BÜYÜCÜ KIZ (TAMAMLANDI)

12.Bölüm

Yerimden kalkıp odama doğru yürümeye başlarken hala Klay'ın haince teklifini düşünüyordum. Saçma bir istekti ve bir sürü istenecek şey varken böyle basit bir şeyi istemesi tuhaftı. Neyse ki evlenmeyi istemedi diye düşündüm ve odama girmek için kapıyı açtığımda Lauri'yi karşımda buldum. Beni görür görmez koştu ve sarıldı.

"Teşekkür ederim."Sarılmayı bırakınca gülümsedim ve mutlu mu olmalıyım yoksa demin olanlardan sonra mutsuz mu bilememiştim.

"Ben bir şey yapmadım aslında. Klay affetmiş."

"Saçmalama. Klay asla affetmezdi."

"Ama affetmiş işte. Benim bir şey yapmama gerek kalmadı."

Babam ne olursa olsun yaptığın iyilikleri insanların yüzüne vurma derdi. Bu aklıma gelince Lauri'ye gerçekleri söylemekten vazgeçmiştim. Eğer bilseydi üzüleceğini hissedebiliyordum. Ölüm cezasından kurtulan biri için şuan mutluluk zamanı olmalıydı.

"Yine de teşekkürler."dedi odadan çıkarken. Sanki bir şeyler yaptığımı seziyor gibiydi. Odadan çıkışını izledikten sonra yatağıma oturdum ve gecenin erken gelmemesi için dua etmeye başladım. Yatağa uzanıp şimdi uyumak gece ise uyanık olmak iyi fikir gibi geldiyse de başaramıyordum. Düşünceler ve endişe yüzünden kafayı yiyecek gibiydim ama gözlerimi kapatıp uyumak için çabaladım.

Gecenin bir yarısı kalkmak... Karanlık olduğu için korkmam gerekirdi ama şuan gerçekten kalktığım için dua ediyordum. Yatağa iyice sokularak üstümü örttüm ve rahatlamaya çalıştım. Klay bu saate kadar gelmediyse şimdi de gelmez diye düşünmemle kapının açılması bir oldu. Gözlerimi kapadım ve uyuyormuşum gibi zannedip gider diye umdum. Tabiki de umduğum gibi olmamış kapıyı kapatma sesini o an duymuştum. Yanıma doğru sokulduğunu hissetmemle bir an gözlerimi açtım ve arkama bakmamaya çalıştım.

"Uyudun mu?"Sesi kısık ve masum geliyordu. Ben cevap vermeyince elini belime attı ve beni kendine çekti.

"Ne yapıyorsun?"dedim kendimi uzaklaştırarak ama herhangi bir değişim olmamıştı. Gücü üstün geliyordu ve dönecek olsam yüzü yüzüme değecek kadar yakınlaşmıştı.

"Uyumaya çalışıyorum."

Cevap vermek boşunaydı. Şimdi yapacağım herhangi bir hareket onu sinirlendirmekten başka hiçbir şeye yaramayacağı için susmaya çalıştım. Evet, karanlıklar kralı yanımda uyuyordu ve bu his oldukça tuhaftı. Benim hissettiğimse sadece korkuydu. Klay'ın yapacakları değildi korkmamın sebebi asıl ona bağlanmaktan korkuyordum. Onu görünce yaşadığım bazı hisleri daha önce yaşamamış olmam nedeniyle korkuyordum işte. Klay'ın sesinden, gözlerinden, kendinden ve asıl da hislerimin karşılıksız olmasından korkuyordum.

   Bugün dışarıya çıkmak istemiyordum. Çünkü Klay'la karşılaşmak beni utandıracaktı, biliyordum. Sabah kalktığımda Klay yanımdan çoktan gitmişti ve bu beni utandırmıştı. Keşke ilk ben kalkıp odayı terk etseydim diye düşünüp kendime kızdım ve tekrar pencerenin karşısına geçerek dışarıyı izlemeye başladım. Dışarıda sadece grup halinde konuşup gülüşen muhafızlar vardı ve birkaç kadında bahçede yürüyordu. Krallıkta oturan insanlar şatonun en üstünden bile görünmeyecek kadar uzaktaydı ve bu şatonun neden bu kadar uzağa yapıldığını merak ediyordum.

Lauri'nin gelip bugün büyü dersinin olmadığını söylemesi iyi olmuştu. Ama bu tüm gün boyunca odadan çıkmamama sebep olduysa da Klay'ın umurumda değildi. Gelip neden dışarıya çıkmadığımı sormaması sinirlenip durmama sebep oluyordu. Hareketleri birbirleriyle tutarsızdı ve yaptığı şeyleri sanki yapmamış gibi davranabiliyordu. Ne bekliyordum ki? O bir kraldı ve istediğini yapardı değil mi?