! W książce występują wulgaryzmy itp. !
Jak sprawić by radość, tolerancja i spokój zmieniły się w smutek i wojnę?
Proszę.
Starczy, że ktoś postanowi rozpętać wojnę, w kraju, który był u skraju wojny niecały miesiąc temu...
Dalsze losy protagonist...
13 grudnia 2038 roku, godzina 5.24 Posiadłość Manfredów
Przez całą noc nic się nie działo. Jedynie w oddali raz po raz było słychać krzyki, które mówiły, że nocni chuligani dalej panują na przedmieściach...
W ciągu tych pięciu godzin Androidy zajmowały się w jakimś stopniu sobą lub rozmawiały z kimś innym, a tymczasem Harry, Jay i Emily spali, bo tylko oni potrzebowali snu, by w miarę sobrze funkcjonować.
- Chyba będziemy musieli się przenieść. - powiedział w pewnym momencie Markus, a wszyscy zwrócili ku niemu głowę. - Mamy tu za małe zabezpieczenia a ten budynek zbyt się wyróżnia.
- Więc gdzie mamy się przenieść? - zapytał Josh.
- Na granicy miasta jest opuszczony park rozrywki. - odparł Luther - Jest tam trochę Androidów i byłoby to dobre miejsce, bo jaki idiota atakowałby tam, gdzie nie ma istnień.
- Ale trzeba jednocześnie znaleźć coś, gdzie Jay i Harry nie zamarzną. Przecież są ludźmi. - przypomniała Anna.
- Jakoś sobie poradzą. Pomożemy im jeśli będzie trzeba. - stwierdził Markus.
W tym momencie do pomieszczenia wszedł Jay.
- O czym rozmawiacie? - zapytał zatrzymując się.
- O przeniesieniu się. - odparła Anna podchodząc do chłopaka. - Ale nie wiemy gdzie, bo ty i Harry to ludzie.
- Skoro pod takim kątem patrzycie, to zostawcie to mnie. - po tych słowach wyciągnąl telefon i przez kilka chwil coś pisał. Po chwili ponownie włożył telefon do kieszeni. - Już...
- Jak ty to tak szybko zrobiłeś? - zdziwił się Markus.
- Mam kontakty w całym mieście, więc proszę się nie dziwić. - odparł czarnowłosy.
- Jasne. - odparł mężczyzna. - Więc kiedy będziemy mogli tam pojechać?
- Nawet zaraz. - odparł chłopak robiąc kilka kroków w lewo, a drzwi za nim otworzyły się i do pomieszczenia weszła Emily, a za nią Harry.
- O czym mowa? - zapytała brunetka, patrząc po wszystkich.
- Wynosimy się. - odparł Jay odwracając się w jej stronę.
- A co z rzeczami po Carlu? - zapytała dziewczyna.
- Możliwe, że przetrwają, a możliwe, że nie. - powiedział Leo. - Mam ukryte kilka jego dzieł, więc jakby te nie przetrwały, zawsze coś zostanie.
- Chociaż to... - westchnęła, po czym skierowała swoje kroki do kuchni zostawiając wszystkich w ciszy.
Przez następne kilka minut nikt się nie odezwał. Ciszę tę po chwili przerwał Josh.
- Skoro mamy się wynieść, to lepiej zrobić to w nocy... - stwierdził stając między kanapami. - Lub zaraz, bo jest przed wschodem.
- Skoro tak, to bierzemy najpotrzebniejsze rzeczy i idziemy. - powiedziała North odkładając książkę, którą czytała.
Godzina 4.14 Przedmieścia Detroit
Od dwóch dni Maxine chodziła bez celu po Detroit. Nikogo tam nie znała i nie wiedziała, gdzie mieszka Rose, więc nie była w stanie dostać jakiejkolwiek pomocy od kogokolwiek.
Za dnia chodziła po mieście, czasem zachodziła do jakigoś jeszcze otwartego sklepu by kupić sobie jedzenie, a w nocy ukrywała się w opuszczonych domach, magazynach lub innych miejscach.
Lecz dzisiaj było inaczej - chociaż wiedziała, że czeka ją tam ryzyko zabicia, wyszła na ulicę w poszukiwaniu porządniejszego schronienia.
Dzisiejsza noc była nadzwyczaj zimna, a śnieg ledwo padał, przez co nie było go tak dużo. Wiatr był dość mocny, przez co dziewczyna była zmuszona ściągnąć soczewki, by nie przesuszyć oczu.
W tym momencie blondynka szła aleją parkową. Dziewczyna była mocno zamyślona.
Na tyle, że nie zauważyła nadchodzącego z naprzeciwka mężczyzny, który tak, jak ona był mocno zamyślony.
Był dość wysokim brunetem o ciemnych oczach. Na jego ubraniu widać było ślady krwi co oznaczało, że zapewne w ostatnich godzinach zabijał ludzi.
Gdy dziewczyna, akurat miała zrobić kolejny krok w przód, niespodziewanie wpadła na wspomnianego mężczyznę, co wybudziło ją z zamyśleń.
Błękitnooka cofnęła się lekko, szybko wyciągnęła z kieszeni broń i skierowała w głowę bruneta.
Jednocześnie on, także się ocknął i podniósł rękę w której także trzymał pistolet, ale niespodziewanie dziewczyna wyrwała mu go z ręki i rzuciła gdzieś w śnieg.
- Kim jesteś? - zapytała szybko dziewczyna patrząc na mężczyznę.
- Grigoij... Grigoij Zukov... - odparł. W jego głosie było słychać rosyjski akcent. - A ty? - co dziwne, mówił po angielsku.
- Maxine Smith. - powiedziała dziewczyna.
- Znam twoje nazwisko. Kobieta w Moskwie jest o tym nazwisku. Uczy ona grać na gitarze - powiedział mocno łamanym angielskim. - Olga Smith.
- To moja babcia... - powiedziała cicho dziewczyna. - Co tu robisz?
- Przysłano mnie. Trwa wojna. - powiedział, a gdzieś w dali było słychać krzyk i strzał. - A ty jesteś naszym rodakiem, więc przyłącz się.
- Ale... Do Rosjan? - zdziwiła się.
- Tak. - przytaknął mężczyzna.
Przez chwilę trwała niezręczna cisza.
- Dobra... - powiedziała cicho dziewczyna. - Chociaż będzie to zdrada przyjaciela, to to zrobię...
No więc... 1. Sorry, że nie było rozdziału w weekend 2. Dzięki VchillyV za pomoc przy tym rozdziale ♡
I bardzo dziękuję wam za...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jestem cholernie podekstytowana, że moja książka ma 1 tyś. wyświetleń
