✔️Incarcerated Hearts (BOOK 2 of Under Arrest: Dela Conde No. 1)

Chapter 38: The Island Of No Hopes

(THIS IS UNEDITED PLEASE BEAR WITH ME XD lol...)

Chapter 38
The Island of no hopes
.

At that incident, I really thought it was my end. I already consider it as my calling but suddenly someone tried to stop me to totally embrace that calling.

Just like before, he is still there kung nasa bingit na ako ng kamatayan. I still remember before kung paano niya ininda ang sakit at hirap noong na kidnap ako dati. I know that memories should belong to the past, but my point here is that, he is still the same Henrik I met before,but he matured, of course.

Nang magising ako ay gising na rin siya at nakatoon lang ang tingin niya sa labas ng kweba. His other arm rested on my belly, trying to hold me. Kung hindi niya lang sinabi sa akin na magbihis ay makakalimutan ko na talaga na bra lang yong suot kong pang-itaas. No wonder why hindi siya nakatingin sa akin.

He offered me na bubuhatin na naman niya ako papuntang dalampasigan. Doon niya muna ako iiwan pansamantala para makapaghanap siya ng makakain naming dalawa at para na rin kung may sakaling rescuer ay makita ko kaagad at makahingi ng tulong. I insisted on his offer first pero hindi niya man lang ako pinakinggan at walang ka hirap-hirap niya akong binuhat papuntang dalampasigan.

Tahimik lang siya at halos magtagpo na ang kanyang mga kilay. He's not on the mood, I can feel it. Pero bakit naman? May iniisip ba siya? Pero ano naman?

"May problema ba?" tanong ko sa kanya nang Di ko na na pigilan ang sarili Kong usisain ang dahilan ng pagiging tahimik niya.

Bumuga siya ng malalim na hininga bago nagsalita. Nakaupo ako samantalang siya ay nakatayo kaya nakatingala ko siyang tinitigan habang nasa malayo ang tingin niya.

I thought he was going to tell me what's on his mind but instead he told me to wait for his return dahil maghahanap lang siya ng pagkain. I sighed at that and just nodded at him. Nang paalis na sana siya ay tinawag ko siyang muli habang tinuturo ko ang dagat.

Hindi ko na nakita ang reaksyon ng mukha niya pero napansin Kong napahinto siya at naglakad pabalik sa kung saan ako nakapwesto.

"Ano yon?" tanong ko sa kanya.

Sinundan niya naman ng tingin ang tinuturo ko and he told me to wait dahil titingnan niya muna kung ano iyon.

Hanggang baywang na niya ang tubig bago niya nakuha ang isang. Wait, is that a luggage?

"It's just a luggage!" sigaw niya bago naglakad pabalik buhat-buhat ang isang bagahe.

"I hope there's food in it," komento ko habang binubuksan niya ang bagahe but I was disappointed when we didn't even see kahit isang mansanas man lang. Despite of that, I'm also thankful dahil damit ang laman nito, which means may pagbibihisan na kaming dalawa. Ooh, wait, pambabae ang mga gamit.

But, well, that's not my problem anymore. It's up to him if he would wear a spaghetti strap fitted shirt or not.

"I guess we will have a grilled fish as our breakfast now!" sabi niya sabay bunot ng lighter sa loob ng bagahe. Sinubukan niya kung gumagana pa ba, luckily, it is still working.

That day, he decided to go fishing gamit lamang ang pinatulis niyang sanga ng kahoy. Ika nga niya, he's doing the 'traditional fishing way' ng mga ninuno natin. He was so determined and very positive na may mahuhuli siyang isda sa dagat samantalang ako ay kumakain lamang ng saging na tira namin kahapon.

I don't know how did we ended up here in this island. Wala ni isang katao rito maliban sa aming dalawa. We cannot even peek a sight of the ship. Hindi ko rin alam kung nasaan na kami at kung gaano ba kami kalayo sa pinangyarihan.