Seda'yı yavaşça arabanın arka koltuğuna yerleştirdikten sonra kapısını kapattı ve arabanın arkasından dolaşırken derince bir nefesi burnundan çekip ciğerlerine ulaştırdı. Ardından dudaklarının arasından verdikten sonra kalbini dizginleyip zorla da olsa yutkundu. Seda söyledikleri ve yaptıkları ile Mehmet'in başını döndürürken, Mehmet bu durumdan dolayı oluşan hislerini bastırmaya çalıştı. Seda fazlasıyla utansa da ve cevap alamasa da daha fazla ses etmedi.
Mehmet arabanın ön koltuğuna geçip, emniyet kemerini taktıktan sonra yola çıktılar. Radyo hafif bir şekilde müzikler çalarken arabanın içinde mutlak bir hakim olan sessizlik at koşturuyordu. Sonra bir şarkı çaldı ve Seda mırıldanmaya başlarken, Mehmet'in gözleri dikiz aynasından arka koltukta dışarıyı izleyen Seda'ya takılıp kaldı. Seda şarkıyı mırıldanırken, Mehmet şarkının ne olduğunu anlamak için, direksiyonda gömülü duran ses düğmesine dokunarak, şarkının sesini yükseltti.
"Seviyorum ama buna boyun eğmem,
Aşkımı sakınırım ama gizlemem,
Her hücrem seni çağırırken,
Aşkı kaçamak gözlerden uzak yaşayamam ben."
Mehmet'in gözleri, dikiz aynası ve yol arasında kaçamak bakışlarla mekik dokuyordu. Mehmet genelde şarkı dinleyen bir tip olmadığı için ilk defa bir şarkı onun dikkatini çekiyordu. Şarkı bittiğinde Seda sustu ve gözlerini kapatıp başını geriye doğru yasladı. Mehmet içinde bir burkulma hissettiğinde, ne olduğunu düşünmeye başlamıştı bile. Seda gözleri kapalı iken sadece önde oturan ve arabayı kullanan Mehmet'i hayal ediyordu oysa ki. Evet, gizli aşk Mehmet'ti ama kendi bile bunu kabullenmiyordu.
Eve geldiklerinde akşam saatleri olmak üzereydi. Seda kapıyı açarken, Mehmet yanındaydı ve istese de istemese de Mehmet'e tutunmak zorunda kalmıştı. Arabadan inip eve doğru ilerlemeye çalışırlarken, Seda'nın canı yanıyordu. Gözlerini sıkıp ayağını yavaşça yerden kaldırdıktan sonra dudaklarının arasından acılı bir soluk bıraktı Seda.
"Seni taşımamı ister misin?"
Mehmet'in sesi kulağının hemen dibindeydi. Seda gözlerini açıp bakışlarını yerde gezdirdikten sonra başını evet anlamında aşağı ve yukarı salladı. Mehmet tekrar Seda'yı kucaklarken, kalp atışlarının yeniden bozulması ile yutkundu.
Eve girdiklerinde, Ebru Hanım ve Ziya Bey kızlarını görmenin mutluluğunu yaşarken, Sena ve Alper ortada yoklardı. Mehmet, Seda'yı merdivenlerden yukarı taşıyıp, odasına getirdi ve yatağına yatırdı. Seda diklenmeye çalışırken kolundan tutup beline doğru sarıldığında bu sefer Seda yutkunmak zorunda kaldı. Mehmet geri doğru çekip sırtına yastık destekledikten sonra Seda'dan ayrıldı ve hazır ola geçti. İçeri Ebru Hanım ve Ziya Bey girdiklerinde, Mehmet kaçamak bakış atıp odayı terk etti.
"Kızım..."
"Anne."
"Sana bir şey olacak diye o kadar çok korktuk ki."
"Bana bir şey olmaz anne."
Ziya Bey kızının yanına gelip yatağa oturdu ve elini kızına uzatıp yanağını yavaşça okşadı.
"İyi misin?"
"İyiyim baba, merak etme, daha da iyi olacağım."
"Biliyorum ama yine de senin için endişeleniyorum."
"Endişelenmene gerek yok baba. Sen değil misin bana koruma tutan?"
"Ama onla bu bir değil ki kızım."
"Baba, Mehmet bana bir şey olmasına izin vermez."
Mehmet kapı önünden konuşulanlara kulak kabartıp dinlerken istemsizce adı geçtiğinde gülümsedi. Ebru Hanım'ın ise içine kurt düştü.
