Living with a badboy (VOLTOOID)

🎀Hoofdstuk 47.🎀

Jake.
Verdomme! Quinn is nu al vijf dagen zoek. Vijf dagen! Ik sla met mijn vuist op tafel. 'Jake, rustig.' Zegt Justin. Woedend kijk ik hem aan. 'Hoe met ik rustig zijn!? Mijn vriendin is al vijf dagen vermist en de politie kan haar ook al niet vinden! Dus hoezo doe rustig?!?' Schreeuw ik. Hij schrikt van mijn uitbarsting.

Quinn.
Dit is echt geweldig! Noop, het lijkt op een nachtmerrie. Ik zit hier nu al een week gok ik en er is verder niks bijzonders geweest. Ik ben bijna een keer verkracht, maar dat liet De Man niet gebeuren gelukkig. En ja ik noem hem De Man omdat hij nog steeds zijn naam niet wilt zeggen. 'Meekomen dagdromer.' Bromt een forse man. Ik loop gehoorzaam achter hem aan. Hij laat een man in een kamer zien en zegt wat ik moet doen. Ik knik, loop naar binnen en doe wat er van me word verwacht. Hoe lang ga ik dit volhouden? Dat was één van de vele vragen die door mijn hoofd heen gingen.

Ik zit hier nu drie weken en de hoop dat Jake me komt redden heb ik al opgegeven. Ik ben ook een paar keer in elkaar geslagen en ik krijg weinig te eten waardoor ze me minder willen voor de klussen die ik voorheen deed, maar nu functioneer ik een soort van als een levende boksbal. Want soms word ik dan uit mijn kamer gehaald en word ik naar een fitnessruimte gebracht. Daar moet ik met mannen vechten die véél sterker zijn dan mij, dus verlies ik eigenlijk altijd. Ik heb in deze weken ook gemerkt dat ontsnappen ook geen mogelijkheid is om hier weg te komen.

'Laat me los!' Roep ik voor de zoveelste keer. Weer geen reactie. Ik probeer wat anders en trap op de "mannelijkheden" van de twee bewakers die me vast hebben en meenemen naar kamer 13, een heftige trainingszaal. Ze vallen kreunend van de pijn op de grond en snel ren ik weg. Waar moet ik heen?!? Ik zie een zo'n groen nooduitgang bordje en ren in de richting die het aanwijst. Een man die uit een trainingszaal komt ziet me rennen en drukt op een rode knop aan de muur. Ik hoor overal een naar geluid en zie een hoop bewakers op me af komen. Ik ren door alle gangen, maar ik raak ze niet kwijt. Op een gegeven moment ren ik de bocht om en ren zo tegen een gespierde borst aan. Ik kijk omhoog en zie een jonge man staan, tenminste ik gok dat hij jong is want ik kan zijn hoofd niet zien. Hij pakt mijn armen vast en trekt me mee. 'Laat. Me. Los.' Sis ik. 'Rustig maar, ik ben het.' Fluistert een bekende stem, maar ik weet niet precies van wie. Dus laat ik me mee slepen. Ik merk al snel dat we niet richting een trainingszaal of mijn kamer ga, dus raak ik een beetje in paniek. 'Waar gaan we heen?' Fluister ik. Hij negeert me en loopt door.

Weer een hoofdstukkie. Ik moest er gewoon ff één uploaden dus ja, daarom is ie vrij kort.

Ff een vraag omdat ik dit al best lang wil weten. Als je dit verhaal in de winkel zou zien, zou je het dan kopen?🤔

549 woorden.