Chapter 23
Second Life
.
It was cold, very cold. My muscles became numb and I was lacking of oxygen. That time, I was so ready to face death, to accept my fate. But it seems that it wasn't really my time yet.
I was given a second chance. Para siguro magawa ko na ang mga bagay na dapat kung gawin. Ang itama ang ilang bagay na maaari ko pang itama. Subalit ang pagkakaligtas ko'y nanatiling misteryo para sa akin. How did I survived? Did someone saved me or some miracles happened?
Even though my eyes were close, alam kong may nakahawak sa kamay ko. Dahan-dahan kong ibinuka ang mga mata ko at hindi ko na kailangang itanong kung nasaan ako dahil tiyak akong sa ospital ang bagsak ko matapos ang mangyari kahapon. I am in a white four walled room. My poor little boy is comfortably sleeping on the couch, at kahit hindi ko na titigan ng mabuti, I already know who was holding my hand right now. Amoy niya pa lang alam kong siya ito.
I smiled and caressed his soft hair.
"Khalil," I call his name.
Hindi ko sinasadya pero nagising siya sa ginawa ko at hindi ko mawari kung natutuwa ba siya o sobrang natutuwa na gising na ako.
He calls for the doctor to examine me and while waiting for the doctor kinausap ko muna siya. I am so bothered in his tears.
"Why are you crying?" I asks him but instead of answering, he shook his head and kissed my forehead.
"Anong nangyari matapos kong mawalan ng malay kahapon?" I asks him.
Hinaplos niya ang buhok ko at magsasalita na sana siya nang biglang nagising si Eurence at nag-iiyak papunta sa amin.
"Mommy! You're awake!" the kid says katabi ng ama niya.
"A-akala ko, i-iiwan mo na kami. T-tagal mo kasi mag wake-up," he continued.
Kahit nagtataka ay ngumiti ako sa kanya at sinabing hindi ko sila iiwan. I looked at my husband to find answers to my questions.
He sighed and smiled bitterly.
"You were in coma. Three weeks ka na rito sa ospital and I was so worried na baka...hindi ka na magising."
I thought everything happened yesterday pero tatlong linggo na pala nang mangyari ang lahat and I was unconscious for three fucking weeks. Sa sakit ng katawan ko ngayon, talagang masasabi ko na napuruhan talaga ako nang husto.
When the doctor came in, masaya niyang ibinalita na stable na raw ako pero hindi pa ako pwedeng e discharge dahil may mga test pa na gagawin. She recommended me different types of medicine that would help me to heal my wounds.
"Also, you need to be careful with your body. No more extra activity, like what you've done just to rescue the President's daughter, and please, take your vitamins daily and eat a lot of fruits and veggies, it would be a great help for your body."
Kahit nagtataka ako sa iilang sinabi niya ay isinawalang bahala ko na lamang ang mga ito at tinanguan siya. I have a lot of questions and only Eight could answer me.
"Mommy, you eat this one," Eurence said nang matapos balatan ni Khalil ang orange.
Sinubuan niya ako at tinanggap ko iyon pero kalahati pa lamang ang nakakain ko'y umayaw na ako.
Eurence protested nang umayaw na ako. He wanted me to eat the orange para raw maging healthy ako.
"Try this one," Khalil said sabay subo sa akin ng kiwi na kahihiwa niya lamang.
Naubos ko ang kiwing hinanda niya pero nakukulangan pa ako. Hindi naman nakapaniwala si Eurence na naubos ko ang kiwi, na siyang paborito niyang kainin nang nasa Spain pa kami.
BINABASA MO ANG
✔️Incarcerated Hearts (BOOK 2 of Under Arrest: Dela Conde No. 1)
Romance@AquiraWP Separated by fate, united by love. Book 2 of under arrest dela Conde #1 WARNING: DO NOT READ THIS STORY WITHOUT READING UNDER ARREST. I REPEAT, READ UNDER ARREST FIRST. 😉 #538 in action (12\23\17) #638 in action (11\10\17) Photo not mine...
