Na een leuk middagje met Rein, Owen en Zoë, ben ik weer thuis. Wat heb ik mijn huis toch gemist. Ik zie een briefje op het aanrecht, van wie is dat?
Hallo Romy, aangezien we elkaar niet zo goed kennen lijkt het me geen goed idee om hier te blijven wonen. Ik heb met je oma en opa gepraat en als je wilt kun je daar terecht, maar als je liever hier wilt blijven, is dat ook begrijpelijk. Over de huur van het huis hoef je je geen zorgen te maken, dat betaal ik allemaal, als je blijft tenminste. Je bent nu alweer 16 en wordt bijna 17, ik weet en ik heb alle vertrouwen in je dat je best op jezelf kunt wonen. Je hebt mijn nummer, dus mocht er wat zijn kun je me altijd bellen. Groetjes, Bas.
Aardig dat Bas de huur wilt betalen. Ik sms hem dat ik hier wil blijven wonen. Alle herinneringen met mama en papa, de meeste leuke dingen hebben we hier meegemaakt. Ik kan niet zomaar ergens anders wonen. De rest van de dag wil ik helemaal niks meer doen. Aangezien het nog maar de eerste schooldag is, hebben we geen huiswerk of toetsen waar we nu voor moeten leren. Ik besluit om 1 van de moeilijkste dingen te doen sinds de dood van mama. Onze fotos samen weer eens te bekijken. De tranen springen uit mijn ogen als ik mijn allereerste foto met mama zie, ik was nog zo klein.
Na een tijdje stop ik, dat is waarschijnlijk het beste als ik mezelf nog groot wil houden. *Pling*, oh, een appje van Rein, "ze verlangt terug naar de oude tijd, maar die gedachten doen nu pijn. Hold on, hold on". Lief dat hij nog aan me denkt. Ik leg mijn mobiel weg en ga naar bed, de laatste paar dagen voel ik me minder depressief als in het begin. Ik moet het gewoon accepteren dat ik geen ouders heb, voor altijd huilen in bed brengt ze niet terug. Nadenken gaat lastig, aangezien ik binnen 5 minuten in slaap val.
De schoolweek gaat langzaam voorbij, maar het is eindelijk vrijdag, het laatste uur! Mainstreet gaat repeteren voor hun concert morgen en Zoë en ik komen als verrassing kijken. Als de bel gaat ren ik naar buiten, waar Zoë al bij het fietsenhok staat. Ik geef haar een knuffel. Het voelt echt alsof ik Zoë al superlang ken, maar ik ken haar nog maar een jaar. Ze heeft altijd al bij mij op school gezeten, nadat we contact kregen via Twitter, zijn we in het echt beste vriendinnen geworden. We fietsen samen naar het gebouw waar ze repeteren. Zoë maakt de deurklink zachtjes open en samen lopen we naar binnen. Onze eerste reactie is meteen: Wow. Het is supergroot en er hangen al allemaal spulletjes van Mainstreet. Ik trek Zoë mee naar een trap, waar het balkon is. Als we op het balkon staan zien we ze allevier al zingen. Ik twijfelde of ik mee wou, aangezien ik niet echt de beste band heb met Nils en Daan. Meteen kijkt Rein op en zingt zijn solo van mind is blown naar me. Net zoals hij deed toen ik mainiac was. De tranen springen in mijn ogen en ik ren zo snel als ik kan naar beneden. Zoë volgt me en we gaan vooraan bij het podium staan. "Zo dames.. Mainiacs mogen niet naar binnen he?", zegt Willem lachend. Hij weet dat we natuurlijk geen mainiacs meer zijn, maar hij komt niet meer bij van het lachen. "OKE JONGENS.. PAUZE! GOED GEDAAN!" , roept Maarten. Normale jongens zoals Owen, Daan en Nils lopen van het podium af, maar Rein springt er van af. "ROOMPJE!!", same vallen we op de grond. Snel staat Rein op. "Dat was niet de bedoeling..", zegt hij. Ik glimlach.
"Nou oke, dit zijn dus de kleedkamers", zegt Rein. Hij duwt mij en Zoë naar binnen. Overal staat eten en drinken. We gaan zitten op een stoel tegenover de jongens. Het is voor mij natuurlijk ontzettend ongemakkelijk aangezien Nils en Daan misschien nog wel steeds gevoelens voor me hebben? Ik bijt op mijn lip. De stilte wordt onderbroken doordat er een deur openvliegt. Reins gezicht trekt meteen wit.
