What Hurts The Most (Lacrosse Villavista Series #2)

Chapter 22

Chapter 22

**

The tears sneaked out from my eyes. Nakayuko lang ako habang nakaupo sa sofa ng condo ni Stan. I bit my lower lip, hindi naman dapat ako umiiyak pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. I can't control my tears anymore.

We're okay. I thought, we're okay. Nung unang pumunta ako sa kanila ay hindi naman ganoon ang ipinakita niya sa akin. He's smiling and communicating with me. Hindi siya ganoon noong nakilala ko siya.

"Raea..." tinawag ako ni Stan.

He kneeled down para magkapantay kami. He lifted my head but I looked the other way. He took a deep sigh. Ramdam na ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso niya ngayon.

Gusto kong magalit pero hindi ko magawa. Nung naramdaman ko na parang may mali. Ito talaga ang mali. Ako at siya, hindi puwede dahil ayaw ng kaniyang daddy pero sa anong dahilan?

"I'm sorry..." nakayuko siya at hinaplos haplos ang kamay ko. "I'm really sorry."

Actually, Stan has no fault at all. Wala siyang kinalaman sa pagkadisgusto ng kaniyang ama sa akin. Hindi ako maniniwala kung alam ni Stan na ayaw na ako ng Dad niya nung una pa lang dahil alam kong hindi.

"Raea, I'm really sorry. Hindi ko alam kung ilan beses ko nang kinumbinsi si Dad na gustuhin ka." He took a deep sigh, "Naalala mo nung tatlong araw akong nawala? It's because he investigates you. He hates you at pinigilan niya ako sa'yo but of course I won't obey him."

I know, Stan. I know you won't leave me like everyone else does to me.

"I love you so much, Astrealliana. I can't let you go. God knows how much I want to fight for you. You're my sweetest downfall,"

The tears fell down from my eyes. Hindi ako nagkamali ng minahal. Siya 'yung tipo ng tao na una mong nakilala ay playboy siya pero hindi mo na mapapansin na sa bawat araw na lumilipas maluhod na pala kayo sa isa't isa.

Marami kaming naging struggle sa relasyon namin. Sa mga selosan, na madalas nagiging way ng pag aaway namin pero agad din naman naaayos pero itong problema na 'to ngayon. Hindi e, mali talaga. Mahirap labanan.

It was Stan's parents. Dad rather. Hindi ko kayang labanan ang magulang ng boyfriend ko. Gagawin ko na lang ang lahat par magustuhan niya ako para sa anak niya.

"Damn, Raea. Stop crying. It's breaking me." Namamaos na sambit nito.

Pinunasan ko ng marahan ang mga luha sa pisngi ko. Tinignan ko siya ng diretso sa mga niya. I saw pain, sadness, guilt and he's breaking.

"Stan... I'm sorry because I'm just Raea. Hindi ko man lang kayang ipagmalaki ang sarili ko sa mga magulang mo. I'm a shattered person, worthless, wala akong pangarap na hindi nasira..." I almost choked with my words.

I swallowed hard. I'm not crying anymore but my heart is breaking into pieces. Alam kong pareho kami ng nararamdaman ngayon ni Stan. We are connected to each other.

"No, Raea! Don't say that! Hindi ka worthless. You're worth it. Huwag mong sabihing wala ka pang naipagmamalaki, because you have..."

He cupped my face and caressed my cheeks. His lips parted and heavy breathing. Malakas ang tibok ng puso ko pero pinipigilan ko.

"Ano ang puwede kong maipagmalaki, kung ganoon, Stan?"

He smirked but in a serious way. "Hindi pa ba sapat na dahilan ang napabago mo ang isang gagong lalaki?"

I cleared my dry throat. Ang bigat na nararamdaman ko mula pa kanina ay napalitan ng saya. Tila may humahaplos sa puso ko.

"You've changed me... Everything about me."