Last Section ✔️

Chapter 66

Dedicated to PortalMentis

A/N: This chapter is for you thank you for being nice to me and for voting every chapter of this story.^.^

Sofia's Pov

Natapos ang meeting at pumunta na muna kami sa quarters nila kuya ford dito sa empire para makapag pahinga. Madaling araw na kasi kaya nag decide sila na mamaya nang umaga umuwi.

Napapaisip pa lang ako na liliwanag na ulit mamaya ay parang gusto ko na lang wag matapos ang gabing ito. Susko! Ang dami kong gagawin mamaya, ako kasi ang acting secretary ulit ng school dahil sa bwiset na mayumi na yun! Hindi naman pala kaya nagpalagay pa sa pwesto ko na yun! Ako dapat yun at hindi lang dapat ako acting secretary kung hindi siya umepal e! Hindi din sana mawawalan ng ama ang anak ko!

(Ms.M: Wait sofia? Pagiging secretary mo pa din ba pinag uusapan natin dito?)

Oo naman author! Pagiging secretary ko pa din! Isa ka pa e.

(Ms.M: Okay sige, kunyari naniniwala ako sayo. -.-)

Hindi ko na lang pinansin si author palibhasa walang lovelife. Umupo na lang ako sa couch na nandito at nagkanya-kanya din sila ng pwesto. I rested my head and close my eyes. Inaantok ako. Naramdaman kong may tumabi sa'kin, based on his scent i know it's joaquin. He massage my temple kaya nare relax ako.

I open my eyes and slightly smile at him. Nagugutom ako. Parang ang bilis natunaw ng kinain namin kaninang dinner. Nahalata siguro niya ang itsura ko kaya tumayo siya at dumiretso ng kusina. He already knows me pag ganito ako. It's either i want to rest or i want to eat.

"Princess, tell me. Kayo ba ni medina?" Napatingin sa'kin ang lahat habang hinihintay ang sagot ko.

My gaze landed to the person who is now talking with someone on the phone and smiling. I wish he can smile at me like that again. Bakit ba parang ang bilis ng mga pangyayari? Bakit hindi ko kaagad naprotektahan ang relasyon namin? Ganito pa kalupit sa'kin ang tadhana? Ibibigay niya sa'kin ang gusto ko and just a snap kukunin din niya agad? Wala na ba talagang pag asa na makinig siya sa'kin at balikan ako? Magkaka anak kami oh!

I can feel I'm in a verge of crying when i heard kerby speak.

"Hey, no need to cry. We're just asking. Hindi naman kami galit e." Sabi ni kerby at napatingin pa kila kuya na parang pinapatigil sila sa pagtatanong.

Nag iwas naman ng tingin ang lahat at biglang nagtama ang tingin naming dalawa. Ang malalamig niyang tingin na pinapakita niya sa'kin no'ng una ay nagbalik nanaman. Nagulat ako ng bigla siyang tumayo at tinago ang cellphone sa bulsa niya.

"I have to go." Maikling sabi niya at pipihitin na sana niya ang doorknob nang magtanong ang mga kaibigan niya.

"Carmelo? Where are you going?" Tanong ni jedric.

"Oo nga! Sabay-sabay na tayo, mamaya kana umuwi." Sabi ni rafael habang kumakain ng hindi ko alam kung anong tawag dun.

Humarap siya at ngumiti. Bakit parang ayoko makita yan ngiti na yan ngayon? Kung dati tuwang tuwa ako sa tunog ng tawa niya at makita lang ang mga ngiti niya ay buo na ang araw ko. Pero ngayon? Bakit ayaw ko ng makitang ngumiti siya ng ganyan lalo na kung hindi naman ako ang dahilan.

"I'm sorry guys, let's just meet later at school, we have a lots of time later since it's a school festival." Akmang aalis na sana ulit siya ng magtanong si kerby.

"Bakit ka ba nagmamadali?" Tanong ng lalaking to sa tabi ko while he's caressing my hair. Nakita kong umigting ang bagang ni carmelo at tinitigan si kerby.  

"Mayumi needs me. I need to go to her." Pagkasabi niya no'n ay mabilis siyang lumabas. And that's it hindi ko na napigilan ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

Napatingin silang lahat sa'kin at nakita akong umiiyak ng walang tunog, tingin ko pag hindi ko ito nailabas sasabog ako. Halos mataranta silang lahat kung paano ako patatahanin, pero maski ako ay hindi ko din alam kung paano patatahanin ang sarili ko. Ganun na lang ba kadali para sa kanya ang lahat? Akala ko pa naman mahal niya ako. What a lie.

"Sofia, stop crying please. Bakit ka ba nagkakaganyan? Ano bang nangyari sa inyo ni carmelo?" Tanong ni kerby. Madami pa siyang tinanong at isa na dun kung bakit daw hindi na tuloy ang kasal.

Ilang minuto akong nakatulala sa kanila nila kuya na nasa harap ko na din pala, I look at joaquin sa ilang linggo naming magkasama ay nasanay  akong humihingi ng opinyon sa kanya. Lalo na ngayon. He nod and smiled at me. And as if on cue sinabi ko ang lahat pati na din ang pagbubuntis ko.

Pagkatapos kong sabihin to lahat sa kanila ay dinaig pa nila ang mga magulang ko sa mga reaksyon nila. Kung sila mama ay natanggap agad, itong tatlo ay halos paglalamayan na siguro si carmelo kung nandito pa siya.

"What the hell?! Anong tingin niya sayo?! G*go ba talaga yan si petterson ha Kerby?!" Galit na galit na tanong ni kuya ford na pinapakalma ni marie at reese.

"Kuya kumalma ka nga! Daig mo pa sila tito e!" Iritang sabi ni marie.

Hinayaan lang namin silang magwala habang ako ay tahimik lang, si kerby kanina pa kumalma pero tahimik lang sa tabi ko. Hindi ako sanay na ganito siya sa'kin. Mas gusto ko yung ngumi ngiti siya at nagiging rectangle ang bibig niya. Gusto kong kinukulit niya ako hanggang sa mapikon ako.

"Kerby, are you mad?" Hindi ko napigilan ang sarili kong hindi mag tanong.

"Kaya pala nag iba ka, vitamins huh!" Sabi niya at ngumisi. Seryoso lang ang muka niya at tinaliman lang ako ng tingin.

"Oy, kerby umayos ka nga! Buntis yan kausap mo. hindi naman niya sinasadya na hindi sabihin sa inyo, kahapon nga lang din namin nalaman e." Sabi naman ni tyrant.

Hindi siya pinansin ni kerby at tumayo ito palakad sa veranda ng quarters, hindi ako nagdalawang isip na sundan siya. I hate him for being this cold. Ayoko ng ganun siya. Don't get me wrong wala akong gusto kay kerby. Ayoko lang talagang ganyan siya.

Tumabi ako sa kanya at tumingin din sa langit. It's really peaceful out here. There's a lot of stars in the skies, bilog din ang buwan kaya mas lalo itong gumanda sa paningin ko.

"I'm not mad at you. Nagulat lang talaga ako sa mga nangyari, hindi ko kasi akalain na may laman na pala yan no'ng una pa lang. Kung may galit man ako para yun sa isang taong g*g*!He's my friend and like a brother to me and I understand him pero ngayon? Hindi ko ata magawang intindihin siya dahil sa ginagawa niya sayo." Nagpipigil na galit niya.

Napangiti ako. Im really lucky to have a friend like him. At first his presence is very intimidating because of his serious face. But when you get along with each other, you're always going to thank God because you met a guy like kerby. He's overprotective with the one he loves, he always care.

"Thank you kerby." Tanging nasabi ko at niyakap siya. He hugged me back and lean on my shoulder.

"You're welcome and please stop crying puma panget ka e." Sabi niya kaya nahampas ko siya. Bwiset na to. Okay na sana e.

Ilang minuto din kaming natahimik ng bigla siyang magsalita.

"So what's your plan? Aalis ka ba when the war comes?" Tanong niya habang nakatingin sa'kin.

I shake my head as a no. Napanganga naman siya sa sinabi ko. "What?! Ano ba pina plano mo? Don't tell me..." Tumango ako sa tanong niya.

"Woah! No way sofia! There's no way in hell that you're going to that clash! Tingin mo papayag ako tapos ganyan ang lagay mo?! Ano bang iniisip mo? Magpapakamatay ka ba?!" He frustrated said it infront of me.

Huminga ako ng malalim at pinakalma siya. Wala na silang magagawa, hindi na nila mababago ang desisyon ko. Kahit na buntis pa ko.