A Little Push [On-Hold]

Chapter One

"Maxine? Are you ready ?" tanong sa akin ni Nahnah, my ninang. Tonight, I'm going to meet my mother as well as my brother too. We'll be together from now on. I can't help but to smile. Nahnah tap my shoulders.

"Everything will fall into it's rightful place. I'm so proud of you, Max. You overcome your sickness, and now you're all beauty and grace. How I wish your tita Ella is as sweet as you. You know how brat my daughter is." we both laugh.

Her daughter, miss Rafaella Benitez, is kind of weird sometimes. One moment she's sweet but the next moment, she acts like a crazy woman. Still, we love her. She's an amazing model by the way.

We rode the car to the villa where my mom's staying, and my twin brother too. I missed my brother, we've only met thrice eversince I was diagnosed positive with Luekemia when I was six.

Mama is looking at me, staring even. I want to jump into her arms, I still can't believe my mom was now in front of me.

"Priscila, meet Maxine. Your daughter." Ninang introduced me while smiling at mama Marianne. I saw my brother winked at me then exchanged knowing looks with our mother.

"You know about this?" she asked him. My heart is pounding too loud and hinihiling ko na mayakap ko na si mama. Excited na akong mayakap siya. Matagal na panahon na sa pictures and videos ko lang siya nakikita, para lang akong stalker noon. Ngayon, nasa harap ko na si mama at nakikita niya na rin ako.

"Yes mom. I met her when you were blind. She's very sick back then. And she was transferred to America after your eye surgery.

You should cherish this moment while I'm being cool about it, mom. I want to hang out with sis too. Right Max?"natawa ako sa mga pinagsasabi ni kuya

"Yes, kuya." sagot ko at bumaling kay mama. Tumulo na nang tukuyan ang mga luha ko.

"Mama, I'm glad we're both healthy now. I can hug you tightly now." sabi ko at ako na ang unang lumapit para yakapin ang mama ko.

"Oh! My baby! Where were you all this time!? Maitha, what's all of this?" tanong ni mama kay ninang.

"She almost died. You too, almost died. How can we let you see each other dying? Not with all of your troubles back then Marianne, hija." paliwanag ni ninang.

"W-what? M-Marianne w-who?"mama asked.

She is not Priscila Voda, she's a pure filipina and walang trace ng banyaga sa dugo ng mama ko. Kung ano man ang itsura niya ngayon ay dahil iyon sa mga pagbabago niya this past fourteen years, simula ng ipagbuntis niya kami ni kuya Marcus. Pero hindi maikakaila na kamukhang kamukha niya kami ng kambal ko kahit na mukha na siyang foreigner. Napakarami na nang mga pangyayari sa lumipas na mga taon.

Everything went well kahit halos iyakan ang nangyari sa pagitan ng mga pagku-kwento ko.  Naipaliwanag ko na sa kapatid ko at kay mama ang lahat lahat maliban ang tungkol kay tita Mariel na halfsister ni mama at sa lola Hilda namin na stepmother ni mama, minsan ko lang kasi sila nakita at hindi pa ganoon kaayos ang lagay ni lola.

May isa pa nga pala kaming lola na sa papa naman namin, si lola Rica, na madalas akong dalawin sa Manila nitong mga nakaraang taon. Medyo spoiled ako roon kaya naman napapayag ko na siya nung sabihin kong gusto kong magkabalikan ang mga magulang namin ni kuya. Hanggang ngayon kasi ay galit pa rin si lola kay papa pero sa huli ay alam kong mapapatawad niya pa si papa dahil ganun naman talaga ang mga magulang, hindi ba?

At si lolo Edgar ko,  heto at kayakap na si mama. Masinsinan silang nag-uusap habang si kuya, heto at nilalaro ang mahabang buhok ko.

"Maxine,  your hair's so beautiful. It's like Jenny's hair. " sabi ni kuya.  Si miss Jenny ay ang assistant ni mama sa pagiging fashion desighner. Mas matanda iyon sa amin ng ilang taon.

"Kuya, do you really like her?  I thought she's engaged? " tanong ko.

Ngumiti lang ito sa akin at inaya na akong mamasyal. Nagpaalam kami kanila mama at lolo, papasyal kami saglit sa dalampasigan habang di pa masyadong malalim ang gabi. Wala na ang mga bisita kaya naman paniguradong maa-abutan pa naming gising sila mama pag-uwi namin. Marami-rami kasi silang pag-uusapan ni lolo tungkol sa nakaraan.  Sana ay bumalik na ang mga ala-ala ni mama. At sana, this time ay maging matino na ang papa namin. Matanda na siya para magpatuloy sa pamumuhay niya ng walang direksyon. Ngayong magkakasama na kami nila mama at kuya Marcus, dapat magkaroon na ng kabuluhan ang mga ginagawa ni papa.

I've been wishing for a whole family. And I believe that I can make it happen. Wala namang mangyayari kung hahayaan ko lang ang tadhana, baka uugod-ugod na ang parents ko eh hindi pa sila nagkakabalikan, lalo pa ngayong nasa iisang lungsod lang sila...

"Hey Maxxy,  I saw this pretty girl in town plaza. Teach me how to speak in tagalog. I think I have another crush. " nakangiting saad ni kuya.

"Sure. I'll help you move on from your unrequited love." sagot ko.

Ginulo lang nito ang buhok ko at nagpatuloy na kami sa paglalakad sa buhangin.

Napakaganda ng gabing ito. Maraming bituin sa langit na nakapalibot sa crescent moon, at malamig ang simoy ng hangin. Pero ang pinakamaganda ay ang isiping malapit ng mabuo ang pamilyang dati ay hinahangad ko lang na makuha. Sawa na akong makipamilya kanila ninang Maitha/Nahnah. Gusto ko naman ay yung tunay kong pamilya.