A Little Push [On-Hold]

Chapter Seventeen

Nagmamadali akong umakyat patungo sa itaas kung nasaan ang mga damit kong hinubad ko kagabi.

Hinalungkat ko ang mga bulsa ng jogging pants ko at mula sa likurang bulsa ay nakuha ko ang hinahanap ko.

Pagbaba ko ng hagdan ay agad kong hinanap ang kambal ko, nakita ko ito sa garden kausap ang nobya nitong tila isang sawa na lingkis na lingkis kay kuya Marcus na naidlip.

"K-kuya. Pahiram ako ng kotse mo. Please." walang pag-aalinlangang saad ko.

Marunong naman akong magmaneho, yun nga lang ay nasa bahay pa namin nila mama ang lisensya ko. Siguro'y ipapahatid ko na lang sa mga kasambahay hanggang sa bukana ng Lopez Heights Subdivision na kinatatayuan ng mansion ng mga magulang ko.

"No." Marcus answered.

Natitilihang napatitig ako kay kuya. Anong problema nito?

"Common, I'll take you wherever you're going. Let's go." sabi nito at iniwan ang jowa nitong nakabusangot ang maliit na mukha.

Wala na akong nagawa kaya nagmamadaling sumunod ako sa kanya patungo sa parking lot kung saan naroroon ang Jaguar nito. 'Bago na naman.'

"H-hello, Gina?..... Ano na?  Nariyan pa ba?  Anong oras ba ang alis niya riyan??" tanong ko ng sagutin kaagad ni Gina ang tawag ko.

Bagama't alam kong nagtataka na ito sa pagiging malapit ko kay Donatello ay hindi ito nang-uusisa pa.. Si Lulu naman ay tila walang paki-alam sa mga ganitong issue.

"Naku, kakalabas lang nila ng resort nung isa pang kano na kaibigan diumano nito. Ang lolo Thor mo!?,  aba'y maaari bang bumiyahe ang lasing?  Tsk tsk.. Halos kaladkarin na nga iyong tao pasakay sa kotse.. Huwag mo nang puntahan rito.. Malamang ay nasa daan na iyon patungong Maynila." pagkukuwento ni Gina sa akin.

"Ganoon ba? Sige, salamat." tanging saad ko na lamang at ibinaba na ang linya.

"Sino yang kinausap mo Maxine?" seryosong tanong ni kuya Marcus sa akin.

"Kuya, pwede mo ba akong ihatid sa airport? May kailangan lang kasi akong ibigay sa isang taong nakilala ko. K-kung hindi naman pwede sayo ay sa bus station mo na lang ako ihatid." tanging naisagot ko sa katanungan ng kambal ko.

"Tsh, ihahatid na kita. Road trip na rin ito. Namiss kita eh, sis."

Ngiti na lamang ang naisagot ko.

Ngayong didiretso na nga kami sa Manila, paniguradong mauunahan pa naming marating ang airport kumpara kay Donatello. Mas malapit kasi ang Lumar City sa Manila kumpara sa distansya ng Irosa Balmosa sa huli.

Baka sakaling kapag naibigay ko na itong sulat ng ina niya ay gumaan na ang dibdib ko.

'Sa huling pagkakataon ay makakahingi ako ng tawad sa iyo patungkol sa mama ko. At higit sa lahat ay makita man lang kita sa huling pagkakataon—What am I thinking!? '

I shut my eyes tighly. Ano ba itong nararamdaman ko?

Hindi nga ako nagkamali dahil pagkarating namin ng airport ay wala pang Donatello'ng dumadating.

Kinukulit ako ni Marcus kung sino ang hinihintay namin pero hindi ko siya pinapansin at panay ang lingon ko sa paligid...

Hanggang sa matapos ang mahigit kuwarenta minutos ay dumating na nga si Donatello na pupungas pungas ang matang namumula ng kaunti dahil sa hangover. Kasalukuyan namang namimili si kuya ng makakain kaya sakto lang para malapitan at makausap ko si Donatello.

Ilang minuto na lang at kailangan niya na ring magboard ng plane.

"Donatello... " hinawakan ko ang isang palad niya kaya naman napalingon sa akin.

"H-hey.. " sabi niya.

"I want to give you this.. This is so important to you. Please... Just please.. Do your best to understand what's written in it. Okay? "

"Is this from your mother? " there, in his very eyes, is a false hope. And as soon as I shake my head, it seems like his world tore apart...

That look,  the way he looks as if the whole world is being unfair to him. It's as if, he gave his best yet he never win in anything..

Is that how great the damage is to his soul?

"Maxine, it's  nice meeting you. Good bye. And.... Thanks for this. I'll do my best to understand this. Bye." he suddenly kissed my temple then turn his back on me.

My heart... It's like a hammer not wanting to stop beating at once. Donatello.......

"I saw that.. What is this all about? " said Marcus.

Nang marinig ko ang boses niya ay nalaman kong wala na si Donatello sa harapan ko.

"Kuya, please, just please don't tell mama. Specially papa. Please." pakiusap ko.

"May relasyon ba kayo nun?" simpleng tanong ni kuya.

"W-wala... "

"Pero Maxine... Kanina pa kita pinapanood..... Umamin ka nga sa akin, may pagtingin ka ba sa ex ng mama natin? Be honest Maxxy, I won't judge you.. " mahinahong tanong ni kuya.

Ako? M-may gusto kay Donatello? P-pero....

Gusto lang ba? O 'di kaya'y pagmamahal na ito? Nasasaktan ako tuwing nakikita kong nasasaktan siya.. Guilt iyon, alam ko..

Pero......masaya ako tuwing kasama ko siya, at itong tibok ng puso kong lagi na lang nagwawala sa tuwing naiisip ko siya... Iyon ba ang....

.....pag-ibig?".

"Kuya....." hindi ko yata kayang sabihin sa kanya ito.

"Huwag mo na akong tawaging kuya, Maxine. Kambal tayo, pareho lang tayo ng edad at pareho na tayong may sariling desisyon." sabat ni kuya sa matagal kong pananahimik. Ngumiti siya ng makitang nanlalaki ang mata ko sa kanya.

"If you like him sis, I won't mind. If you already love him, I don't even care.. He's a good man. But if you'll go after him, let me clear this to you.. You need more than love to indulge him.. You need to be strong and courageous to win his heart over everything that happened.....

               .....So,  do you love the man or not? "

"Y-yeah,  I think so.." nahihiyang pag-amin ko....

"I told you, whoever your heart choose to love, I'll support you, Maxxy. I can only just wish you good luck.. Maybe I can help you by giving some advise, but I'm not quite sure if that'll help.."

Napangiti ako sa kanya.

"Thank you.....brother, Marcus." niyapos ko siya matapos sumulyap sa lugar na dinaanan ni Donatello papasok sa airplane.

'I'll  make you fall for me, even harder than your first fall so that you'll only know love the way you love me too.. .. Just wait for it.... Donatello, just wait for me ...........'