
Dit is het ideale plaatje. De realiteit is niet altijd zoals we willen dat het zou zijn. Er kan onderweg van alles anders gaan, maar vergeet nooit dat je echte vrienden je zullen opvangen als je het moeilijk hebt.
De tranen vliegen uit mijn ogen. Er staat niet bij van wie het is, maar ik weet zeker dat het van Owen is, aangezien het niet van Rein is. "Gaat het wel?", vraagt Rein bezorgd. "Ja, het gaat wel. Ik neem aan dat jij het ook wilt lezen? Ga je gang", zeg ik. Na een minuut of twee heeft Rein het ook gelezen, ik zie dat hij zelf ook tranen krijgt. "Pff, hier zitten we dan, in een trein, allebei met tranen in onze ogen", zegt hij en veegt z'n tranen af, "het komt goed, ik help je er doorheen en Owen ook, we vechten ons er samen uit". Ik knik en kruip dicht tegen Rein aan. "Gelukkig is er niemand in de stilte cabine die ons zo ziet", zeg ik snikkend.
Wanneer we bij Rein zijn aangekomen is er niemand thuis. We besluiten om een filmpje te gaan kijken, even voor wat afleiding. "Heb je zin in een horrorfilm? Of een romantische film?", vraagt Rein. "Kies jij maar", zeg ik ongeïnteresseerd. Om eerlijk te zijn heb ik helemaal geen zin om een film te gaan kijken, ik kan alleen maar denken aan die brief van Owen.
Na ongeveer een anderhalfuur is de film afgelopen en zoals verwacht heb ik niet opgelet. "Ik ben best wel moe, ik ga slapen", zeg ik snel voordat Rein over de film gaat praten en me vragen gaat stellen. "Is goed, lieverd", zegt Rein lief. "Ga jij niet slapen?", vraag ik als ik net de trap op wil lopen. "Ik kom zo, ga maar alvast".
